”Selamun Aleykum. Şu an havaalanındayız. Uçağımız saat 16.30’da kalkacak. Türkiye’deki güzel hatıralarımız için size teşekkür ederiz. Sizle tanıştığımız için son derece mutluyuz… Lütfen bizle olan irtibatınızı devam ettirin ve bizleri Güney Afrika’da ziyaret edin. Selam ve dua ile.”

Üstad İstanbul’da iken büyük hizmet veriyor, İşgalcilerin yaptığı planları bozuyor.
Şeyhülislam fetvasına karşı fetva veriyor, Kurtuluş hareketini meşru ilan ediyor.
“Hutuvat-ı Sitte”yi de gizli dağıttırıyor. İngiliz muhabbetinin etkisi kayboluyor.

Ya Resulallah… Bir güneş gibi doğdun karanlık dünyamıza. Bir yağmur gibi indin kuruyan toprağımıza. Bir pusula oldun, yolunu ve yönünü kaybetmişlere….

Dünyamı nurlandıran o lahuti sada, Beni götürür hayalen dahi olsa, Gözlerin görmediği tasavvurun harici, Alemler ötesi bir nurani diyara, Bitmesin semalarda yankılanan ses, Bulsun vicdanlarda tam ma’kes, Dile gelen namesinde müezzinin, Kalpleri pak eden tevhidli nefes..

Un sentiment si plein de pitié recouvrit le cœur de l’homme qui regarde le corps sans vie de son ennemi qu’il fit changer le sol en un marais, puisqu’il y pleura en versant des larmes en averse. Il a eu un grand repentir des paroles qu’il avait dépensées à propos de lui. Il quitta le cimetière dans la tristesse et testa qu’on écrive sur la marbre de sa tombe comme suit : “ Ne te réjouis pas de la mort de quelqu’un ; le Destin ne te fera pas survivre à lui longtemps. “