İçeride veya dışarıda Müslümanlar bir saldırıya uğrayıp da çaresiz kaldıkları zaman, yegâne etkili silâh olarak boykota başvurmak aklımıza gelir—daha doğrusu, gelirdi. Birçoğumuz saldırgan tarafa destek olan kurumların ürünlerini bir müddet satın almazdık; ama zaman geçip de mesele soğuyunca, saldırılar yumuşamasa da bizim tepkimiz yumuşar, bir müddet sonra da herşey yine eski haline döner ve biz cellâtlarımızın ücretini ödemeye kaldığımız yerden devam ederdik.
28 Şubat döneminde her iki tarafın da birbirine karşı ilân ettiği boykotlar, hatırlayabildiğimiz kadarıyla, bir neticeye ulaşmadı. Onlar hedef aldıkları kurumları yıkmayı başaramadılar; berikiler de kendilerinin kuyusunu kazanlara karşı tepkilerini sonuna kadar götüremediler.
11 Eylül bahanesiyle ABD’nin Afganistan topraklarında başlattığı bombardımanların ilk beş ayında can veren sivillerin sayısı, 11 Eylül saldırısında ölenleri geride bırakmıştı. Bu katliama karşı ilk andaki tepkimiz Amerikan mallarına boykot şeklinde tezahür ettiyse de, bu konudaki azmimiz, katilin cinayetlere devam konusundaki azmi kadar güçlü ve devamlı olmadı. Hattâ, daha sonraki Irak işgali sırasında, İslâm topraklarında işlenen vahşetlere karşı bu kadarlık bir tepkiyi bile göstermeden, o vahşetlerin sponsorluğunu yapmaya devam ettik.
Gazze’de cereyan eden İsrail hunharlığı, ekonomik savaş konusunu gündeme getirmese de, en azından bazılarımızın hatırına tekrar getirmiş bulunuyor. Pek gür çıkmamakla birlikte, en azından İsrail’e destek veren kuruluşların ürünlerini boykot etme çağrıları yer yer işitiliyor. Çoğunluğumuzun ise, dilleri “Kahrolsun İsrail!” diye bağırırken, bir türlü vazgeçemedikleri alışveriş ve tüketim alışkanlıkları, işlenen cinayetlere malî kaynak sağlamaya devam ediyor. Gerçi bazılarımızın dilleri bile İsrail’i kınamaya varmadı; eğer utanmasalar, Obama ile ağız birliği içinde “İsrail savunma hakkını kullanıyor” diyecekler! (Yine de emin olmaya gelmez; bakarsınız yarın öbür gün bu tür söylemleri de açıkça işitmeye başlarız. Şimdiye kadar neleri işitmeye alışmadık ki?)
***
Boykot veya ekonomik savaş deyince, akla Bediüzzaman Said Nursî geliyor. Bu kavramları Bediüzzaman bundan bir asır önce hem sözlü, hem de fiilî olarak kullanmış ve uygulamıştı. Kendisinden, “niçin ilim ve irfanına münasip bir kıyafet giymediğini” soranlara şu cevabı veriyordu:
“Siz Avusturya’ya güya boykot yapıyorsunuz, ama onun gönderdiği kalpakları giyiyorsunuz. Ben ise bütün Avrupa’ya boykot yapıyorum; onun için yalnız memleketimin maddî ve manevî mahsulâtını giyiyorum.”
31 Mart sonrasında çıkarıldığı Divan-ı Harb-i Örfîde de Bediüzzaman, “Boykotlarla Avrupa’ya karşı harb-i iktisadî açmaya sebebiyet verdiğimden [sizce] cinayet işledim” sözleriyle savunma yapıyordu.
***
Başka sahalarda imkânsızlıklardan söz edilse bile, ekonomik savaş ve onun en önemli bir silâhı olan boykot konusunda İslâm âleminin elinde dünyayı dize getirecek imkânlar mevcuttur; bu silâhı kullanmamayı mazur gösterecek hiçbir bahane de yoktur. Ne var ki, bugüne kadarki boykot çağrıları büyük çoğunlukla bireylerin teşebbüslerine bağlı kaldığı için, uzun soluklu ve tesirli olmamıştır. Nihayet herkes kendi içinde bir muhasebeyle baş başa kaldığında, kendi teşebbüsünün küçüklüğünü meselenin büyüklüğü ile kıyaslamakta, aradaki orantısızlık karşısında şahsî boykotunu sonuna kadar götürme azmi eriyip gitmektedir. Bu durum bizi topyekûn bir çözüm arayışına sevk ediyor.
Aslında mesele, herkesin kendi başına çözüp yürütebileceği kadar basit değildir. Birinci adımda, boykot edilecek firmaların tesbiti gerekir ki, vatandaşın bu konuda güvenilir ve kapsamlı bir listeye ulaştığı varsayılsa bile, alışverişlerini bu listeyle karşılaştırarak yapması külfetli bir iştir. Bu işi kolaylaştıracak bir yol varsa, o da, boykotu bizzat uygulayan müesseselerin yaygın bir şekilde hizmete sunulmasıdır.
Böyle bir marketler zinciri teşekkül etmiş olsa, yahut mevcut market zincirlerinden bazıları bu yolu ihtiyar etse, dostunu-düşmanını bilen ve alışverişine haram karıştırmak istemeyen şuurlu mü’minler, paralarının nereye gittiği ve kime yaradığı konusunda bir endişe taşımaksızın, gönül rahatlığı içinde alışverişlerini yaparlar. Bu takdirde kimsenin önünde bir mazeret kalmamış olur.
***
Böyle bir teşebbüsün güçlüğüne, hattâ imkânsızlığına dair yüzlerce dereden su getirecek olanların sıralayacakları “Neden olmaz?”ları şimdiden işitir gibi oluyoruz. Fakat bizce bunun tam tersi geçerlidir:
Kesin ve zarurî bir ihtiyaca cevap vereceği için, bu bâkir sahada ciddiyetle girişilecek ve ciddiyetle takip edilecek olan bir teşebbüsün muvaffak olma ihtimali daha fazladır. Kaldı ki, ister ticaret, ister savaş olsun, her ikisi de risk işidir; bunu göze almadıkça zaten bir iş yapamazsınız. Bahsimize konu olan işte ise kendisini asıl tehlikeye atanlar, teşebbüs edenlerden ziyade, teşebbüs etmeyenlerdir.
İşin içinde, zalimin zulmünden hiç değilse bir kısmına engel olmak imkânı varken buna teşebbüs etmemek ve zalimi desteklemeye bilfiil devam etmek gibi manevî ağırlığı çok yüksek bir risk vardır.
Almanya’da Müslümanlarla bir eyalet yönetimi arasında ilk kez ‘devlet anlaşması’ imzalandı. Müslümanların din ve inançlarının anayasal olarak koruma altına alınmasını sağlayacak anlaşma, onaylanması için eyalet meclisine gönderilecek.
Hamburg’un tarihi Belediye Sarayında gerçekleşen törende anlaşmayı hükümet adına Eyalet Başbakanı Olaf Scholz imzaladı.
Bu ayın sonuna kadar Hamburg eyalet meclisine gönderilmesi beklenen anlaşmanın onaylanmasına kesin gözüyle bakılıyor.
Anlaşma Müslümanlar için yeni haklar getirmiyor. Ancak bayram tatili hakkı, dini eğitimi, ibadet ve defin hizmetleri, ibadet yerlerin inşaası gibi hakları bir kez daha garanti altına alıyor.
Olaf Scholz, törende yaptığı konuşmada anlaşmanın entegrasyon politikaları için çok önemli bir ilerleme olduğunu belirterek, ‘Bu anlaşmayla birlikte şehrimizde İslam’ın yaşandığını resmen kabul ediyoruz.’ dedi. Daha önce de Hıristiyan Kiliseleri ve Yahudilerle anlaşma imzalandığını hatırlatan Scholz, ‘Herkesin eşit muamele görmesi hukuk devletinin özelliğidir.’ şeklinde açıklama yaptı.
İslam kuruluşlarının temsilcileri ise anlaşmanın sembolik öneminin büyük olduğunu ve tarihi bir gün yaşadıklarını belirtti.
Hamburg’da Alevi toplumuyla da ayrı bir anlaşma imzalandı. Almanya Alevi Birlikleri Federasyonu Başkanı Hüseyin Mat, ‘Bu ‘Devlet Anlaşması’ ile köklerinin bulunduğu ülkede kabul edilmeyen Aleviliğin burada kabul edilmesiyle tarih yazıyoruz.’ dedi.
Hamburg Başkonsolosu Devrim Öztürk, İslam’ın Almanya’ya ait olup olmadığının tartışıldığı bu günlerde Müslümanlarla ‘Devlet Anlaşması’ yapılmasının sevindirici olduğunu söyledi.
Balkanlar’da Makedonya Müslümanları Kosova ve Arnavutluk Müslümanlarına nispeten niye dinlerine daha bağlı?
Çok kimseler tarafından bu soru ile karşılaştım. Bu sebepten bu soruya cevap vermeye çalışacağım. Bilmeliyiz ki insanın kıymet ve ehemmiyeti bilgilerine göredir. Yani insan kulağından ve gözünden ne aldı ise odur, başka olamaz. Manevi bilgilere gelince kafaya girdikten sonra kalbe damlaya başlar ve insanın içini ve dışını nurlandırır. Bu sebepten Makedonyadaki Müslümanlarda ötekilere nispeten dini bilgiler var olduğu için, onlar ötekiler kadar dinden uzaklaşamamıştırlar. Bu bilgi onlara nereden geldi sorusuna gelince, bunu açıklasmaya çalışacağım.
Osmanlının son döneminde, tahsilini İstanbul’da tamamlayan gelen, Makedonya’nın Studeniçan köyünde doğan ve ora halkının dillerinde destan olmuş, Merhum ve Mağfur Ataullah Kurtiş Efendi, dini tahsil yapmak için Türkiye ye gelmiş. İstanbul da tahsilini bitirdikten sonra Fatih medresesinde Müderris olmuş. Hatta müderrisliği esnasında, Arnavut Ata Efendi adıyla meşhurlaşmış. Fakat Cumhuriyet devrinde dinimize karşı yapılan inkılaplardan sonra, Ataullah Efendi ona dayanamamış. Arkadaşlarına demiş, bana morfin yaptırıp beni uyuşturun, ve hükümet adamlarına deyin ki: Vasiyet etmiştir cenazesini tabutla memleketine götürelim. Nitekim arkadaşları öyle yapmışlar.Ve Makedonya’ya varıp ayıldıktan sonra. Orada Meddah adındaki Medreseyi yaptırıp, o medresede çok talebe yetiştirmiştir. Ben onların çoğunu, Kosova’nın Gilan kasabasına bağlı tamamı Türk olan Dobırçan Köyünden tavizsiz hoca olan öz dayım Abdülhamid Dindar vasıtasıyla tanırdım. Çünkü Oranın Lideri Mareşal Tito ile Rahmetli Adnan Menderesin Anlaşmaları neticesinde 1952-1960 arasında Türk, Arnavut, Boşnak ve Pomaklardan oluşan 2,5 milyon Nüfus Türkiye’ye göç ettikten sonra, Rahmetli Abdülhamid dayım köyünde ahbapsız kaldığı için mevcut mallarını satarak bizim köye yerleşmişti.
Bundan ötürü Ataullah Hoca Efendinin talebeleri dayımla çok samimi dostlukları oldukları olduğu için dayımı ziyarete sık sık geliyorlardı, ve misafır karşılamak için benim evim dayımın evinden daha müsait olduğu için haftalarca benim evimde kalıyorlardı. Bu sebepten Ataullah Hoca Efendinin talebelerinin çoğunu tanıyorum.
Birkaç tanesinin adlarını şöyle sayabilirim: Talebelerinden en meşhuru Alim ve şair olan Abdülfettah Rauf Efendi idi. Ötekilerinden hatırlayabildiğim kadarını saymaya devam edeyim. Sayacaklarımdan hepsi rahmetli oldular. Görelerli Selim Efendi. Hafız Sa’dullah Efendi, Gruşinalı Mehmet efendi, hem müderris hem hafız olan her iki gözleri ile ama olan iki tanesinin isimleri şöyle: Hafız Hasan ile Hafıs Sa’dullah Efendiler, Hafız Şaban Efendi, Preşovalı Hafız Necati Efendi, Nakuştaklı Ferhat Efendi ve bunlar gibi isimlerini hatırlamadığım Hoca Efendiler daha var. Bunların tamamı müderris olduktan sonra Ataullah Hoca Efendi hayatta iken Müderrisliği Meşhur talebesi olan Abdülfettah Efendiye devretmiş. Bu zat Arapça, Türkçe ve Farsça dillerini ve tahsili diniyyenin ilim dalları olan: Sarf, Nahiv, Fıkıh, Meani, Mebani ve diğerleri, bunların tamamı 16 dir Bu ulumi diniye dallarının tamamının mütehassisi idi bu zat. Hatta ve hatta Hocası Ataullah Hoca Efendi onun hakkında: “Eğer benim talebem olmasa idi diyemezdim ki insandır” demiş. Bu zattır ki; oranin Münafik Lideri olan Mareşal Titonun çıkardığı “Skidanje zare i ferece” kanunu ile Osmanlıdan kalma ora Müslüman hanımların tesettürü olan çarşaf ve peçelerini kaldırdığı zaman Kanuna itiraz eden Abdülfettah Efendi 8 sene hapis cezası çekti.
Böylece 1952-1960 arası Müslümanlar oradaki din düşmanlardan çektiklerinden kurtulmak maksadıyla 2,5 milyon Türkiyeye göç ettikleri halde, Ataullah Hocanın talebelerinin itirazları üzere, onları dinleyen Müslümanlar, Türkiye de dine karşı yapılan inkılaplar nedeniyle Türkiyeye gelmediler. Taki Risale-i Nur eserleri oralara geldi. Ondan sonra o hocalar: Allah asırlarca İslamiyet’in menbaı olan Türkiye’ye Bediüzzamanın gibi bir zatı göndermiş ve onun eserleri olan Risale-i Nurlar yayılmaya başlamış ve bu eserler sayesinde insan imanını muhafaza edebilir diyerek, daha önce Türkiye ye gidilmez diye verdiğimiz fetvamızı geri alıyoruz, bundan sonra kim isterse gidebilir dediler. Hatta ondan sonra Abdülfetta Efendinin oğlu Tarık Ridvan da Türkiye ye gelmişti.
Evet Ataullah hoca Efendi, talebe okutup hoca yetiştirme vazifesini Abdülfettah Rauf Efendiye bırakınca: O mübarek zatta çok talebe yetiştirdi. Başta Ataullah Hocanın oğlu merhum Ni’metullah Kurtişi’yi Nikuştaklı Merhum Cemal Efendi’yi, Benim Küçük dayım Hafız Tahsin Dindar’ı ve daha bir çoğunu. Onlardan ikisi çok meşhur idiler ki:
Biri Allah kendisini rahmetine gark etsin Bekir Sadak Efendidir. Bu Efendi 4 ayda hafız olmuştur ve Hırvatistan’ın Zagreb şehrinde Hukuk fakültesini bitirmiş birisidir. Ve icazet aldıktan sonra Türkiye ye geldi, İstanbul da Yüksek İslam Enstitüsünde müderrislik yaptı İstanbul’un Barolar Birliğine kayıtlı idi. Hatta Risale-i Nurlar hakkında onunda bilirkişi raporu var. Risale-i Nurlar suçsuz, hatta faydalı eserler olarak bilirkişi raporunda kayıtlıdır.
Kendiside o zaman Yüksek islam enstitüsünde okuyan Nur talebelerinden İbrahim Çetin isminde bir Hoca Efendi Bekir Sadak Hoca için şöyle anlatıyor:
Eylül ayında talebelerin başladığı ilk gönünde Bekir Sadak Hoca bakıyor bir sürü yeni öğrenciler gelmiş. Onları karşısına alarak: “Gençler! Siz eğer para kazanmak için burayı seçti iseniz yanlışsız, gidin başka bölümü seçin bura para kazanmak yeri değil, Burası adama cenneti kazandıran bir yerdir.” Bana anlatan hoca diyor, hakikaten onlardan çoğu İslam enstitüsünü bırakıp başka mesleklere tahsil etmek için kaydoldular. Zaten Üstad İhlas Risalesinde: Hocaları kastederek, “Dini hizmet karşılığında bir menfaat istenilmez, belki verilir verilsede alırken ondan hoşlanılmamalı“
Bir başka haber Bekir Sadak Hoca bir hoca arkadaşı ile yolda yürürken, arkadaşına biri sorar, Bankada bir miktar param vardı epeyce faiz toplanmış bu parayı alabilirim mi? Hoca cevaben, alamazsın, onları alsan da atmak zorundasın, deyince. Bekir Hoca konuştuklarını duyunca, adam ayrıldıktan sonra, Bekir Hoca meslekdaşına; Arkadaşım o para ile umumun faydasına bir tuvalet de mi yapamaz deyince?” arkadaşından cevap yok.
Abdülfettah Hocanın İkinci meşhur Talebesi: Pek Muhterem merhum ve magfur Kemal Aruçi dir. Bu zat Gostivarın Vrapçişte köyündendir. Bu köy hakkında bir hocadan şöyle işitmişim: Osmanlı zamanında Arnavutların dilinde dini kitap yok. Köyün eşrafi toplanıp karar alıyorlar: Bugünden itibaren hiçbir evde Arnavutça konuşulmayacak. Bundan sonra halk iyice dinini öğreniyor. Böylece dil bilince Kemal Aruçi Hoca Efendi Alim Şair bir Zat olma imkânını dil öğrenme zahmetine katlanmadan elde ediyor. Muhammed Aruçi isminde oğlu da, Arabistan’da İlahiyati bitirip Master ve Doktorasını da yapmıştır. Şimdi İstanbul da yaşıyor. Hatta buradan evlendi.Şimdi nerede çalışıyor kesin bilemiyorum, fakat, Diyanetin çıkardığı Ansiklopedi çalışmalarına onu da almışlardı. Orada çalıştığını biliyorum. Babasını yazmış olduğu Şiirlerini “ŞİİRLERİM” namıyla 440 sahifeden ibaret olan mükemmel bir üslupla yazılan şiirlerini oğlu Muhammed bastırdı. Hatta balkanlarda yaşayanların ekonomi durumları iyi olmadığı için, onların cami ve mektep gibi hayırlı faaliyetlerine Muhammed Aruçi Hoca buradaki hayırsever iş adamlarını teşvik etme gibi hayırlı işlerde dahi katkısı oluyor.
Evet boşuna değil Üstad Bediüzzaman hazretlerinin sözü ki Balkanlar hakkında mahsulat vermeyen mera dememiş: ” Rumeli bostanı” demiş. Bir tarihçi Osmanlı zamanında Arnavutlardan 38 Sadrazam çıktığını yazıyor . İstiklal Marşi Şairimiz Mehmet Akif Ersoy, Prof Sabattin Zaim, Eşref Edip ve Van valisi Tahir Paşanın da soyları oralardan. Hatta! Peygamberimiz a.s.min “Men teşebbehe bi kavmin fehüve minhüm” (Bir müslüman başka milletten birine benzerse o onlardan olur) Hadisi şerifin manasını açıklayarak kitap yapan İskilipli Atıf Hoca, ve bu kitap onun idamına sebep olmuştu. Bunun gibi Arnavutluğun İşkodra’sından İbrahim Kaduku ve Basnadan Seyfullah Efendi de ayni hadisi şerifi açıklayarak kitap yazmışlar. Hatta! Yukarıda kendilerinden bahsettiğim Üsküp Hocaları Kasket ve Fötr şöyle dursun, Müslümanlar çalışmak için Sırbistana gitme ihtiyacını duyup oralara giderken Sırplar arasında Müslüman olduğu bilinmesin diye, başlarına Fransız Beresini taktıkları zaman, Hocalar itiraz edip kendilerine siz Fransız kıyafetine büründüğünüz için dinden çıkmışsınız diyorlardı ve Hocalarla halk arasında bu kavga epey sürdü. Makedonya’nın baş şehri Üsküp te 1960 senesine kadar sokaklarda Müslümanların % 90 nını kırmızı fesle görürdün Makedonlar kendi kıyafetlerini taşırlardı. Hatta! Müslümanların ana vazifelerinden olan selam vermek, sokakta yürürken kime selam verip kime Makedonca ( Doberden) diyeceğini tereddüd etmeden bilinirdi. Fakat Türkiyemizde Müslimanlar şapka taşıma mes’uliyetinden kurtulmak için baş açıklığı tercih ettikleri için ora Müslümanları da Türkiyenin durumundan kuvvet alarak şimdilik onlarda başaçık gezebilme hususunu Türkiyeyi taklit ederek başaçık geziyorlar, Zaten Üstad Bediüzzaman Büyük millet Meclisindeki konuşmasında: Dıştakı müslümanlar bizi taklid ederek iyilikleri aldılar. Bizim kötü ahlakımızı da taklid edebilirler. Zaten şapka hususunda Şeyhül İslam Zembilli Ali Efendinin müthiş ikazı var. Bu sebepten müslümanlar başaçık yürümeyi, insanı küfre sokan şapka taşımaya tercih ediyorlar. Fakat ne yazık ki hepsi başaçık oldukları için sokakta yürürken karşıdakini müslüman mı yahudimi ermeni mi bilemediğin için rahatça selam veremiyorsun.
Yukarıda ismini vermiştim. Dayım tavizsiz Abdülhamid Dindarın oğlu 1973 te Yugoslavya dan Türkiyeye temelli olarak göç etti. Fakat babası Hoca dayım temelli olarak gelmedi. O başındaki sarığını çekmemek için turist pasaportu ile geldi. Çünkü pasaportta ki fotoğrafı Sarıklı idi. Burada polisler sarığına müdahale ettikleri zaman “ben turistim işte pasaportumu görebilirsiniz” diyerek bu şekilde gayesinden taviz vermeden yaşadı. Zaten orada dahi onun sarığını çekmek için 5-6 saat emniyette tuttular. Emniyet amiri çek sarığını deyince Ayni Üstad gibi boğazını göstererek bu sarık buradan çekilir diye Emniyet amirine cevap verir. Nihayet emniyet amiri kalkar kendisi Dayımın sarığını şözer ve dayımın eline verir. Dayım emniyetten çıkınca emniyet kapısı önüne tekrar sarar ve Elhamdülillah ölünceye kadar başından çekmedi. Topkapı kabristanında medfundur. Allah Rahmet eylesin.
Evet , Türkiye de dine karşı yapılan inkılaplarla ecdattan kalan çok güzel adetler yok olduğu gibi, Türk dil kurumunun başına getirilen A. Dilaçar’ı, halka karşı A. soyadını gizli tutup, millet onu Ahmet te Ali de olabilir düşüncesini taşıyordu. Sonra meydana çık tiki Agop Dilaçar mış, yani Ermeni imiş. Ve onun dilimize yaptığı tahribatın tamiri mümkün değil. Bu hususlara nazar attığımız zaman Ecdadın adetlerinin birçoğu Balkanlarda daha devam ediyor. Mesela, orada ev hanımları ve bulüğ çağında ki kızlar, avluya çıkınca evin içindeki elbiselerle görünmemesi için, ister köy ister kasabalarda evlerin avlularının çoğu 3- 3,5 metre duvarla sarılıdır. Hala gün bu gün öyledir. Yeni yapılan evlerinde duvarları yüksektir. Köylüler tarladaki mahsulatını arabayla rahatlıkla avluya sokmak için çift kanatlı 3 metre yüksek kapılar mevcuttur ve ister misafir perverlik istet ölüm ve düğünde, halk biri diğerinin derdi ile dertlenme gibi uhuvvet onlada mevcuttur. Bunlar gibi daha birçok güzel adetler grada hala devam etmektedir.
Kardeşler! Unutmayalım ki bu zamanda Müslüman ölmek kolay bir iş değil. Prof. Şener Dilek kardeşimiz bir konuşmasında, üç çeşit insan var diyor:
1- Bu kısım insanlar midesinden başka düşünmez. Onun yapacağı mutkfak ile tuvalet arasında dolaşmaktır.
2- Müslüman geçinir. Ben Müslüman değilmiyim der, fakat neyazık ki islamın icaplarını yerine getirmez. (bunun müslümanlığı hiç kimseyi tedavi etmeyen Doktora benzer)
3- Gaye adamıdır bu muhterem gayesi uğruna çok şey feda eder. Çok zahmetlere katlanır. Hatta öyleleri var ki gayesi uğruna ruhunu feda eder gayesinden asla feda etmez. Mesela Üstad Bediüzzaman gibi.
Aşağıda Abdülfettah Rauf efendinin iki şiirini size takdim edeceğım:
Menfi milleyetçilige düşmanım
Arnavutluk ya türklüğün yeri yoktur dinimde.
Ben yalınız Müslümanım budur kalan zihnımde.
Ben yalınız Müslümanım Allahım bir dinim hak.
Budur benin öğündüğüm bu olmuştur olacak.
Ben yalınız Müslüman’ım Peygamberim Muhammed.
Salat sana selam sana ey mürşidi muhalled.
Şanım Kur’an canım Kur’an kanunum tek Kur’andır.
Ulu kitap yüce kitap canım sana Kurbandır.
Müslümanlık dinim benim Müslümanlık milletim.
Müslümanım şübhem yoktur yoktur benil illetim.
Müslümanlık dörtyüz milyon kardeşim.
Akar ise onlar için akar benim gözyaşım.
Sevinç ile sevinirim, keder ile ağlarım.
Matem ile öz başıma karaları bağlarım.
Kıblem Kâbe, Rabbimiz bir kıblemiz bir hep biriz.
Ni’metlere şükrederiz belalara sabiriz.
Müslüman’ın düşmanına babam olsa düşmanım.
İçim dışım ben yalınız Müslüman ve insanım.
Müslümanlık ne büyük şey bir zamanlar cihanı.
Baştan başa zapt ederek insan etmiş insanı.
Yüce rabbim yüce dinim böyle hor ben kalamam.
Tarihimi çiğneyerek yabancı şey alamam.
Göksümdeki imanımın firmasıdır şu fesim.
Bu başımdan çıkmayacak çıkmadan son nefesim.
Sağ oldukça baş üstünde kalmalıdır ni’meti.
Ben ölünce olmalıdır tabutumun zineti.
Kalbimizin Nurunu solduranlar solmalı.
Müslümanım Müslümanın dini bütün olmalı.
Dinimiz bir bu ikilik Koğulsun Yarab aradan.
Müslümanlar dinimizden ayırmasın yaradan.
Balkan Şuarasında
Üsküplü Abdülfettah Rauf yazılış tarihi 1958
Evet buradaki ağabeylerin nazariyeleri de o istika mette. Kızların memure olmaları için yüksek tahsili uygun bulmuyarlar. Aşağıda göreceksiniz Abdülfettah Efendi de o istikamette
Almanya’nın Hamburg eyaletinde 2007 yılından beri görüşmeleri devam eden ve Müslümanların topluma ait olduğu ve kabul gördüğü anlamına gelen ‘Devlet Anlaşması’ üzerinde mutabakat sağlandı.
Hamburg’da 2007 yılından beri devam eden Müslümanlarla yapılması planlanan ‘Devlet Anlaşması’ imzaya kaldı. Müslümanların topluma ait olduğunu ve kabul edilmesi açısından son derece önemli olan bu anlaşma yeni haklar getirmiyor. Ancak mevcut dini hakların korunmasını amaçlıyor. Senato’da imzalandıktan sonra meclisin onayına sunulacak anlaşmanın sonbaharda yürürlüğe girmesi bekleniyor.
Anlaşma Hamburg’da Müslüman ve Alevi vatandaşların pratik din ve inançlarını yaşayabilmelerinin yanı sıra dini bayram ve günleri, dini eğitimi, ibadet ve defin hizmetleri, ibadet yerlerin inşaası, medyada hak ettikleri şekilde yer alması gibi hususları garanti altına alıyor.
Hamburg Eyalet Başbakanı Olaf Scholz, İslami cemaatlerin temsilcileriyle görüşmesinin ardından yaptığı açıklamada, anlaşmanın her şeyden önce entegrasyon açısından çok önemli bir gelişme olduğunu belirtti. Scholz, ‘İlgili kuruluşlarla yaptığımız görüşmeler neticesinde toplumumuzda yaşanılan din ve inançları kabul ettik. Bu anlaşma çok önemli bir mesaj.’ dedi.
Diyanet İşleri Türk İslam Birliği Genel Başkan Yardımcısı Dr. Zekeriya Altuğ ise ‘Hamburg bugün kamuoyuna duyurulan bu devlet anlaşması ile tarihi bir adım atmakta ve Almanya İslam’ı ilk kez resmi bir din ve bu dinin temsilcisi üç grubu dini cemaat olarak kabul etmekte.‘ dedi.
Müslümanların bugüne kadar anayasal haklarının bir kısmını, bu hakları belirleyecek ve talep edecek temsilcileri olmadığı için kullanmakta zorluk çektiğini ifade eden Altuğ, ‘Bu anlaşma bu alandaki büyük eksikliği gidermekte, Müslümanlarla bu güne kadar kullanmadıkları birtakım anayasal hakları teslim etmekte ve ayrıca Alman toplumuna da İslam’ın artık Almanya’nın bölünmez bir parçası olduğunu resmen ilan etmesi açısından bir dönüm noktası olmaya adaydır.‘ ifadelerini kullandı. Zekeriya Altuğ, ‘Umarızbaşka eyaletler de bu güzel örneği taklit ederler ve Almanya’da 50 yıl sonra Hıristiyanlık ve Yahudilikten sonra İslam da toplumsal yerini almış olur.’ dedi.
İslam Kültür Merkezleri Birliği adına konuşan Murat Pırıldar ise anlaşmanın getirdiği yeni sorumlulukları en iyi şekilde yerine getirmek için çaba sarf edeceklerini kaydetti.
Alevi Toplumu adına konuşan Aziz Alsandemir ise bunun sadece Hamburg’da değil dünyada tarihi bir olay olduğunu belirtti.
Bir 29 Mayıs daha geldi ve geçiyor; İstanbul’un 1453’te Fatih Sultan Mehmet tarafından fethinin bir yıldönümü daha.. Fethin sembolü Ayasofya’nın fetihten sonra asırlar boyunca İstanbul’un en mühim camisi olarak ibadete açık olmasından sonra, yakın geçmişte içinde namazın yasaklanmasının üzüntüsünün daha fazla deşildiği bir tarih de oldu 29 Mayıs’lar..
Niçin her şuuru uyanık Müslüman’ın kalbi, Ayasofya denilince burkuluyor, imanî bir ıstırap ifadesi yüzünde beliriyor? Niçin Ayasofya’nın cami olarak açılması için en fazla mücadele edenler bile, hâlâ Ayasofya’nın esaretini giderebilmek meselesinde vazifelerini yapmış olmanın huzurunu hissedemiyorlar?
Kimbilir, belki ortada sadece Ayasofya’nın esareti olarak ona ait bir dava değil, Ayasofya’nın esaretinin ve aslına aykırı kullanılma davasının âbidesi haline geldiği Ayasofya’dan çok daha mühim bir dava olduğu için.. Ayasofya da, bu davaya günümüzde bir sembol olabildiği için.
Taş, kireç, kumdan mamul bir mimarî eserin, Fatih’in cami olarak kullanılması ferman ve vasiyetine rağmen, içinde namaz kılmanın yasaklanıp müze olarak kullanılmakta devamına karşı, Müslümanların direnişle, itirazla, Hak’tan bahisleri onlara vazifelerini yapmış olmanın huzurunu veremiyorsa, bunun sebebi; diğer tarafta et, kan ve kemikten mâmul ve Kâinatın Efendisi Son Peygamber Hz. Muhammed’in (s.a.s), İslâm imanını taşımak ve İslâmiyet’i her haliyle yaşamak vasiyetine rağmen, nüfus kâğıdındaki «Müslüman» kelimesinin manâsından bile habersiz, maneviyatça içi boş insanların mevcudiyetinin çokluğundandır.
Ayasofya’nın tekrar camî olarak açılmasını, fethin sembolü olarak içinde İslâmiyet’in tekrar dirilişini isteyen Müslümanların etrafında, bizim etrafımızda, her gün, her yerde şimdiki Ayasofya misâli milyonlarca insan dipdiri meyyitler gibi konuşur, gezer ve ömür sermayelerini tüketirken, onların içlerinde İslâmiyet’in dirilebilmesi için hakkı tebliğ vazifesi gerektiği gibi yapılmadığı içindir.
Evet, mahzun Ayasofya.. Dört minaresiyle gören ona camidir dese ve içinde namaz kılmağa teşebbüs etse, müze idarecileri onu menederler; Ayasofya’nın halen cami değil, bir müze olarak halka açık olduğunu söylerler. Aslında, müze kelimesi de Ayasofya’nın şimdiki durumunun tam hakikatini ifade etmez. Şimdiki haliyle Ayasofya, bir Müslüman’ın, zevâhirin ardındaki aslîyi görmek melekesi varsa onunla idrâki yönünden, bir semboldür. İçlerinde İslâmiyet’in diriltilmesi icabeden ve nüfus kaydında «Müslüman» da yazılı olmasına rağmen, Müslümanlığı yaşamayan, içi maneviyatça boş insanların sembolü. Sanki o, asrımızda bu durumdaki Müslümanların îmanları kurtarılmağa şiddetle muhtaç hallerine dikkati çekmek istercesine, Kur’an ve iman davasının ehemmiyetine, cesâmet ve ihtişamiyle dikkati çekmeye çalışan bir âbide: Ayasofya Âbidesi!..
Ayasofya’ya yalnız hüzünle değil; içi maneviyatça boş insanlara yapılması gereken hakkı tebliğ vazifesini ikaz edecek bir âbide gözüyle de bakmalıyız. Sultanahmet’ten geçerken veya resimleriyle gözümüze ilişince, dışından veya içinden onu baktığımız zaman, Fatih’in mirâsı olan Ayasofya’nın vakfiyesine uyulup cami olarak tekrar açılarak Fatih’in vasiyetinin tahakkukunun lüzumunu düşünürken, zihnimizi bundan daha mühim düşünceler de istilâ etmelidir.
Peygamberimiz’in (s.a.s) bize emaneti olan İslâm’ı yaşamayan insan cismindeki Ayasofya’ların içlerinde İslâmiyet’in diriltilmesinin lüzumunu ve ehemmiyetini de düşünmeliyiz. Taş, kireç ve kumdan Ayasofya’yı, kendilerinin bir sembolü olarak âbideleştiren, et, kan ve kemikten mâmul, insan bedeni şeklindeki Ayasofya’ların, vakfiyelerine ve emanet şartlarına uygun olarak kullanılmaları için de mücadele etmeliyiz. Yalnız Ayasofya Âbidesi’nin içindeki İslâmiyet’in dirilişi için bu emanetin şimdiki sahiplerine müracaat etmek, elbette ki bu mevzuda vazifemizi yapmış olmanın huzurunu duymamız için kâfi değildir. İslâm imanından ve yaşayışından uzak insan kalıbındaki cesetlerin İslâmiyet’i hakikî bir imanla kabul etmeleri ve yaşamaları için, içlerinde İslâmî dirilişi temîne çalışmazsak; elbette ki bu mevzuda vazifemizi tam yapmış sayılamayız.
Ayasofya Âbidesine acımaktan çok, içinde bulunduğumuz âhirzaman şartlarında sayıları çok artmış olan insan bedeni şeklindeki Ayasofya’lara acımalıyız ve yalnız Ayasofya’nın değil, onların kurtuluşu için de çalışmalıyız. Ayasofya Âbidesini de, bu çok mühim ve farz-ı kifaye olmaktan çıkıp farz-ı ayn haline gelmiş hakkı tebliğ vazifemizi cesameti ve hüznüyle bize ikaz eden bir âbide gibi görmeliyiz.
Kurtuluş bekleyen insan bedeni şeklindeki Ayasofya’lar, emanetçileri tarafından vakfiyelerine uygun olarak kullanılmağa başlanınca; nüfus kâğıdı Müslümanları, İslâmiyet’i hakikî bir imanla kabul edip onu bütün icaplarıyla yaşamayı kendilerine gaye yapınca, Ayasofya’nın da hakkı tebliğ vazifemizi ikaz eden büyük bir “âbide” olmak vazifesi tamamlanacak; vaktiyle tezatlı hallerini sembolize etmeğe çalıştığı insanları, bu inkılâbdan sonra namaz safları halinde bağrına basacağı “Ayasofya Camii” haline geliverecektir.
