Şimdi sevdamız; hayalimizsin dünkü;
Geldik mazide, seni rumistan bulduk.
Bilsinler ebediyen bizimsin çünkü,
Biz on dört asır önceden İstanbul’duk!

En büyük düşmanımız, Ümitsizlik ve cehalet seline kapılmamız. Bu sebeple hak yolunda her an birleşmeliyiz,
Birbirimizi sevmeli ve kucaklaşmalıyız. Yoksa tarafgirlik edip düşmanlık yapmayalım, Menfaatimiz uğruna kalpleri kırmayalım. Dünyanın fani olduğu herkesçe bilinmeli, Ve imâni esaslara sımsıkı sarılmalı.

Medine’den uzak kaldım, Döndüm deli divaneye. Hasret ateşiyle yandım, Kor girdi bizim haneye.
Yandı yürek oldu kebap, Nebiye kavuşamadım. Su yok iken gördüm serap, O’na doğru koşamadım.

Tutuklu olduğu zaman İstanbul kaynıyordu, Hürriyet ve Meşrutiyet hep tartışılıyordu.
Nihayet cezaevinden serbest bırakılıyor, Ve ikinci Meşrutiyet ilan da ediliyor.
Sultanahmet Meydanında bir miting düzenlenir, Üstad hürriyeti öven güzel bir nutuk verir.
Sonra Selanik’e gidip orda da konuşuyor, “Hürriyete Hitap” adlı nutku beğeniliyor.

Konağın kütüphanesi kitaplarla doluydu, Çalışma yapan Üstad’ın tam istediği buydu. Burada fen ilimleri dikkatini çekmişti, Onları öğrenmek için bir zemin oluşmuştu. Bu hükümet konağında kalıyor iki sene, Oradan da Van’a geçer talepler üzerine. Van’da Tahir Paşa ile dostlukları gelişir, Konağın bir bölümünde çalışmaya girişir.