İFTİRALARIN ODAĞINDA NEDEN BEDİÜZZAMAN VAR?

Hakkında binlerce yüz binlerce yazılar, makaleler, tez çalışmaları ve kitaplar yazılan birisi var karşımızda. Bu kişi; Bediüzzaman Said Nursî.. Bediüzzaman Hazretleri yazdığı Risale-i Nur eserleri ile bütünleştiği için, iftiralar aynı zamanda Risale-i Nur eserlerini yapılmış olmaktadır. Allah’ın izni ve inayetiyle “Kur’an okundukça O da okunacak” (1) tefsir eserlerinden birisi de Risale-i Nur’dur. Risale-i Nur’un ve onun müellifi Bediüzzaman’ın aleyhinde bulunanlar da, kıyamete kadar bitmeyecekleri anlaşılmaktadır. Bu iftiralara cevaplar ise kıyamete kadar verilmeye devam edecek ve zihinler karıştıranların yaptığı hatalar daima gün yüzüne çıkacaktır.

Evvela; Bu iftiralarda bulunan kimselere şu âyet-i kerîmenin meâlini hatırlatıyoruz: “Ey îman edenler! Eğer bir fâsık size bir haber getirirse onun doğruluğunu araştırın. Yoksa bilmeden bir topluluğa kötülük edersiniz de sonra yaptığınıza pişman olursunuz.” (2) Âyet-i kerîmenin meâlinden de anlaşılacağı üzere, getirilen haberin “doğruluğunu araştır”mak gerekir. Aleyhte söylenen sözleri duyduğumuzda Kur’ân-ı Kerîm’in ifadesiyle (meâlen) “Eğer (iddianızda) doğru kimseler iseniz, delilinizi getirin!” (3) diyebilmeliyiz.

İkinci olarak; Söylenen şeyler bir kişinin “yapmadığı bir şey” yüzünden söylemiş ise, “iftira” ve “apaçık bir günah” olduğu unutulmamalıdır. Nitekim âyet-i kerîmede Cenab-ı Hak meâlen şöyle buyuruyor: “Mü’min erkeklere ve Mü’min kadınlara, yapmadıkları bir şeyden dolayı eziyet edenler ise, bu takdirde gerçekten bir iftira ve apaçık bir günah yüklenmişlerdir.” (4)

Üçüncü olarak; hakkında konuştuğumuz kişinin Allah katındaki derecesini bilemeyiz. Ya hakkında atıp tuttuğunuz kişi, Allah katında derecesi yüksek biri ise? Ya “veli” veya “salih kullar”dan birisi ise? O halde söyleyeceklerimiz bizim aleyhimize olmaz mı? Cenab-ı Hak, Kur’ân-ı Kerîm’de meâlen şöyle buyurmuyor mu: “Dikkat edin! Şübhesiz, Allah’ın veli (kul)larına hiçbir korku yoktur ve onlar mahzun (da) olmayacaklardır.” (5) Kur’ân-ı Kerîm’de meâlen “O [Allah] bütün salih kullarını görüp gözetir.” (6) buyurulurken, biz neden hakkıyla konuyu araştırmadan iftira atıyor veya bu iftiralara alet oluyoruz? Allah’ın “îman eden[lerin] velisi” (7) olduğunu bildiğimiz halde, neden böyle bir vaziyete düşüyoruz?

Bir hadîs-i kudsî de Resûlullah Aleyhissalâtü Vesselam, Allahu Teâla’nın Celle Celâluhu‘nun şöyle dediğini belirtmektedir; “Her kim Benim veli kullarımdan birine düşmanlık ederse, şüphesiz Ben ona harp ilan ederim” (8) Bu hadîs-i kudsî’deki tehdide karşı kendimizi düzeltmeliyiz. Söylediklerimize dikkat etmeliyiz. Düşmanlık etmemize sebep olan şeyleri bulmadı ve çalışmalıyız. “Çünkü insan, bilmediği ve yetişmediği şeye düşmandır.” (9)

Üstad Bediüzzaman’ın fikrini anlayamayan ve düşüncelerini tam anlamıyla bilemeyen kişilerin olur olmaz şeyler demeleri nazara alınmamalıdır. Ama insanların akıllarında soru işaret iyi kalmaması için iddia ve iftiralara ilmi yeterliliği olanlar, ilmi cevaplar vermişlerdir. Bizim ise bu yazıdaki asıl gayemiz Bediüzzaman’ın gâyesi, amacı, dâvâsı, hedefi, programı ve hayatı ile ilgili kesitleri sunarak aleyhinde bir şeyler duyunca evhama kapılmamaya vesile olmaktır. Bu âlim ve mücâhidi tanıdıkça, onun aleyhinde olanların maksadlarını daha iyi anlayacaksınız. Gereksiz ve lüzumsuz olan iddi ve iftiralara değinmeyeceğiz. Çünkü “Batılı iyice tasvir etmek, sâfi zihinleri idlâldir.” (10) Konuyla ilgili şu tespitler yerindedir: “Menfîlikleri öğrenerek mücadele edeceğim gibi saf bir niyetle başlayıp menfî şeylerle meşgul ola ola dinî bağları ve dinî salabet ve sadakati eski haline nazaran gevşemiş olanlar olmuştur. Risale-i Nur, nuru yerleştirerek zulmeti izale ediyor; yok ediyor. İyiyi öğreterek, fenayı fark ve tefrik ettiriyor ve vazgeçiriyor. Hakikati ders vermekle, bâtıldan kurtarıyor ve bâtıldan mahfuz kılıyor.” (11) İşte Risale-i Nur’un tarzı böyledir. Bizde bu yazımızı Bediüzzaman’ın ve Risale-i Nur’un tarzı ile kaleme almaya çalışacağız. “Fena şeylerle meşgul fena tesir eder. Fena iz bırakır.” (12) düstûruna binâen çirkin şeyleri zikretmeden, hak ve hakikati göz önüne çıkaracağız inşâAllah.

Bediüzzaman’ın dâvâsı neydi? Gâye-i hayali neydi? Üzerine mesaisini harcadığı amaçları nelerdi? Niçin “iftiraların odağına” yerleştirildi? Ne yaptığı için bu kadar aleyhinde yazılıp, çizildi? Nasıl bir cürüm işledi ki 28 yıl boyunca zindanlarda, sürgünlerde eziyetler edildi?

1- Bediüzzaman’ın dâvâsı neydi?

Resûl-i Ekrem Aleyhissalâtü Vesselam’ın şu hadîs-i şerîflerinde işaret ettiği hâle mazhar idi: “Benimle sizin durumunuzun örneği ateş yakan bir adamın örneğine benzer. Pervane ve kelebekler ateşe düşmeye başlayınca adam onları engellemeye çalışır. Ben de sizi kuşağınızdan tutup ateşten korumaya çalışıyorum ama siz elimden kaçıp gidiyorsunuz.” (13)

Üstad-ı Küll olan Fahr-i Âlem Aleyhissalatü Vesselam Efendimiz’den bu dersi alan Bediüzzaman ise şöyle der: “Bana ‘Sen şuna buna niçin sataştın?’ diyorlar. Farkında değilim. Karşımda müthiş bir yangın var. Alevleri göklere yükseliyor. İçinde evladım yanıyor, imanım tutuşmuş yanıyor. O yangını söndürmeye, imanımı kurtarmaya koşuyorum. Yolda biri beni kösteklemek istemiş de ayağım ona çarpmış. Ne ehemmiyeti var? O müthiş yangın karşısında bu küçük hâdise bir kıymet ifade eder mi? Dar düşünceler! Dar görüşler!” (14)

Ali Ulvi kurucu da ifade ettiği gibi;

“Bir azm, eğer iman dolu bir kalbe girerse

İnsan da o imandaki son sırra ererse

En azgın ölümler ona zincir vuramazlar

Volkan gibi coşkun akıyor durduramazlar…” (15)

2- Üstad Bediüzzaman’ın maksadı, hedefi ve programı neydi?

Fahr-i Kâinat Aleyhissalâtü Vesselâm Efendimiz’in “Kim hidayete çağrıda bulunursa, kendisine tabi olanların sevapları kadar ona sevap verilecek ve tabi olanların sevaplarından da hiçbir şey eksilmeyecektir” (16) ve “Allah’a yemin ederim ki, senin irşadınla Allah’ın bir tek kişiye hidayet vermesi, senin kırmızı develere sahip olmandan” (17) -bir başka vesile ile ifade buyurdukları gibi- “üzerine güneşin doğduğu her şeyden daha kıymetli ve daha hayırlıdır.” (18) hadîs-i şerîflerinde de ifade edilen en mühim mesele olan “hidayete vesile olmak” ve “iman kurtarmak meselesi”, Bediüzzaman’ın ana maksatlarından idi.

Nitekim Bediüzzaman, “Maksadımız; imanımızı kurtarmaktır, îmana hizmettir, Kur’ân’a hizmettir.” (19) hakikatini bu hadis-i şeriflerden ders almıştır.

Ve Üstad Bediüzzaman “hedef ve programı”nın ne olduğunu ise şu şekilde dile getirmiştir; “Hedefimiz ve programımız evvelâ kendimizi, sonra milletimizi idam-ı ebedîden ve daimî, berzahî haps-i münferiden kurtarmak ve vatandaşlarımızı anarşilikten ve serserilikten muhafaza etmek ve iki hayatımızı imhaya vesile olan zındıkaya karşı Risale-i Nur’un çelik gibi hakikatleriyle kendimizi muhafazadır.” (20)

3- Bediüzzaman’ın gâyesi neydi?

Gâyesinin ne olduğunu şu şekilde dile getirir: “Bir tek gayem vardır: O da mezara yaklaştığım bu zamanda, İslâm memleketi olan bu vatanda Bolşevik baykuşlarının seslerini işitiyoruz. Bu ses, âlem-i İslâm’ın iman esaslarını zedeliyor. Halkı, bilhassa gençleri imansız yaparak kendisine bağlıyor. Ben bütün mevcudiyetimle bunlarla mücadele ederek gençleri ve Müslümanları imana davet ediyorum. Bu imansız kitleye karşı mücadele ediyorum. Bu mücahedem ile inşâallah Allah huzuruna girmek istiyorum, bütün faaliyetim budur. Beni bu gayemden alıkoyanlar da korkarım ki Bolşevikler olsun! Bu iman düşmanlarına karşı mücahede açan dindar kuvvetlerle el ele vermek, benim için mukaddes bir gayedir. Beni serbest bırakınız. El birliğiyle, komünistlikle zehirlenen gençlerin ıslahına ve memleketin imanına, Allah’ın birliğine hizmet edeyim.” (21)

Ne muazzam bir îman! Ne kutlu bir dâvâ! Ne mübârek bir gaye! Evet, hayatının gâyesi buydu. “…gençleri ve Müslümanları îmana davet ediyorum” (22) sözü bize “Yâ eyyuhellezîne âmenû âminû…” diye başlayan “Ey îman edenler!… îman edin.” (23) meâlindeki âyeti hâtıra getiriyor. Yani o îmanın hakkını vererek, sebat ile hakkıyla iman etmemiz belirtiyor.

4- Peki 28 sene boyunca hapis, sürgün ve sıkıntılara düşmesine sebep neydi? Suçu neydi?

Suçunun ne olduğunu Avukat Abdurrahman Şeref Laç’ın mahkemedeki müdafaatından beraber dinleyelim:
“[Bediüzzaman] yalnız ‘Allah’ diyor ‘Kitap’ diyor ‘Resul’ diyor ve gençliğe ‘Dikkat!’ diyor. Der demez arkasından savcı –davayı açan savcı– yapışıyor.

— Gel buraya. Suç işledin! Diyor.” (24)
Evet suçu bu!.. Allah, Kur’ân ve Resûl’ünün dâvâsına sahip çıkıp, gençleri îmansızlıktan kurtarmak için çalışmak. Ne kadar büyük bir suç değil mi? Ne kadar azim bir cürüm işlemiş?

5- Peki ne uğrunda çalıştı ve hangi konuda çaba sarf etti?

Çok uzun yazmadan, sadece bir cümle ile ifade edelim: “îla-yı Kelimetullah için çalıştı.”

Bu vazife hakkında bakın kendisi ne diyor: “Herbir mü’min îla-yı Kelimetullah ile mükelleftir.” (25)

Îla-yı kelimetullah nedir peki? Yani; “Allah kelâmının, İslamiyetin ulviyetini ve hakikatlarının kıymetini bildirmek. Kur’ân ve îman hakikatlerinin yayılmasına ve genelleştirilmesine çalışmak.” Kısacası, “Allah Teâlâ’nın ismini yüceltmek ve İslam dinini yaymak.” (26)

Peki bir şeyden “mükellef” olduğumuza göre onu Kur’an emrediyor mu? Bunun cevabını da yine bir âyet-i kerîmenin meâlinden anlıyoruz: “O hâlde içinizden, hayra da’vet eden ve iyiliği emredip kötülükten men’ eden bir topluluk bulunsun! Ve işte kurtuluşa erenler, ancak onlardır.” (27)

İşte uğraştığı çaba sarf ettiği şeyi buydu.

6- Ömrünü nasıl ve ne şekilde geçirdi? Ona zulmedenler için ne dedi?

Cevabını da kendisinden dinleyelim: “Seksen küsur senelik bütün hayatımda dünya zevki namına bir şey bilmiyorum. Bütün ömrüm harp meydanlarında, esaret zindanlarında yahut memleket hapishanelerinde, memleket mahkemelerinde geçti. Çekmediğim cefa, görmediğim eza kalmadı. Divan-ı Harplerde bir cani gibi muamele gördüm, bir serseri gibi memleket memleket sürgüne yollandım. Memleket zindanlarında aylarca ihtilattan men’edildim. Defalarca zehirlendim. Türlü türlü hakaretlere maruz kaldım.” (28) der ve devamında da şöyle devam eder: “İşte benim bütün hayatım böyle zahmet ve meşakkatle, felaket ve musibetle geçti. Cemiyetin imanı, saadet ve selâmeti yolunda nefsimi, dünyamı feda ettim. Helâl olsun. Onlara beddua bile etmiyorum.” (29)

Bir başka eserinde ise kendisine zulmedenler için şöyle der ve talebelerine bir tavsiyede bulunur: “Bizim vazifemiz onlar için yalnız hidayet temennisinden ibarettir. Bize eza ve cefa edenlere karşı, hiçbir talebemin kalbinde zerre kadar intikam emeli beslememesini ve onlara mukabil Risale-i Nur’a sadakat ve sebatla çalışmalarını tavsiye ederim.” (30)

Üstad Bediüzzaman hayatta iken kendisini tenkid edenlere bakın neler demişti; “Benim şahsıma olan tenkidini, itirazını başım üstüne kabul ediyorum. Sizler de o zatı ve onun gibileri münakaşaya ve münazaraya sevk etmeyiniz. Hattâ tecavüz edilse de beddua ile de mukabele etmeyiniz. Kim olursa olsun, madem imanı var, o noktada kardeşimizdir. Bize düşmanlık da etse mesleğimizce mukabele edemeyiz. Çünkü daha şiddetli düşmanlar ve yılanlar var. Elimizde nur var, topuz yok. Nur incitmez, ışığıyla okşar.” (31)

Kur’anî bir düstûr ile hareket ettiğini görüyoruz. Kur’ân-ı Hakîm’de geçen “Mü’minler ancak kardeştirler” (32) meâlindeki âyetten feyiz alarak “Madem îmanı var, o noktada kardeşimizdir” demesi de bunu göstermektedir.

7- Bediüzzaman’ın mesleğinin esası nedir? Allah’a vasıl olmaya vesile olacak yolu nasıl belirtmiştir?

Bununla ilgili olarak birçok yer geçmektedir. Kısaca bir iki yere değineceğiz. Öncelikle şu tabirleri dikkat çekicidir: “Kur’ân’dan istifâde ettiğim acz ve fakr ve şefkat ve tefekkür târikı” (34) şeklinde 4 basamakta, Cenab-ı Hakk’ın rızasına vasıl olma yolunu belirtmiştir.

Mesleğinin esasını ise şu şekilde dile getirir: “Risale-i Nur’un mesleği, nezihane ve nazikâne ve kavl-i leyyindir.” (35)

Kur’ân-ı Kerîm’de geçen bu “kavl-i leyyin” ifadesi ise çok mühimdir. İlgili âyetin meâli ise şu şekildedir: “Ona yumuşak söz söyleyin. Belki öğüt alır, yahut korkar.” (36)

Şimdi de Bediüzzaman Hazretleri’nin “Oğlum olsaydı böyle yetiştirirdim” (37) diyerek iltifat ettiği Osman Yüksel Serdengeçti’nin “Said Nur ve Talebeleri” yazısındaki ifadelerine gelelim: “Bahtiyar bir ihtiyar var. Etrafı, sekiz yaşından seksen yaşına kadar bütün nesiller tarafından sarılmış. Yaşlar ayrı, başlar ayrı, işler ayrı… Fakat bu ayrılıkta gayrılık yok! Hepsi bir şeye inanmış… Allah’a!.. Âlemlerin Rabb’i olan Allah’a… Onun ulu Peygamberine, onun büyük kitabına… Kur’an henüz yeni nâzil olmuş gibi, herkes aradığını bulmuş gibi bir hal var onlarda. Said Nur ve talebelerini seyrederken insan, kendini âdeta asr-ı saadette hissediyor. Yüzleri nur, içleri nur, dışları nur… Hepsi huzur içindeler. Temiz, ulvi, sonsuz bir şeye bağlanmak; her yerde hazır, nâzır olana, âlemlerin yaratıcısına bağlanmak, o yolda yürümek, o yolun kara sevdalısı olmak… Evet!.. Ne büyük saadet!

Said Nur, üç devir yaşamış bir ihtiyar. Gün görmüş bir ihtiyar. Üç devir: Meşrutiyet, İttihat ve Terakki, Cumhuriyet. Bu üç devir büyük devrilişler, yıkılışlar, çökülüşlerle doludur. Yıkılmayan kalmamış! Yalnız bir adam var. O ayakta… Şark yaylalarından, güneşin doğduğu yerden İstanbul’a kadar gelen bir adam. İmanı, sıradağlar gibi muhkem. Bu adam, üç devrin şerirlerine karşı imanlı bağrını siper etmiş. Allah demiş, Peygamber demiş, başka bir şey dememiş. Başı, Ağrı Dağı kadar dik ve mağrur. Hiçbir zalim onu eğememiş, hiçbir âlim onu yenememiş… Kayalar gibi çetin, müthiş bir irade… Şimşekler gibi bir zekâ… İşte Said Nur!.. Divan-ı Harpler, mahkemeler, ihtilaller, inkılablar… Onun için kurulan idam sehpaları… Sürgünler… Bu müthiş adamı, bu maneviyat adamını yolundan çevirememiş! O, bunlara imanından gelen sonsuz bir kuvvet ve cesaretle karşı koymuş. Kur’an-ı Kerîm’de ‘İnanıyorsanız muhakkak üstünsünüz.’ (Âl-i İmran suresi âyet 139) buyuruluyor. Bu Allah kelâmı, sanki Said Nur’da tecelli etmiş!” (38)

Üstad Bediüzzaman Hazretleri hakkında sahih, doğru ve ayrıntılı bilgiler almak için Tarihçe-i Hayat adlı eserine bakabilirsiniz. O’nun, İslâm uğrundaki çabasını, Kur’ân ve îman hakikatlerinin ortaya çıkmasındaki vesileliğini, bu eser (yani Tarihçe-i Hayat eseri) ışığında daha iyi anlayabilirsiniz.

Yaşadığı döneme, o dönemdeki olaylara ve yapılan inkılapları değinelim.

Türkiye’de, cumhuriyetin kuruluşundan önceki ilk anayasaya bakıyoruz. Yani 1921 Anayasası’na… Devletin dini ile ilgili Anayasa’nın 2. maddesinde “Türkiye Devletinin dini, Din-i İslâm’dır [İslam dinidir]. Resmî lisanı Türkçedir.” (39) şeklinde geçer. 1924 Anayasası’nın 2. maddesi ise şöyledir: “Türkiye Devletinin dini, Din-i İslâm’dır; Resmî dili Türkçedir; makarrı [başşehri] Ankara şehridir.” (40) Bu madde 1928 yılına kadar anayasada kalmıştır. 1928’de 1222 sayılı kanunla yapılan değişiklikle “Türkiye devletinin dini, Din-i İslâm’dır.” ibaresi kaldırılmıştır. 1937 yılındaki değişiklikle de “Türkiye Cumhuriyeti, laiktir” maddesi yer almıştır.

Görüldüğü üzere yavaş yavaş oluyor. Önce devletin dininin İslâm olduğu ibaresi kaldırılıyor. Sonra da onun yerine “laik”lik ibaresi geliyor.

Hafta sonu tatilini değişmesi ile ilgili kanuna bakalım. 20 Mayıs 1935 tarihinde 2739 sayıldığı ulusal bayramlar ve genel tatiller hakkında kanun ile 394 sayılı kanunun hafta tatilini Cuma olarak gören hükmü değiştirildi. Peki yerine ne yapıldı? Hafta tatili Pazar gününe alındı. Bu tatil Cumartesi 13.00’den başlayarak ve Pazar günü de tam gün tatil olarak değişti. Daha sonra iki günün tamamını kapsayacak şekilde genişletilmiştir. Aklımıza bir soru geliyor: Cuma günü bizim yani Müslümanların bayramı değil miydi? O gün; Cuma Namazı kılınması, namaza hazırlıklar yapılması ve huyırlı işlerde geçirilmesine vesile olmak için Osmanlı Devleti boyunca da o gün tatil yapılmamış mıydı? Evet öyle. Peki Cumartesi ve Pazar kimlerin tatiliydi? Cumartesi Yahudilerin, Pazarda Hristiyanların değil mi? Allah Allah!.. Kendi mübarek cuma günümüzün tatili yerine, neden Yahudi ve Hristiyanların tatil gününü biz de hafta sonu yaptılar? Ve o gün tatil oldu? Fesubhanallah!?

Merhum Ârif Nihat Asya’nın dediği gibi;
“Bize bir nazar oldu, cumamız pazar oldu..
Ne olduysa hep bize azar, azar oldu..”(41)

Bir diğerine bakalım. Türkçe ezan ve kametin yürürlüğe girmesine… Tarihlere dikkat edelim. 1932-1950 arası, tam 18 yıl “Türkçe ezan ve kamet dayatması” devam etmiştir. Türkçe ezan 1932 yılında Diyanet İşleri Başkanlığı genelgesi ile yürürlüğe konulmuştur. Neden mi “dayatma” dedik? Devamını okuyunca sizde anlayacaksınız. 1932 yılından 1941 yılına kadar hukuksuz, kanunsuz ve yasal olmayan şekillerle “Arapça ezan ve kamet okuyanlara” zulmedildi. 1941 yılında yapılan değişiklik ile yasallaştırdı. Türk Ceza Kanununun 526 maddesi, “Arapça ezan ve kamet okuyanlar 3 aya kadar hafif hapis veya 10 liradan 200 liraya kadar hafif para cezası ile cezalandırılırlar” hükmünü içeriyordu. Yanlış duymadınız! “Hak ve özgürlük”lerin bulunduğu söylenen, “din ve vicdan hürriyeti var” denilen bir ülkede; sırf “Arapça ezan ve kamet okuduğu” gerekçesiyle ceza veriliyor. Ceza ise ya “3 aya kadar hapis” veya “10 liradan 200 liraya kadar para” cezası!.. Bu kanun 16 Haziran 1950’ye kadar yürürlükte kalıyor.

Diğerlerini tek tek ele almak yerine sadece tarihleri ile birlikte belirtelim.
Halifeliğin Kaldırılması (3 Mart 1924), İsviçre’den Medeni Kanunun Alınması (17 Şubat 1926), Almanya’dan Ticaret Kanunu’nun Alınması (10 Mayıs 1928), İtalya’dan Ceza Kanunu’nun Alınması (1 Temmuz 1928), Şer’iye ve Evkaf Vekâleti’nin kaldırılması (3 Mart 1924), Tevhid-i Tedrisat Kanunu’nun Kabulü ile Laik Eğitime Geçiş (3 Mart 1924), Tekke-Zaviye ve Türbelerin Kapatılması (30 Kasım 1925), Anayasanın 26. Maddesi olan “TBMM’nin şer’î hükümleri yerine getireceği” hükmünün kaldırılması (10 Nisan 1928), Kur’ân harflerinin kaldırılıp yerine Latin harflerinin kabul edilmesi (1 Kasım 1928), Hicrî Takvimin Kullanılmasının kaldırılıp Miladî Takvimin Kabul Edilmesi (26 Aralık 1925), Kılık Kıyafet Kanunu’nun Kabulü (25 Kasım 1925) ve daha niceleri…

Böyle bir dönemde ülkemiz için “İslam memleketi olan bu vatan” (42) ve “Burası İslâmiyet memleketidir, Yahudi memleketi değildir” (43) diyerek; isabetli tespitlerde bulunan bir İslam mücahididir, Bediüzzaman. Böyle diyerek “Devletin dini İslâm’dır” tabiri cebren anayasadan kaldırılsa da, milletin kalbinden kaldırılamayacağına işaret etmiştir.

Başlığımıza da tekrar bakar isek; “İftiraların Odağında Neden Bediüzzaman Var?” Çünkü böyle bir dönemde susmadı. “Hakkın hatırını kırmayacağım, hakikatı söyleyeceğim. Zira hakkın hatırı âlîdir; hiçbir hatıra feda edilmez. Kimin hatırı kırılırsa kırılsın; yalnız hak sağ olsun.” (44) diyerek hak ve hakikati savundu. İşte bunun için, Bediüzzaman “İftiraların Odağında”dır.

Latin harflerinin kabul edildiği dönemde tepki olarak “Risale-i Nur zındıkaya karşı hakaik-i îmaniyeyi muhafazaya çalışması gibi bir bid’ata karşıda huruf ve hatt-ı Kur’ân’ı muhafaza etmek bir vazifesi” (45) dir, diyerek “hatt-ı Kur’ân” olan “Kur’ân harfleri”ni seni savunmuş ve muhafazasına çalışmıştır. Diğer ulema gibi hemen kabul etmemiştir. İşte bunun için, Bediüzzaman “iftiraların odağında”dır. (Yalnız daha sonraki neslin bu Kur’ân ve îman hakikatlerinden mahrum kalmaması için ise “Risale-i Nur’un bir vazifesi; huruf-u Kur’âniyeyi muhafaza olduğundan yeni hurufa zaruret derecesinde inşâAllah müsaade olur.” (46) demiştir.) 

Türkçe ezana iltifat etmeyip, “Türkçe ezan gibi şeair-i İslamiyeye muhalif bidatlar” (47) ın taraftarı olmadığı için, Bediüzzaman “iftiraların odağında”dır.

“Rus’un Başkumandanı kasden önünden üç defa geçtiği halde ayağa kalkmayan ve tenezzül etmeyen ve onun idam tehdidine karşı izzet-i İslâmiyeyi muhafaza için ona başını eğmeyen; İstanbul’u istila eden İngiliz Başkumandanına ve onun vasıtasıyla fetva verenlere karşı, İslâmiyet şerefi için idam tehdidine beş para ehemmiyet vermeyen ve ‘Tükürün zalimlerin o hayâsız yüzüne!’ cümlesiyle ve matbuat lisanıyla karşılayan ve Mustafa Kemal’in elli mebus içinde hiddetine ehemmiyet vermeyip ‘Namaz kılmayan haindir!’ diyen ve Divan-ı Harb-i Örfînin dehşetli suallerine karşı “Şeriatın tek bir meselesine ruhumu feda etmeye hazırım!” deyip dalkavukluk etmeyen ve yirmi sekiz sene, gâvurlara benzememek için inzivayı ihtiyar eden bir İslâm fedaisi ve hakikat-i Kur’aniyenin fedakâr hizmetkârı” (48) olduğu için, Bediüzzaman “iftiraların odağında”dır.

Her türlü ehl-i bid’at görüşlere karşı ehl-i sünnetin müdafiî olup, “Ehl-i Sünnet ve Cemaat olan ehl-i hak mezhebini karargâh yap ve Kur’an-ı Mu’cizü’l- Beyan’ın muhkemat kalesine gir ve sünnet-i seniyeyi rehber yap, selâmeti bul!..” (49) dediği için, Bediüzzaman “iftiraların odağında”dır.

Kılık Kıyafet Kanunu çıktığında; başından sarığını, sırtından cübbesini çıkarmamış. Sarığına ilişenlere “Bu sarık bu başla beraber çıkar!” (50) diyen bir mücahid olduğu için, Bediüzzaman “iftiraların odağında”dır.

“Alimler peygamberlerin varisleridir.” (51) hadîs-i şerîflerinde mazhar olan Bediüzzaman, ilim ile mücahede eden bir âlim olduğu için “iftiraların odağında”dır.

“Allahu Teâlâ bu ümmet için her yüz senenin başında, dinlerini tecdid eden bir müceddid gönderir.” (52) hadîs-i şerîfine mâsadak olan bir müceddid olduğu için, Bediüzzaman “iftiraların odağında”dır.

Günde 90 dakika kitap okumaya vakit bulamayanlar, neden 90 cilt eseri hafızasına alan Bediüzzaman’a karşıdırlar?

Hayatında İslâm dâvâsı için 28 dakika bile sıkıntı çekmeyenler, 28 sene boyunca hapis yatan İslâm mücahidi Üstad Bediüzzaman’a neden iftira atarlar?

Ömründe Kur’ân ve îman dâvâsı için 23 saniye bile işkence çekmeyenlerin, 23 defa zehirlenen müceddid-i zaman olan Bediüzzaman’a karşı nedir bu hürmetsizliği?

Yazılacak ve söylenecek çok şey var. Bizler bir nümûnesini göstermeye çaba sarf ettik. Daha fazlasını öğrenmek isteyenlere Kur’ân ve îman hakikatleri olan 130 eserden müteşekkil 14 ciltlik Risale-i Nur Külliyatı’nı okumalarını tavsiye ederiz. Cenab-ı Hak Celle Celalühu bizleri; Kendine layık kul, Habib-i Ekremi’ne Aleyhissalâtü Vesselam layık ümmet, Kur’ân-ı Azimüşşan’a hizmetkâr ve Kur’ân’ın bu asrın fehmine dersi olan Risale-i Nur eserlerinden müstefid eylesin.. Âmîn..

Abdulkadir Çelebioğlu

Dipnotlar
1- Bediüzzaman Said Nursî, İşârât-ül İ’caz, s. 308
2- Kur’ân-ı Kerîm, Hucûrat Sûresi, 6. Âyet (Diyanet Vakfı Meâli)
3- Kur’ân-ı Kerîm, Bakara Sûresi, 111. Âyet (Hayrat Neşriyat Meâli)
4- Kur’ân-ı Kerîm, Ahzab Sûresi, 58. Âyet (Hayrat Neşriyat Meâli)
5- Kur’ân-ı Kerîm, Yunus Sûresi, 62. Âyet (Hayrat Neşriyat Meâli)
6- Kur’ân-ı Kerîm, A’râf Sûresi, 196. Âyet (Diyanet Vakfı Meâli)
7- Kur’ân-ı Kerîm, Bakara Sûresi, 257. Âyet (Elmalılı Meâli Orijinal)
8- Buhârî, Rikak, 38
9- Bediüzzaman Said Nursî, Sözler, s. 58
10- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 714
11- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 714
12- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 714
13- Müslîm, Fedâil, 19; Ayrıca bkz. Buhârî, Rikak, 26; Tirmizî, Edeb, 82
14- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 623
15- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 8
16- İbn Mâce, Sünnet, 14
17 – Buhârî, Meğâzî, 39
18- Hudarî, Nuru’l-Yakîn,s. 255
19- Bediüzzaman Said Nursî, İşârât-ül İ’caz, s. 308
20- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 553
21- Bediüzzaman Said Nursî, Şuâlar, s. 389
22- Bediüzzaman Said Nursî, Şuâlar, s. 389
23- Kur’ân-ı Kerîm, Nîsa Sûresi, 136. Âyet (Diyanet İşleri Meâli – Yeni)
24- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 650
25- Bediüzzaman Said Nursî, Divan-ı Harb-i Örfî, s. 53
26- Abdullah Yeğin, Yeni Lügat, ilgili madde
27- Kur’ân-ı Kerîm, Âl-i İmrân Sûresi, 104. Âyet (Hayrat Neşriyat Meâli)
28- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 623
29- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 623
30- Bediüzzaman Said Nursî, Emirdağ Lâhikası 2, s. 81
31- Bediüzzaman Said Nursî, Kastamonu Lâhikası, s. 234
32- Kur’ân-ı Kerîm, Hucûrat Sûresi, 10. Âyet (Hayrat Neşriyat Meâli)
33- Bediüzzaman Said Nursî, Kastamonu Lâhikası, s. 234
34- Bediüzzaman Said Nursî, Sözler, s. 532
35- Bediüzzaman Said Nursî, Lem’alar, s. 215
36- Kur’ân-ı Kerîm, Taha Sûresi, 44. Âyet (Diyanet İşleri Meâli – Yeni)
37- Necmeddin Şahiner, Son Şahitler Bediüzzaman Said Nursî’yi Anlatıyor, c. 4, s. 456
38- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 625; Osman Yüksel Serdengeçti, Mabedsiz Şehir, s. 159
39- Prof. Dr. Suna Kili – Prof. Dr. A. Şeref Gözübüyük, Türk Anayasa Metinleri, s. 103
40- Prof. Dr. Suna Kili – Prof. Dr. A. Şeref Gözübüyük, Türk Anayasa Metinleri, s.111
41- Ârif Nihat Asya, Bize Bir Nazar Oldu Şiiri
42- Bediüzzaman Said Nursî, Şuâlar, s. 389
43- Bediüzzaman Said Nursî, Mesnevî-i Nuriye, s. 87
44- Bediüzzaman Said Nursî, Bediüzzaman Cevap Veriyor, s. 140; Divan-ı Harb-i Örfî, s. 34
45- Bediüzzaman Said Nursî, Kastamonu Lâhikası, s. 62
46- Bediüzzaman Said Nursî, Kastamonu Lâhikası, s. 195
47- Bediüzzaman Said Nursî, Lem’alar, s. 50
48- Bediüzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, s. 661
49- Bediüzzaman Said Nursî, Lem’alar, s. 91
50- Bediüzzaman Said Nursî, Emirdağ Lâhikası 2, s. 19
51- Tirmizî, no: 2682; Ebû Dâvûd, no: 3641; İbn Mâce, no: 223
52- Hakim, Müstedrek, 4:522; Münavî, Feyzü’l-Kadîr, 2:281, no: 1845