Sesleniş

Yedi cihana duyursam sesimi, kafi gelmez.

Cümle alem dinlese pür dikkat, yetmez.

Bana Hak lazım.

Hakk’ı hakkıyla bilen lazım.

 

Haykırsam tüm çıplaklığıyla gerçekleri

Göstersem dürbünün arka yüzünü

Ey insanlar! Desem

Uyanın.

 

Koca bir sessizlik…

 

Bir tren garında son bekleyiş.

Etraf kalabalık.

Ağlayan bebeler, çaresizlik ve pişmanlık okunan gözler.

Yolculuk var.

 

Bu son bekleyiş.

Gelmeleri, gitmeleri, güneşi, ayı ve ezanı

Son bekleyiş.

 

Biraz sonra eşref-i mahlukatın, son gidişi.

Alem mahzun, Adem suskun.

Bütün lügatlar sahipsiz

 

Ervah-ı ezelden beri mevcut bitkinliğinden midir bilinmez,

Bütün yaratılış sanki ince bir sükut

 

Bu son bekleyiş.

Sonsuzluğa uzanan son gidiş.

 

Mahşerde konuşmayı yeğlemiş gibi

Tüm mahlukat şimdi, suskun.

 

Hazırlanın!

Sonsuzluğun sahibine

Yolculuk var.

 

Tuğba Talay

Sende yorum yazabilirsin

%d blogcu bunu beğendi: