Ormandan kesip almışlar, İçini güzel oymuşlar, Bir bedeni koymak için, Adını “Tabut” koymuşlar.
Kim girecek bu tabuta, İçinde uzanıp yata, Her gün onu taşıyoruz, Kim hatırlar kim unuta.

Ey damla damla yağan su, bulutlarda arındın mı? Rahmet ile inen yağmur, bir yerlerde barındın mı?
Yoksa inip ırmak oldun, akıp gittin denizlere, Veya dağlarda saklandın, hayat mı oldun bizlere.

Askeri muhafızlarla Burdur’a sürülüyor, Esaret ve işkenceli bir hayat geçiriyor.
Bediüzzaman Burdur’da kaldığı bir zamanda, Ve iman esaslarını neşrettiği o anda…

Ebrehe Valiydi Yemen İlinde, Hıristiyanlık vardı hep dilinde, Miladi beş yüz yetmiş yıllarında, Bir Kilise yaptırmıştı San’ada.
Kilise muhteşem yapıya sahip, Doldurmuştu içini pek çok Rahip, Maksat Arapları orda toplamak, Ve Hıristiyanlık dinini yaymak.

Üstad Bediüzzaman’ı Barla’ya sürmüşlerdi, Gönüllerden uzak kalsın diye göndermişlerdi.
Gaye Üstad’ı susturup yapayalnız bırakmak, Gurbet hayatı içinde tek başına yıpratmak…