İnsan (Şiir)
Yaradılış gayesi mucize olan insan,
Onun ana vazifesi, ibadet ve iman,
Bu insan Allah’ına eğer ederse isyan,
Kurtulabilir mi dertlerden her anu zaman.
Allah onu mümtaz bir varlık yaratmış iken,
İnsanı Kendine muhatap seçmiş iken,
Ona itaat edene cenneti va’d etmiş iken,
Sakın ibadetsiz kalma sarıl can ciğerden
İbadetsiz kalmaya var mı her hangi neden?
Ey insan! İsyan etme seni en çok sevene,
Cömertçe sonsuz nimetleri sana verene,
Muhtaç olduğun şeyleri önüne serene,
Çok basit sebeplerle kuluna gönderene.
Seni kâinata şuurlu bir meyve yaratmış,
Bütün duygularını yerli yerine takmış,
Hayvan yaratabilirdi, ama insan yapmış,
İnkar etmemek için sana deliller yağmış.
Bu kadar iyiliklere teşekkür etmezsen,
İnkârınla en alçaklara düşmez misin sen,
Eğer dar kabre gireceğini düşünmezsen,
Her gün ölenler oluyor kaçırma gözünden.
Ey gururundan yollara sığışmayan insan,
Unutma ki gelecek, hesap verilecek an,
Herkesten gibi sendende, çıkacak tatlı can,
O can çıkacaktır vücuttan hiç akmadan kan.
Neden düşünmezsin seni kim yarattı öyle,
İnsan olmayı nasıl hakkettin bana söyle,
Sen çok ciddi nadim ol ve Rabbinden af dile,
Af olursan ağlamazsın gidersin güle güle.
Ey haddini bilmez hot furuş ve âsi nefsim!
Baban sana takmış ne kadar güzel bir isim,
Hakkını ver vücudun, kalmadan ruhsuz cisim,
Çok korun ki son günün olmasın nursuz resim.
Haddını bilmeyen ey gafil ve nankör insan,
Dünyada nefisle şeytan şerrinden korunsan,
Allahın emirlerine sım sıkı sadik kalsan,
Ümitle yaşa İnşaAllah sonun olur asan.
Abdülkadir Haktanır
www.NurNet.Org