Kimdir bizim ‘yerli’miz?

“İnsan neye sadakat gösterir?” Bencileyin bu sorunun cevabı şudur: “İnsan ancak ’emin olduğu şeye’ sadakat gösterir.” Bu anlamda sadakat, sınanmamışın değil, ‘sınansa da doğru çıkacağından emin olunanın’ arkasındaki duruşumuzu ifade eder. Kur’an’da buyrulan, “Eğer sâdıklardan iseniz delil getirin!” emri, sadakatin ‘körükörüne itaat’ten ayrıldığı noktayı da fısıldar bize: Sadakat ‘hakka’ ve ‘delil ile’ gösterilen bir hürmettir. Emniyettir. Körükörüne itaatteyse hürmet gösterilenin ardında avlanılmak istenen başka şeyler/menfaatler vardır. Menfaat getireceği düşüncesi, hazdan başka delile ihtiyaç duymayan bir inanışla, (daha çok kapılmadır bu) irademizi işgal edebilir. Fakat, bir nefes, burada da sık karıştırılan bir mevzuu kurcalamaya ihtiyaç var:

Sâdığın ikna etmesi gereken karşı taraf değildir. Karşı tarafın iknası ikincil önemdedir. Zaten, karşı tarafın iknası/tasdiki üzerine bina edilmiş bir haklılık, hakiki haklılık da değildir. Hak tebliğde bulunur. Delillerini sunar. Fakat hakkın haksız tarafından tasdik edilmeye ihtiyacı olmaz. “Haksızlığı hak iddia edenlere karşı hak dâvâ etmek ve onlara müracaat etmek bir haksızlıktır, hakka karşı bir hürmetsizliktir.” O kendi ayaklarıyla ayaktadır. Duruşu bağımsızdır. Teveccühün sarmaşığı değildir. Bediüzzaman’ın, “Hakikî lezzet ve muhabbet ve kemâl ve fazilet odur ki, gayrın tasavvuruna bina edilmesin, zâtında bulunsun ve bizzat bir hakikat-i mukarrere olsun…” ifadesinde altını çizdiği gibi: Kemalini, lezzetini, muhabbetini, faziletini kendi üzerinden tanımlayabilen şeydir ‘hakiki’ olan. Sahte? Sahte ise aynadaki yansımadır. ‘Var kalabilmek’ için dahi dışardan desteğe muhtaçtır.

Yazılarımda sık alıntıladığım bir Asr-ı Saadet sahnesi var. Yine sırası geldi. Alıntılayayım. Hz. Aişe (r.anha) annemiz anlatıyor: “Bir adam Aleyhissalatuvesselamın huzuruna girmek için izin istemişti. Aleyhissalatuvesselam: ‘Bir aşiretin kardeşi ne kötü!’ buyurdu. Ama adam girince ona iyi davrandı. Yumuşak sözle hitap etti. Adam gidince: ‘Ey Allah’ın Resulü! Adamın sesini işitince şöyle şöyle söyledin. Sonra yüzüne karşı mültefit oldun. İyi davrandın!’ dedim. Şu cevabı verdi: ‘Ey Aişe! Beni ne zaman kaba buldun? Kıyamet günü, Allah Teala’nın yanında mevkice insanların en kötüsü, kabalığından korkarak halkın kendini terkettiği kimsedir.'” (1)

Bu sahnenin kalbimi en çok avuçlayan yanı, yukarıda dikkat çekmeye çalıştığım, ‘kemalini kendi üzerinden tanımlama’ meselesine vurgu yapan halidir: ‘Beni ne zaman kaba buldun?’ Evet, Allah Resulü aleyhissalatuvesselamın ahlakı ‘kişiye göre’ değildir. O, bizzat Kur’an’ın ahlakıyla ahlaklandığından ötürü, ‘huluku’l-azim/pek büyük bir ahlak üzere’dir.

Peki Kur’an’ın ahlakıyla ahlaklanmak ne demek? Bence biraz şu demek: Ahlakına bir tanım, davranışına bir gereklilik, duruşuna bir delil gösterecekse, bunu Kur’an ve sünnet üzerinden yapar. Haklılığına başka dayanaklar aramaz. Konjonktüre göre değil. Muhatabının kaşesi üzerinden değil. ‘İnsanlar öyle desinler!’ diye hiç değil. İster Ebu Cehil konuşsun onla, isterse Hz. Ebu Bekir-i Sıddik, o yine Muhammedü’l-Emin‘dir. Allah’ın emri üzere dosdoğrudur.

Dikkat ettiyseniz, sadakati konuştuğumuz şu zeminde, artık izzeti konuşmak kaçınılmaz oluyor. Çünkü sadakat, yani durduğun yerden emin olma, ister istemez izzetin varlığıyla mümkün ve de varlığından haber veriyor. Zaten ‘duruşunu kendi üzerinden tanımlama’ olarak altını çizdiğimiz şey de izzetle yakından ilgili birşey. Yani izzette bir ‘kendine yeterlik’ manası da mündemiç. Birisi hakkında “Çok izzetli bir adam. Kimseye ‘eyvallah’ etmez. İşini kendisi görür!” dediğimizde kastettiğimiz mana da buna yakındır.

‘Gayrın tasavvuruna muhtaç olmama’ meselesi, hem Allah’ın azametini konuştuğumuz zeminde, bu azametin nasıl bir büyüklüğe tekabül ettiğini, hem de izzetin mü’minde ‘nasıl bir duruşun ismi’ olduğunu anlamamızı sağlar. Çünkü Allah’ın izzeti aslında onun Samediyetiyle ilgilidir. Herşey ona muhtaçken o hiçbirşeye muhtaç değildir. Fakat mahlukatın izzeti Allah’tan başkasından yardım dilememeyle kaimdir.

Mü’minin izzeti, en temelde, meşruiyetini alanı sadece Kur’an ve sünnet olduğundan dolayı, ötekilerin tanımlamalarına/yargılarına göre şekil almaya muhtaç olmamasında saklıdır. Mü’minin, daha iman ederken, kapısından girdiği dünya budur. (Hadis-i şerifin, onu ‘kendisinden emin olunan’ olarak tarif etmesi, güzel ahlakındaki istikrara da işaret eder. Fısk ise bunun tam tersidir.) Artık ehl-i küfrün onun hakkında ne düşündüğü umurunda olmaz. O, kendini, özgü değerler dünyası içinde biçimlendirir/konumlandırır.

Biz izzeti daha çok ‘Allah’tan başkasına el açmamak’ şeklinde anlasak da, aslında Allah’tan başkasının doğru bulmasına, takdirine, onaylamasına, iltifatına da el açmamak bu manaya dahildir. Bu noktada Bediüzzaman’ın 23. Söz’de kullandığı demirciler çarşısı ve antika örneği ne kadar anlamlıdır:

Meselâ, insanların san’atları içinde, nasıl ki maddenin kıymetiyle san’atın kıymeti ayrı ayrıdır. Bazan müsavi, bazan madde daha kıymettar; bazan oluyor ki, beş kuruşluk demir gibi bir maddede beş liralık bir san’at bulunuyor. Belki, bazan, antika olan bir san’at bir milyon kıymeti aldığı halde, maddesi beş kuruşa da değmiyor. İşte, öyle antika bir san’at, antikacıların çarşısına gidilse, hârika-pîşe ve pek eski, hünerver san’atkârına nisbet ederek, o san’atkârı yad etmekle ve o san’atla teşhir edilse, bir milyon fiyatla satılır. Eğer kaba demirciler çarşısına gidilse, beş kuruşluk bir demir bahasına alınabilir. İşte, insan, Cenâb-ı Hakkın böyle antika bir san’atıdır.

İşte, izzet sahibi dediğimiz kişi, değerini artık demirciler çarşısında aramayı bırakandır. Eğer bir mü’min, kalbindeki imana rağmen, hâlâ ehl-i küfrün takdirini ve teşvikini bekliyorsa, onun da izzet ayarlarında bir oynama olduğu kesindir. Bu noktada, izzetin, ‘kendini İslamî değerler üzerinden tanımla’ ile ilgisi daha belirgin hale geliyor. Bu, onun anlam dünyasını görecelilikten kurtarıyor. Kâfirûn sûresinde de altı çizilen birşey bu. Artık çizgilerimiz netleşiyor. “Sizin dininiz size, benimkisi bana!” gücüne erişiyorsunuz.

Bu hakikaten büyük bir güçtür. İman, insanı sair mahlukata kul olmaktan kurtardığı gibi, imanın getirdiği izzet de insanı sair mahlukatın ‘görelerinden’ kurtarır. Tepkileri içinde mütehayyir kalmaktan azât eder. Ayet-i kerimenin ifadesiyle ‘sanki gökten düşmüş de kendisini kuşlar kapışıyor veya rüzgâr onu uzak bir yere sürüklüyor gibi‘ olmamayı sağlar.

Sözgelimi: Modernizmin günümüzdeki hâkim konumu ve bunun getirisi olan “Ancak benim gösterdiklerim doğru!” baskısına karşı, bu izzet-i İslamiye ile karşı koyabilirsiniz. Çünkü onun takdirini aramazsınız. Modernizm ‘değerini demirciler çarşısında arayanları’ etkileyen bir kültürel hegemonyadır. Günahkârın iltifatı da ancak teveccüh-i nâsın müptelasını etkiler. Yani müşteri olan etkilenir.

Bu noktada, ahirzaman insanlarına hitap eden mektuplarının başını hep ‘aziz’ ve ‘sıddık’ hitaplarıyla doldurmuş Bediüzzaman’ın, bu iki kelime arasındaki (yani ‘izzet’ ve ‘sadakat’ arasındaki) irtibata dikkatimizi çektiğini söylemek herhalde yanlış olmaz. Onun “Aziz sıddık kardeşlerim!” dediği her metinde aslında bize öğütlenen, hem zaten Risale metinlerinin de bize aşıladığı, ‘kendi değerini İslamî olan üzerinden tarif etme’ nasihatidir.

İzzeti olmayanın sadakati olmaz. Kendi gibi olmaya kanaat etmeyenin de izzeti olmaz. Değerini ötekinin iltifatına göre tarif edenin, ona göre şekil, fikir ve zikir değiştirmesi kaçınılmazdır. Sadakat ise, duruş değiştirme değil, duruşunda sebat etmedir. İzzetli kişinin şanıdır sadakat. Hakikat konusunda ‘kendisine yeter’ bir değerler dünyasında olduğuna emniyet etmeyen elbette onda sebat edemez. İkirciliklerden, çelişkilerden, ‘acaba’lardan kurtulamaz.

Nitekim, Ebu Cehil gibi bir mel’unun ve Kureyş hâkim söyleminin, miracın inkârına dair oluşturmaya çalıştığı manipülasyona da, sâdıkların şahı olan Hz. Ebu Bekir (r.a.) böyle direnmiştir: “Bunu o mu söyledi?” Evet. Tek sorduğu budur. Olumlu yanıt alınca da cevabı rahat ve kesindir: “O söylemişse doğrudur.” Hadis ilminin üzerinde yükseldiği temel de budur.

Yanlış anlaşılmasın. Bu kesinlikle körükörüne bir itaat değildir. Delillidir. Delili ise Aleyhissalatuvesselamın yanında geçirdiği hayatın şahit olduğu ‘tavizsiz doğruluğu’dur. Fakat bu duruşun aynı zamanda izzetle de bir ilgisi vardır. Nasıl? Belki biraz şöyle: Hz. Ebu Bekir (r.a.), miracın ‘inanılabilirliği’ni Kureyş’in hâkim söylemi üzerinden değerlendirmez. Umursamaz. O, İslam’ın kalbine yerleştirdiği Allah inancı üzerinden bakar miraca ve der: Benim inandığım Allah’ın kudreti böyle birşey yapmaya yeter. Çünkü o sonsuz kudret sahibidir. O yapabilirken ve Nebisi de yaptığını söylerken aksi nasıl mümkün olabilir?

Arkadaşım, burası cidden önemli, eğer Hz. Ebu Bekir’in (r.a.) modern fiziğe inancı, tıpkı bazılarında olduğu gibi, Kur’an’ın tarif ettiği Allah’tan fazla olsaydı, elbette o fiziğin (bugünlük) inandığı sınırlı imkanlar yüzünden tereddüde düşebilirdi. Düşmedi. Sen de birgün hakikate onun gibi iman etmeyi becerebilirsen, ki duamız hep bu olsun, dünya karşına geçse ürkmeyebilirsin. Çünkü doğrularını kendi sisteminle ifade edersin. Bir dilenci gibi ötekilerin de sırtını sıvazlaması peşinde koşmazsın. Yine dikkat et, bizden ne kadar yoldan çıkan varsa, hep bu sırtı kaşınanlardan çıkıyor.

1-Buhari, Edeb 38, 48; Müslim, Birr 73, (2591); Muvatta, Hüsnü’l-Hulk 4, (2, 903, 904); Ebu Davud, Edeb 6, (4791, 4792, 4793); Tirmizi, Birr 59, (1997)

Ahmet AY – risalehaber.com

Sende yorum yazabilirsin

%d blogcu bunu beğendi: