Etiket arşivi: Nuh

İbret Alınırsa Her Bir Hadise de Bir Mesaj Var!

gelisimİnsanın sergüzeşt-i hayatı, Hazreti Âdem’in (as) cennetten; dünyaya atılmasıyla başlar, o günden bu güne sosyal ve içtimai hayatın içinde müspet ve menfi hadiseler cereyan ede gelmiş, her hadise vuku buldukça insanın ibret ve mesaj alınması için tarih olarak kayda geçiyor.

Müspet hadiseler: İnsanların efdalı ve en mükemmeli olan Peygamberlerin kıssalarından, mesela, Nuh (as) gemicilikte, Musa (as) asası ile suyun çıkartması, İsa (as) tıpta, Yusuf (as) saati, Davut (as) demiri hamur gibi yoğurmakta revaç olmuşlar. Manen, insanlara sizde çalışınız tıpta, fende, ilim ve irfanda maruf ve meşhur olunuz; uçağını, uydunu, gemini, su sondajını yapma sanatında da mucit ol mesajı vardır,

Bediüzzaman şöyle diyor: “İnsan, bütün hayvanlardan mümtaz ve müstesna olarak, acib ve latif bir mizaç ile yaratılmıştır. O mizaç yüzünden, insanda çeşitli meyiller, arzular meydana gelmiştir. Mesela. İnsan müntehab şeyleri ister, en güzel şeylere meyleder, zinnetli şeyleri arzu eder, insaniyete layık bir maişet ve bir şerefle yaşamak ister.” 1

Demekki, insanın arzu ve ihtiyaçları sonsuz olduğundan imkân ve kabiliyetlerinin inkişafından terakki edilmesi gerekiyor, dolayısıyla sosyal ve içtimai hayatın meşru istek ve arzuları da ancak çalışmayla olabilir.

Menfi hadiseler ise: Gene Peygamberlerden yola çıkılırsa, ilki Hz. Âdem’in cennetten atılması, İbrahim(as)’in ateşe atılması, Nuh (as)’in tufanı, Zekeriya (as)’in hızarla kesilmesi, Yusuf (as)’in kuyuya ve zindana atılması, İsa (as)’in çarmığa asılması, Musa (as)’ın Firavun’la, Hz. Muhammed (asv)’in Ebucehil ve küffarla yaptığı mücadele ve keza Hazreti Eyüp (as)’mın hastalığı menfi ibadet olarak görünse de neticede murad-i ilahinin iktiza ettiği mükâfatlar birer imtihan sırrı olarak tezahür etmiştir.

Bazen insanın işlediği hatadan dolayı musibetlere maruz kalmıyor. Allah bir tecrübe ve imtihan olsun diye musibet verir. Musibetlerin en ağır imtihanı peygamberler ve ondan sonra âlimler ve evliyalar görmüşler, hâlbuki peygamberler masum ve günahsızdırlar, deme ki her gelen musibet günah cihetiyle değil, belki imtihan cihetiyle verilmiştir. Mülk Allah’ındır. Tasarrufta o’nundur. O’nun tasarrufunda haksızlık imkânsızdır.

Bediüzzaman Hazretleri bu konuya şöyle bir açıklık getirmiştir:

“Birinci Vecih: Cenab-i Hak, insana giydirdiği vücut libasını san’atına mazhar ediyor. İnsanı bir model yapmış; o vücut libasını o model üstünde keser, biçer, tebdil eder, tağyir eder, muhtelif esmasının cilvesini gösterir. Şafi ismi hastalığı istediği gibi, Rezzak ismi de açlığı iktiza ediyor ve hakeza…”Mülkün maliki mülkünde dilediği gibi tasarruf eder.” 2-

Menfi hadiseler,insanın bu dar-i dünya yolculuğunda karşılaşmış olduğu musibetlerdir. Eğer insan bu musibetlere karşı tahammül ederse ahreti için büyük sevap ve ibadete çevirmiş olur. Zaten insanın yaratılış gayesi ibadet ve kulluktur.

Cenab-ı Allah tahammülünden aciz kalabileceğimiz musibetlerden, belalardan bizleri muhafaza etsin, mülkün maliki olan Allah’tan gelen musibetleri de hakkımızda hayırlara vesile etsin âmin…

Rüstem Garzanlı /DİYARBAKIR           

ALINTI

1 ve 2 – Lem’lar

Aşure Günü (Şiir)

AŞURE GÜNÜ (Şiir)

Hicri Muharrem Ayı, tam onuncu gününde

Çok çeşitli olaylar gerçekleşmiş o günde

Bütün yerler ve gökler o günde yaratılmış

Hazreti Yusuf o gün derin kuyudan çıkmış

 

Hazreti Süleyman’a saltanat verilmesi

Hazreti İbrahim’in ateşten kurtulması

Yunus o gün kurtuldu balığın midesinden

Musa’nın kurtuluşu, Firavun’un şerrinden

 

Nuh’un Gemisi indi o gün Cûdi Dağına

Hazreti Yakup o gün kavuştu Yusuf’una

Hazreti Eyyub Nebi o gün iyileşmişti

Hazreti İsa o gün gökyüzüne çıkmıştı

 

Hüseyin Kerbela’da o günde şehit oldu

Ve Hazreti Âdem’in tövbesi kabul oldu

 

Kıyametin kopması o günde olacaktır

Haşir’de büyük mizan o gün kurulacaktır

 

Muharrem’in Onuna “Aşure” deniliyor

”Aşure” “Onuncu gün” anlamına geliyor

 

Bu “Aşure Günü”nde bolca sadaka vermek

Çevre mescitlerini, gidip ziyaret etmek

 

Muharrem’in dokuzu, onu ve on birinde

Oruç tutmak sünnettir bu günün her birinde

 

Aşure günlerinde “Aşure” pişirilir

Adettir, komşulara, akrabaya verilir

 

Ahmet Tanyeri – DİYARBAKIR

www.NurNet.org

İlaç kutusunu duvara asmakla hasta iyileşmez…

Hafta sonu öğretmen hanımlar ziyaretime geldi. Sordukları bir soru okurlarımın genelini ilgilendiriyor diye köşemde yazmaya karar verdim. “Evlatlarımıza manevi anlamda nasıl faydalı olabiliriz? Bilhassa gençlere İslamiyet’i anlatınca ilgisiz kalıyorlar.” dediler…

Evvela şunu belirtelim; zaman enaniyet zamanı, devir Peygamberimiz’in hadisleri ile tarif edilen ahir zamandır. Böyle bir zamanda İslamiyet’i anlatmanın en güzel yolu “hal ile tebliğdir“. Yani, mukavemeti olmayan tebliğ… Davayı yaşamak, yaşayarak anlatmak…

Bu prensipten hareketle yirmi senelik askerlik, 50 senelik evlilik hayatımda susabildiğim kadar sustum; İslamiyet’i yaşayabildiğim kadar yaşadım. Çok kere şu sözü duydum; “İslamiyet buysa, herkes Müslüman olsun!..

Bu devirde ehli dalalet kendini cazip anlatıyor; ehli iman cazip olamıyor. Devir artık İslam’ı sevdirme devri. Çocuklarımızın İslamiyet’i sevmesi için evvela anne-babasını sevmesi lazım. Amma çocuk ebeveyninde haramla helali iç içe görünce o zaman boşluğa düşüyor. Bir filozof demiş ki; “Ne olduğun kulağımda öylesine çınlıyor ki, ne dediğini duyamıyorum!” Melek gibi konuşup şeytan gibi yaşarsak bunun bir tesiri olmuyor. Bu durumda aklımıza şöyle bir soru geliyor: “Çocuklarımıza din namına ne verdik ki, ne isteyelim?

Milyonlarca lira kıymetindeki gözlerimiz, beynimiz, kalbimiz seksen sene için verilmemiştir. Organlarımızın kıymeti gösteriyor ki, biz ebede namzediz. Ağacın her halini bir çekirdeğin içine yerleştiren Allah, insanın her sözünü, her işini ve her halini amel defterine yerleştiremez mi? Bu durumda insan evvela kendi defterine ne yazdığından sorumludur…

Bu sırrı anlayan insan kendi vücudunu cami yapmalıdır. Nasıl ki camilere içki, kumar ve diğer haramlar sokulmuyorsa, Müslüman’ın vücudu da camiler kadar temiz olmalı, günah pisliklerinden uzak kalmalıdır. Akıl müftü; kalp imam; hücrelerimizin bütünü cemaat… Zaten biz kendimizi Allah’a beğendirmeye çalışırsak en iyi sonuç sağlanacaktır.

Kasas Sûresi, 56. ayette buyrulmuş ki, “Şüphesiz ki sen sevdiğin herkesi doğru yola yöneltemezsin fakat Allah dilediği kimseyi doğru yola yöneltir. Zira O, kimin doğru yola girmek istediğini çok iyi bilir.

Kur’an-ı Kerim’de Lut’un (as) karısından, Nuh’un (as) oğlundan, Peygamberimiz’in (sas) amcasından bahsedilir. Bununla demek istenir ki, Ey Müslüman; senin karın Lut’un karısı gibi olabilir. Oğlun Nuh’un oğlu gibi olabilir. Akrabaların Hz. Muhammed’in akrabaları gibi olabilir. Bütün bunlara rağmen senin vazifen İslamiyet’i öğrenmek, anlamak ve yaşamaktır. Kişi, hakla batılı ayırmak zorundadır.

Bir zamanlar Allah demek küçücük odalarda bile yasaktı. 1924’te yazılan hutbe kitapları 1950’ye kadar değiştirilmeden aynen okundu. Hiçbir mesele, fikir, aksiyon getirmeyen hutbeler… O zaman karşımıza Üstad, Bediüzzaman çıktı… Said Nursi’nin en yakın talebeleri bütün zerratlarıyla üstadlarına bağlıydılar. Çünkü Said Nursi, inandığı gibi yaşıyordu. Böylece beyni ve kalbi doyuruyordu. Müspet hareket edin diyordu; yani kimseye zarar vermeyin. Hediye kabul etmiyordu. Mevki, makam istemiyordu. Şöhret olmaktan kaçınıyordu. İslamiyet’i yaşamaktan, anlatmaktan başka bir gayesi yoktu, bunun için de başına gelen her çileye katlanıyordu. Kendisini mahkeme mahkeme dolaştıranlara, hapishanelerde yer hazırlayanlara hakkını helal ediyordu.

Yani Said Nursi’nin hayatı eserlerinden daha tesirliydi.

Hayatı mıknatıs gibi insanları kendine çekti, eserleri beyinleri fethetti. O zaman anladım ki, bitkiler yavaş yavaş büyür. İslam’ı yaşamayan yakınlarımla mücadele etmeyeceğim. En büyük savaşım nefsimle olacak. Müslüman’ın vazifesi tebliğdir. İmanı, ibadeti nasip edecek olan Allah’tır.

Sözün özü, ilaç kutusunu duvara asmakla hasta iyileşmez. Kur’an ve sünnet, maddi-manevi her derdimize derman olacak iki ilaçtır. İlacı evvela biz kullanacağız. Bu ilacın bize deva olduğunu görenler de elbette ilaca rağbet gösterecektir…

Allah, her şeye ve herkese hakimdir…

Hekimoğlu İsmail / Zaman