Sonu hüsran âileler gafletle yaşıyor,

Baba hiç neticesiz şeylerle uğraşıyor,

Hanım ve kızları günah peşine koşuyor,

Bu evde İflas sesi duyulmaz mı uzaktan?

 

Bir düşün ev sahibi her şeyi yuvalarsa?

Allahın lütfü evladına sahip çıkmazsa?

Hanımla kızı birlikte giderlerse dansa.

Acaba kurtuluş zorlaşmazmı  bu tuzaktan?

 

Aileye karşı nasıl lakayt kalır baba?

Medeni asrında, olurmu bu kadar kaba?

Kız evden eve gezer hiç değilken akraba,

İmkâni varmı! Bu kız kurtulur mu kucaktan?

 

Ey Kardeş! Madem ki, dine uygun Ahmet adın,

Allah sana hediye vermiş, var kız evladın,

Çıplak salmazsan olabilir namuslu kadın,

Müsade etme, ona yakışmaz kısa fistan.

 

Aç gözünü ahlakla fazilet gidiyor elden,

Sokakta utanmadan konuşuluyor belden,

Fuhuş ve rezaleti hiç düşürmezler dilden,

Ahlak çöküntüsü başladı açık bacaktan.

 

Unutma! Şehit kanıyla yoğruldu bu vatan,

Sana namusu, emanet etti şehit atan,

Acaba nasıl bozuldu sendeki asil kan,

Bildim, küfrün kokusu geliyordu uzaktan.

 

Benim kalbim ağlıyor şimdiki halimize,

Dayanılır mi! Yaşanan izmihlalinize?

O düşman size gülüyor, gelin kendinize,

Yalvarın Allahı, duanın vakti geçti çoktan.

 

Evladın sakat değil kör değil ey gafil baba!

O yavruyu ateşe atmak razı mısın acaba?

Sakın yapma gel kendine olma bu kadar kaba

Sonra pişman olursun ama vakti geçti çoktan.

 

Sen ne akılla  soyunun izini bıraktın?

O menfur kişinin huyunu kafana taktın,

Şehit dedenin adetini kendinden attın.

Paha biçilmez hazineyi sattın hiç yoktan.

 

  Abdülkadir Haktanır

www.NurNet.Org / www.AlbNur.com