Etiket arşivi: Sadakat

Günlük Paylaşımlar, Risale Çalışmaları

Nasıl beraber hizmet edebiliriz?

Yorum yapın

Nasıl beraber hizmet edebiliriz?

İnsanın maddi ve manevi hayatı olarak iki hayatı vardır. Bir taraftan diğer tarafa veya birini diğerine hizmetkâr olarak kullanabilir. Bu bir tercih meselesidir.

Maddi hayatı manevi hayata hizmetkâr olarak ve ahiret saadetine hizmet eden metodlar temelde tasavvuf ve ilim olarak iki hizmet tarzı vardır.

Risale-i Nur hizmeti de hakikat mesleği olan ilim ve tasavvufu cem eden zülcenaheyn bir hizmet metodudur.

İçtimai hayatın safhalarında muhtelif kademelerde hizmet eden çeşitli metodolojilerin bulunduğu bir realitedir. Herkesin çevreninde bu hizmet erbabı mevcuttur.

Hizmet erbabı ve metodları için Üstad Bediüzzaman hazretleri şunu tavsiye etmektedir.

“Ehl-i İslâm, dünyaya ve hırsa sevk etmeye ve teşvik etmeye muhtaç değildirler. Terakkiyat ve asayişler, bununla temin edilmez. Belki mesailerinin tanzimine ve mabeyinlerindeki emniyetin tesisine ve teavün düsturunun teshiline muhtaçtırlar. Bu ihtiyaç da, dinin evamir-i kudsiyesiyle ve takva ve salabet-i diniye ile olur.”[1]

Buranın üzerinde mülahaza ve mütalaalar yapılması gerekir. Bakın karşımıza neler çıkıyor.

* Hizmette dünya menfaati için hırs edilmemeli.

* Hizmette hangi sahalarda branşlaşacağı belirlenmeli ve bu sayede herkes aynı yerlere yarım yamalak el atıp birbirinin mukallidi olan neticesi de yarım yamalak elde etmenin önüne geçilmeli.

* Farklı metodlar/hizmetler arasında aynı şeye el atmaktan çıkabilecek gerginlikleri branşlaşmayla ortadan kaldırılmalı.

* Mesailerrin tanzimi maddesiyle İslamiyet’in çeşitli hizmet dallarında ihtisaslaşmanın da önemi vurgulanmalı. Hadis, kelam, fıkıh, tefsir, hıfz, akaid… gibi

* Mabeynlerindeki emniyetin tesisiyle ortak istişareler ve beraber hareket etmenin gerekliliği.

* Birbirinin ihtisas sahasına giren meselelerde, istişare heyetlerinin ivedilikle irtibata geçerek birbirine muavenetin lüzumuna…

* Bu vb. maddelerin tahakkuku ise, ihlas, iktisad, takva ve salabetle mümkün olacağı…

* “Vasıta-i halas ve vesile-i necat olan “ihlas”[2] olduğu unutulmamalı ve tüm hedefler ihlasa müteveccih olmalıdır.

* Meşreb taassubu ve nakli, akla tercih edip tahkik mesleği bırakılıp mukallitliğe tevessül edilmemelidir.

Bu vb. çıkarımları çoğaltabiliriz.

“…Şu zamanda, heyet-i içtimaiye-i İslâmiyeyi çok çark ve dolapları bulunan bir fabrika suretinde tasavvur ediyorum. O fabrikanın bir çarkı geri kalsa, yahut bir arkadaşı olan başka çarka tecavüz etse, makinenin mihanikiyeti bozulur. Onun için ittihad-ı İslâmın tam zamanı gelmeye başlıyor. Birbirinizin şahsî kusurlarına bakmamak gerektir.”[3]

Bu metinden hissemize düşenlerse şöyle:

* İçtimai hayat ve içtimai hayatın manevi merkezi kalb ve ruh dairesi birbiri içinde sistematik işleyen bir çark, bir fabrikadır ama bir çok sistemin beraber işlediği bir fabrika.

* Malumdur ki, birbiri içinde sistematik olarak işleyen sistemler birbirine bağlıdır. Mesela bir saat düşünelim. Çalışması için enerji, saat kadranı ve kadranın arka planında çalışan çarkları sistemleri bulunur. Bu sistemlerden birisinde hâsıl olacak olan bir sekte bütün sistemin inkıtaına, durmasına sebep olacaktır. Yani makinenin mihanikiyeti bozulacaktır. İnsanın şevki de bu sistemlerin enerjisi gibidir. Şevki kırılan insanı da hizmetleri atıl kalır. Bu sebepledir ki insanın şevkini kırmak onu manen öldürmekle eş değerdir. Bunu bilen hasımlar çeşitli yollarla hasmının veya hased ettiği kişinin maneviyatını kırmak için çeşitli yollara tevessül ederler. Gayretli bir dava adamının yolunda ki en büyük müşevvik şevkidir.

* İttihad-ı İslamın tahakkukunun bir manası da kişi âleminin bütünlüğünü teşkil edebilmesidir. Yani kalbini, aklını, ruhunu, hayalini, kuvvalarını, tasavvurunu, taakkulunu, tasdikini, iz’anını, iltizamını, itikadını gayelerine tevcih ederek her şeyiyle gayesine yürümelidir. Bunlar içinde vuku bulacak olan bir sekte esna-i tarikten dönmeye, döndürmeye, aldanmaya ve aldatmaya, sırat-ı müstakimi görememenin neticesi olan ifrat ile tefrit vartalarına yuvarlanmaya sebep olacaktır. Bu sebeple gaye insanı, dava adamı, idealist insanların hedef sapmasının önüne ancak bu bütünlüğü dengeli olarak sağlayabilmesiyle mümkündür. (İttihad-ı gaye.)

* Aynı gayeye müteveccih hareket eden farklı hizmet metodları/hareketlerinin kendi meşrebimize farklı gelen hareketlerini tenkid etmeyip ve hem şahsi hem de umumi manalarda eksikleri, hata ve kusurları kapatarak umumi gayeye müteveccih hareketlerde/hizmetlerde safları sıklaştırmalıdır.

“Bir çark itaatsizlik etse, bütün fabrika herc ü merc olur.”[4]hakikatinin nice canlı nümuneleri unutulmamalıdır.

Elhasıl: “Şuurlu farzettiğimiz bir çark, daha kuvvetli bir çarkı görse memnun olur. Çünki vazifesini tahfif ediyor. Hak ve hakikatın, Kur’an ve imanın hizmeti olan büyük bir hazine-i âliyeyi omuzlarında taşıyan zâtlar, kuvvetli omuzlar altına girdikçe iftihar eder, minnetdar olur, şükreder.”[5]

Rabbim, bu hakikatlerle gayelerimize müteveccihen hareket etmeyi ve hizmetlerimizde sünnet-i seniyye dairesinde sırat-ı müstakim hareket edebilmeyi nasip eylesin.

Selam ve dua ile

Muhammed Numan ÖZEL

[1] Lem’alar ( 123 )

[2] Mektubat ( 270 )

[3] Tarihçe-i Hayat ( 99 )

[4] Tarihçe-i Hayat ( 69 )

[5] Tarihçe-i Hayat ( 208 )

Kaynak: RisaleHaber

www.NurNet.org

Günlük Paylaşımlar, Kişisel Gelişim, Risale Çalışmaları

Risale-i Nur Hizmetinde Vefa

Yorum yapın

Risale-i Nur Hizmetinde Vefa

“Vefa, gavr-ı in’idama çekildi…” (1) muhtemelen bu cümle ilk defa çok kimsenin dikkatini çekecek ve ilk defa okuyacaktır. Külliyata dahil edilen Muhakemat’ın bir cümlesidir. Lakin ekser Nur talebelerince okumadığını, anlaması zor iddiası sebebiyle derslerde bile okunmadığı veya şahsi okumalarda da ihmal edildiğini biliyor ve görüyorum esefle… Her neyse bu şimdilik mevzumuz değil. İnşallah bu mevzuyu müstakilen yazarız.

Vefa, lügatte şu şekilde manası bulunmaktadır: “Ahdinde, sözünde durma. Sevgi ve dostlukta sebat ve devam. Ödeme. Yetişme. Dince ve akılca lâzım gelen şeyi yerine getirip uhdesinden çıkma.”

Risale-i Nur Külliyatında ise birkaç cümle ile iktibas edecek olursak;

“Yâdı biliş yapasın ki, ancak dostta vefa var.” (2)

“Eğer muamelat ve muhaverat ve âlet olan ilimlerde isen; vefa ve ihtisar ve selâmet ve selaset ve tabiîliği tekeffül eden ve sadeliği ile cemal-i zâtiyeyi gösteren üslûb-u mücerrede iktisar et.” (3)

Bu mehazlere nazar edince şunlar karşımıza çıkıyor.

Vefa lafzı mana itibariyle bu zamanda yok olup zamanın anlayışı onu izale edip tarumar ettiğini görüyoruz. Ahirzaman olması itibariyle her şeyde bir decdiyet görünüyor. Yani hak ve batıl karması neticesinde bir bozulma, yozlaşma, içi boşalma.

Buna dair Bediüzzaman Said Nursi hazretleri de hayatından bir misal veriyor ki bu hadise onu ciddi manada müteessir etmiştir. İşte o hadise, “en sadakatli zannettiğim bir arkadaşımda, umulmadık bir sadakatsizlik ve hatıra gelmez bir vefasızlık gördüm. Hayat-ı dünyeviyeden bir ürkmek geldi.” (4)

Demek ki bu vefa insanın istinad noktasıdır. İnsanın bu mesnedi kırılmasıyla inkisar-ı hayale düşüp adeta çölün sıcağı ve soğuğunda kavrulup külli inkılablara maruz olabilir. Hadisenin ne olduğu mühim değil, mühim olan burada vefasızlık ve vefanın ihlal edilmesidir.

“…O derece ahlâk bozulmuş ve metanet ve sadakat kaybolmuş ki, ondan belki de yirmiden birisine itimad edilmez. Bu acib hâlâta karşı, çok fevkalâde sebat ve metanet ve sadakat ve hamiyet–i İslâmiye lâzımdır; yoksa akîm kalır ve zarar verir.” (5)

İnsanın manen istifade ettiği membalara vefasızlık etmesi ise yanlış bir harekettir. Bu membalar daimi olarak belli aralıklarla aranıp laakal hal hatır sorulmalıdır. Bize katkı sağlamış ve maneviyatımıza yatırım yapmış olan insanlara en büyük borcumuz ahde vefadır.

Ne mutlu ahde vefalı olanlara…

“Mevlâ, bizleri de o bahtiyarlar zümresine ilhak eylesin, âmîn.” (6)

Selam ve dua ile

Muhammed Numan ÖZEL

 

1)Muhakemat (96)
2)Tarihçe-i Hayat (538)
3)Muhakemat (109)
4)Lem’alar (238)
5)Kastamonu Lahikası (90)
6)Tarihçe-i Hayat (11)

Kaynak: RisaleHaber

Günlük Paylaşımlar, Risale Çalışmaları

Tecrübe ve Hamiyet ittifak Etmeli

Yorum yapın

Tecrübe ve Hamiyet ittifak Etmeli

 

     Risale-i Nur Külliyatı ve hizmeti sadece bu ülkenin Ehl-i Sünnet Müslümanlarına değil, tüm insanlığa rahmet olarak nüzul eden Kur’an-ı Hakim sofrasında bu asırın insanlarına hususi bir ikramdır.

     İnsanın kalb, ruh ve aklı başta olmak üzere latifelerini tatmin ederek, içtimai meselelere ışık tutan ve prensipler halinde satır arasından çıkan vecizelerle en can alıcı noktalara işaret etmektir. İşaret edilen bu hususlar bir binanın temelini, bir ağacın çekirdeğini teşkil etmektedir. Bizlere düşen dikkat, tefekkür, teenni, ecele etmeden ve devamlı bir surette okumaktır.

     Tecrübe, yaşanan ve tarassudat neticesinde elde edilen doğruluğu hakkalyakin ile sabit olmuş hadisatın neticesidir.

     Hamiyet ise, gayret manasındadır.

     Ekseriya yenilikçi olarak addedilen kimseler hamiyet sahibidir. Gayretlidir. Bir problem varsa bunun üzerine gidilip çözülmesi yönünde gayret ve himmetini sarfederler.

     Gelenekçilik ise, biz bu hali muhafaza edelim gerekirse bir arpa boyu yol almayalım. Problemler tezahür etmesiyle de yadsıyarak üstünü kapatmak, sümen altı etmek yolunu tercihe sebep olmaktadır. Bu fiil ise ciddi manada problemlere sebep olmaktadır.

     Bunu gören hamiyet ve gayret sahibi kimseler meselelerin üzerine giderek görünen bu kötü gidişata dur demek için çaba sarf etmektedir. Ne var ki bu hamiyet sahiplerine eskiler – tecrübe sahibi olan kimseler – tecrübeleriyle bu gayurlara tecrübelerini kullanıp bir projektör gibi istikametle yol göstermelidir.

     Şayet hamiyet ve tecrübe elele vermezse tecrübeli olanlar muhafazakarlığı, gayyur olanlar reformist/yenilikçi olacaktır. Buna yakın tarihten bir misal verecek olursak Tecrübeyi temsil eden Abdulhamidciler ve reformist olan ittihadcılar. “Yaraları tedavi etmek fikrinde olan Halife-i Peygamber!”[1] olan Abdulhamid-i Sani hal edilip tahtan indirildikten sonra ittihadcılar tarafından koca imparatorluk, 9 senede çöküşü çığ gibi hızlanmıştır.

     Bu hadise gösteriyor ki tecrübeliler ve gayyur kimseler elele verilmelidir. Tecrübeliler fiziken bu zamanda olsalar da maziyi her daim devridaim etmekteler. Bu devridaim esnasında dimağ ve kalb maziye mahkum olup, fiziken bu zamanda yaşamak ise merdümgirizliğe ve inkisar-ı hayal ve yeise sebep olmaktadır.

     Netice itibariyle bu insanlar kabuğuna çekilip münzevi oluyor. Münzevi olmak yerine tecrübelerini hamiyet sahiplerine aktarıp ellerinden tutsalar kısa sürede tecrübe ve hamiyetin ittifakından azim neticeler hasıl olacaktır.

“Nev’-i beşerde tekemmül vardır. Bu tekemmül kanunu, ikinci mürebbinin ve ikinci mükemmilin evvelki mürebbilerden daha ekmel olmasını iktiza eder.. Alelekser, halefin mehareti, selefinden daha ziyadedir.” [2] bu kaide beşeriyetin her icra sahasında caridir. Maharetli olanlarla ittifak etmek kısa sürede tekemmüle sebeptir. Kim ne işte maharet sahibiyse o işte meleke sahibi olanlarla hem hal olmasıyla o işin inceliklerini kolayca kavrayacaktır. Yenilikçiler hadisata daha net bakar ama Gelenekçiler ise tehlikelerini görür. Senelerdir aynı yolu kullananla, ilk defa orada geçen o yolun tehlikelerini bilmekte aynı değildir. “Selef ve halef asırlar üzerinde birbirine bakıp mabeynlerinde bir encümen-i şûra teşkil edeceklerdir.” [3] Bu ise ancak hakiki manada meşveretten geçmektedir. Zahiri meşveret batını istibdad-ı mütenevvi ise, koyun postuna girmiş kurttan başka bir şey değildir.

“Selef … halefin heves-i şebabanelerine tevafuk etmediklerinden meyl-i teceddüde ve fikr-i icada ve cür’et-i tağyire sebeb olmuşlardır.”[4] Halef ve selef ittifak etmedikçe, gayyur olan halef daima “meyl-i teceddüde ve fikr-i icada ve cür’et-i tağyire” temayül edecektir. Bu da ihtilafa sebep olacaktır. “Halef selefi kâmil görse, tezyid eylemese; meylinin tatminini başka tarzda arar, bazan aks-ül amel yapar.”[5] Hakka ve hakikate hizmet ederken, hizmet etmenin bir takım ruhu ve oyunu olduğunu unutmamak gerekir. Bu aheng ise halef ve  selefin ittifakıyladır.

     Hamiyet sahibi kimseler, tecrübe sahibi olan kimselerle ittifak edin.

     Tecrübeliler sizde hamiyet sahibi olanlarla elele hizmet edin kabuğunuza çekilip münzevi ve merdümgiriz olmayın. Elele hizmette istihdam olun.

“Dikkat ve tefekkürle okudukça, bu muazzam eser külliyatının tılsım-ı kâinatın muammasını keşf ve halleden bir keşşaf olduğunu, hal ve istikbalin bir mürşid-i ekberi ve bir rehber-i a’zamı olduğunu, yine dua ve himmetinizle idrak ediyoruz.”[6]

“Risale-i Nur’un nuranî ve parlak eczalarını elde edip dikkat ve tefekkürle okumaktan başka bir kurtuluş çaresi yoktur. Risale-i Nur’u okuyan herkes, bu hakikatı idrak etmiş ve etmektedir.”[7]

“Bilhâssa ve bilhâssa şurası çok ehemmiyetli ve pek mühimdir ki, en başta ve en evvel Risale-i Nur’u dikkat ve tefekkürle devamlı olarak okumak ve o muazzam eser külliyatındaki Kur’an ve iman hakikatleriyle kendimizi teçhiz etmek ve bu esas ve şartlarla, o hârika eser külliyatını bir an evvel ikmal etmektir.

İşte bu nimet-i uzmaya nail olan her genç ve herkes; bire yüz, bin kuvvetinde, kendine, vatan ve milletine faideli olur. Vatan, millet, gençlik ve Âlem-i İslâm çapında hizmet edebilecek bir vaziyete gelebilir. Bunun için, başta Hazret-i Üstadımız Bedîüzzaman ve onun hakikî ve ihlaslı talebeleri olmaya lâyık sizlerden dua istirham ediyoruz ki, Risale-i Nur’un mecmualarını bir an evvel temin edelim, arayalım, bulalım, dikkat, tefekkür ve ihlasla okuyalım. Kur’an ve iman hizmetine bu vaziyette koşalım.”[8]

اَللّٰهُمَّ اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ صِرَاطَ الَّذِينَ اَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَ لاَالضَّالِّينَ آمِينَ

Selam ve dua ile

Muhammed Numan özel

[1] Asar-ı Bediyye ( 464 )

[2] İşarat-ül İ’caz ( 51 )

[3] Münazarat ( 80 )

[4] Muhakemat ( 26 )

[5] Sünuhat-Tuluat-İşarat ( 26 )h

[6] Asa-yı Musa ( 252 )

[7] Asa-yı Musa ( 252 )

[8] Tarihçe-i Hayat ( 623 )

 

www.NurNet.Org

Günlük Paylaşımlar, Risale Çalışmaları

Neden Varis ve Vekil-i Bediüzzaman

Yorum yapın

Risale-i Nur hizmeti bu ülkenin Müslüman ve Ehl-i Sünnet kalmasının sebeplerinden birisidir. Çünkü Ahir zaman, Racül-ül kıtal haline gelmiş ve Müslüman kıyımının yaşandığı bir zamandır. Yani İslami kisve ve kimliğe sahip olan kimselerin tecrit, takip, tevkif, idam, mahkeme, sürgün metotlarıyla katledilmesi neticesinde bir nevi katliam yapıldı. Neticesinde racül-ül kıtal yaşanmıştır.

Bu ülke müslümaları -ister farkında olsun ister olmasın– adamın olmadığı zamanda adam gibi, İslamı müdafaa edip yaşattıkları için Risale-i Nur hizmeti ve müellifi Bediüzzaman Said Nursi’ye minnettar olup dostane bir tavır takınması boynuna borçtur. Çünkü kelle koltukta cihad meydanına atılmıştır Bediüzzaman ve talebeleri.

O günden bugüne baktığımızda hizmet hareketi yapabilmiş bir İslam mütefekkiri bir elin beş parmağını geçmemektedir. Sonra hizmet kolaylaşınca kolay zamanın adamları piyasada mantar gibi türedi. Bediüzzaman ve emsali ise bu mantar gibi türeyen kolay zaman mürşitleri (!), kutb-ul azamları (!), müceddidleri(!), mehdileri(!) tarafından adeta bir mürteci, bir softa ve tel’inle bahsedilir veya hakir görülür oldu.

Kıbrıs mezarlığına gidenler görmüştür ki; Osman veled-i Dimitri gibi kitabelerle karşılaşmıştır. Yani İslam evladı olan çocuk başka bir dini benimsemiştir ve çocuğunu da yeni din anlayışına göre büyütmüştür. Bunu Türkiye’den Almanya’ya giden vatandaşlarımıza “Bunlar Türk, bunlardan doğan ne Türk ne Alman; ama onlardan doğanlar Almandır” diyerek sistematik olarak asimile planlarını dillendirmiştir.

Bediüzzaman ve emsali zevat (R.A.) olmasaydı bu ülke de ya tanassur edecek veya La-dini olacak ve aslını inkar edecek münkir olacaktı.

Hizmet itibariyle üstadımız Bediüzzaman Hazretlerinin hizmet metodunu benimsemiş kimseler Risale-i Nur Külliyatına nasıl tefsir-i Kur’an olarak sahip çıkıyorsa Varis-i Bediüzzaman’a (R.A.) sahip çıkmalı ve onlarla beraber hizmet etmelidir.

Nasıl ki veda hutbesinde necatın iki şartı sayılıyor. Ki bunlar; “Kitabullah ve Sünnet-i Seniyye/Ehl-i Beytim”dir. Bu şart-ı necat hizmetimiz itibariyle Risale-i Nur’a ve onun naşirleri, varislerine sadakat ve alakadarlıktır. Bu sözüme kaşlarını çatan ya hizmetten inhiraf etmiş, sadakattan uzaklaşmış veya başka defterler sahibi olan veya onlara aldanan kimselerdir. Biz onlara şekli bir hürmet besleriz, kendi neşriyatımızı kurar ve kararlarımızı alırız gibi söylemlerde bulunanlar da ne kadar hata ettiklerini göremeyecek kadar gündüz ortasında güneşi göremeyecek kadar basar ve basireti kör olmuştur.

Üstadımızın varis ve naşirleri yakın bir zamana dek aramızdaydı. Onlar üzerinden rant kazanmak, post tutmak gibi bir emelimiz yok. Zaten ağabeylerimiz dar-ı mükafata irtihal ettiler. Onlar gitti şimdi hizmette bayram yarışında sıra bizlerde. Rabbim ihlas ve sadakatle hizmette ahir nefese dek kaim etsin. Nurcu olmak kolay amma kalmak ve ölmek müşküldür.

Peki neden bu kadar bu mesele üzerinde duruluyor ısrar ediliyor denilirse ki şunu ifade etmek isterim.

Vasiyetname-i Bediüzzaman([1])’a nazar edenler görür ki arkasında kendi hizmetini bir kadroya bırakmıştır. “Şimdi bütün talebelerin fevkinde diyerek değil, benim en yakınımda hizmetimde olup bir derece tam tarz-ı hareketimi bilenler ve yakından görenler içinde, dört-beş adamı mutlak vekil yapıyorum. Ben ölsem veya hayatta şuursuz kalsam, Nurlara karşı hizmetimin tarzını bilerek tam yapabilsinler. Şimdilik Tahirî, Sungur, Ceylan, Hüsnü ve bir-iki adam daha mutlak vekilim olarak vasiyet ediyorum.” [2] Hizmet tarzını yakından görenler ve bilenlerden olmasına dikkat etmiştir. Yoksa herkes, bu da hakka ve hakikata hizmettir deyip bir çığır açacaktı.

Merhum, meşhur ve küçük çapta bir meşrep teşkil etmiş nur talebelerinden birisi demiş; “Üstadın yanında bizim gibi ilim sahipleri olmalıydı. Ama bakıyoruz mesela falan falan ve Bayram. Köylü bunlar ama sonra anladım ki Üstadın yanında biz olsaydık kendimizden katardık ve Üstada muhalefet ederdik. Ama bunlar safi olduğu için Üstaddan ne işittiler onu yazmışlar. Safi oldukları için biz değil onlar kaldı” diyerek bu hususta haklı bir kelam etmiştir.

Bir heyet bırakmasının bir hikmeti de şudur Bediüzzaman Hazretlerinin: İnsanlar muhtelif efkar ve fıtrata malik olması sebebiyle kendi fıtratında olanlarla beraber hizmete devam etmesidir. Yoksa benden sonra falan yerime geçsin ve o sizin mürşidiniz olsun gibi bir ifade kullanmamıştır. Ama bu heyetin ağabeyleri olarak Hüsrev ve Tahiri ağabeyleri tayin etmiştir. Üstaddan sonra bu heyetin ağabeyleri olsunlar diye tayin edilmiştir.

Üstaddan sonra üstadlık payesi kimsenin hakkı değildir. Aksi halde silsile halinde “ondan sonra kim posta geçecek?” gibi meseleler çıkar ki bu Risale-i Nur Hizmetinin cemaatten tarikat sistemine dönüştürülmeye çalışmaktan öte değildir.

Her nur talebesine düşen şey hizmetin esasatını muhafaza etmektir. Unutulmamalıdır ki Bediüzzaman’ın hizmet metodunda Bediüzzaman’ın metoduyla hizmet edilir. Bu metod ise herhangi şahıs veya zümre kendilerine ne nam takarsa taksın belirleyemez. Lahika-i Nuriyede bu metodlar beyan edilmiştir.

Bediüzzaman’a sadakatin şartlarından birisi olan varisleriyle beraber hareket etmektir. Bu hususta ısrar etmemiz tarz-ı Bediüzzaman’ı yakından görmüş olmalarıdır.

Bir çok meşrep teşekkül etmiştir. Birbirleriyle irtibatlı olmaları ve aleyhtarlık yapmamak ve esasattan taviz vermemek şartıyla kötü bir şey değildir. Kalbleri bir olduktan sonra medreseleri ayrı olması ayrılık değildir. Mesele sırr-ı uhuvvet, sırr-ı muhabbet, sırr-ı ihlasa malik olmaktır.

Bunlara malik olduktan sonra medreselerin taayyün etmesi ayrılık değil rahmettir. İhtilaf değil ittihada hizmettir.

Varis ağabeyler üzerinden post-nişinlik yapanlara da dikkat etmek gerektir. Post-nişinlik nurculukta yoktur.

Nurculukta kitap esastır. Üstad merkeze kitap koyması sebebiyle okuyan ve devam eden bir cemaat var. “Ben dedim kabul edin” diye bir metod koysaydı bu cemaat bu halde olmazdı belki çil yavrusu gibi dağılırdı. Neyse ki kendi zamanına kadar olmayan farklı bir metod koyarak “Risale-i Nur’u okumak, on defa benimle görüşmekten daha kârlıdır. Zâten benimle görüşmek; âhiret, iman, Kur’an hesabınadır. Dünya ile alâkamı kestiğim için, dünya hesabına görüşmek manasızdır. Âhiret, iman, Kur’an için ise; Risale-i Nur daha bana ihtiyaç bırakmamış. Hattâ hizmetimdeki has kardeşlerimle de zaruret olmadan görüşemiyorum. Yalnız bazı Risale-i Nur’un fütuhatına ve neşriyatına ait bazı hizmetler için bazı zâtlarla görüşmek isterim. Ne vakit bu noktalar için görüşmek istesem o zaman görüşmek caiz olabilir ve bana sıkıntı vermez..”[3] diyerek kitaba sevk etmiştir.

Bu sevk gösteriyor ki Nurculukta emir komuta sistemi, bir post ve oradan emirler yayılmıyor. Zaten nurcuların hizmeti imani ve müsbet hareket etmek olup asayişi bozmamaktır.

Post-nişin bir tarzda yani tarz-ı Bediüzzaman ve varis-i Bediüzzaman’dan uzak olupta nurculuk iddia edenlerin bu hususlara dikkat etmeleri gerekir.

Son varis/vekil ağabeyimiz de Nurcuların sırr-ı uhuvvet, sırr-ı muhabbet, sırr-ı ihlasa malik olması için ortak dersler düzenlemektedir. İttihad-ı Nuriyeyi bu surette teşkil etmek gayretindedir. Çünkü biliyor ki bu tesis edilmezse kendisinden sonra tüm nurcuları bağlayacak ve savrulmalara mani olacak kimse yoktur. Bunun için biz de ağabeyimize dua ediyoruz.

İnşallah sırr-ı uhuvvet, sırr-ı muhabbet, sırr-ı ihlasa malik meşrebler üstü bir heyet teşekkül eder. Ve bir merci olur.

اَللّٰهُمَّ اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ صِرَاطَ الَّذِينَ اَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ

وَ لاَالضَّالِّينَ آمِينَ

Selam ve dua ile

Muhammed Numan özel

___________________________________________________

[1] Vasiyetnamemdir!
Aziz, sıddık kardeşlerim ve vârislerim! Ecel gizli olmasından, vasiyetname yazmak sünnettir. Benim metrukâtım ve Risale-i Nur’dan olan benim hususî kitablarım ve güzel cildlenmiş mecmualarım vesair şeylerimin bütününü, Gül ve Nur fabrikalarının heyetine, başta Hüsrev ve Tahirî olarak o heyetten on iki kahraman kardeşlerime vasiyet ediyorum.

Onlara bırakıyorum ki; emr-i hak olan ecelim geldiği zaman, benim arkamda o metrukâtım, benim bedelime o sadık ve mübarek ellerde hizmet-i Nuriye ve imaniyede çalışsın ve istimal edilsin.

Kardeşlerim! Bu vasiyetten telaş etmeyiniz. Ben, teessürattan ve dokuz defa zehirlenmekten, pek çok zaîf olmakla beraber; gizli münafıkların desiselerle müteaddid sû’-i kasdları için bu vasiyeti yazdım. Merak etmeyiniz, inayet-i Rabbaniye ve hıfz-ı İlahî devam ediyor.

اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى

Kardeşiniz Said Nursî

(*): Kardeşim Abdülmecid, Zübeyr, Mustafa Sungur, Ceylan, Mehmed Kaya, Hüsnü, Bayram, Rüşdü, Abdullah, Ahmed Aytimur, Âtıf, Tillo’lu Said, Mustafa, Mustafa, Seyyid Sâlih.
Emirdağ Lahikası-1 (136)

[2] Emirdağ Lahikası-2 (233)
[3] Tarihçe-i Hayat (703) / Emirdağ Lahikası-2 (187)

 

Kaynak: RisaleHaber 

www.NurNet.Org

Günlük Paylaşımlar, Risale Çalışmaları

Sadâkat ve meşveret

Yorum yapın

Sadâkat ve Meşveret

“Ruhsatla amele kendini mecbur bilen ve sıkıntının verdiği evham ve me’yusiyet cihetiyle zâhirî inkâr ve çekinmekle azimet ve sadâkate muhalif hareket eden kardeşlerimiz o duâlardan mahrum kalmasınlar” diye bir duâsındaki “sâdıkine” kelimesini kaldırdığını söylüyor Üstad Hazretleri.

Bu ifadelerden anlaşılıyor ki; ruhsatı değil, takvayı esas tutmak, bid’aya girmemek ve evhama kapılıp kimliğini -Nurculuğunu- inkâr etmemek ve çekinmemek, sâdık bir Nur Talebesi olmanın şartlarıdır. Dünyevî bir takım faydaları elde etmek ve kaybetmemek adına, bu zamanın arzî olan içtihadlarına istinaden sadâkate münafi hareket etmek, kişinin daire içerisindeki pozisyonunu belirlemede önemlidir. Ayrıca dünyevî ve uhrevî hiçbir makâmata alet edilemeyen Risale-i Nur’ları sadeleştirmek sûretiyle tahrif etmek, siyasî bir zümrenin tekeline almasına çalışmak ya da bunu hoş görmek; sadâkatin bir başka gereği olan ‘kendi malı bilmek ve neşrine- muhafazasına çalışmak’ esasına bütün bütün zıt bir harekettir.

Takvayı esas tutup; Risale-i Nur’u bir bütün olarak kabul eden ve ondaki hakikatleri müştaklara ulaştırmayı vazife bilen, güneşi bırakıp mumu tercih etmeyerek; hariçte medet aramayan, korkmadan ve çekinmeden her türlü sıkıntıya göğüs geren ve bu kudsî hizmetteki en küçük vazifeyi manevî feyizlere tercih eden, elbette hususî bir iltifata mazhar olacaktır. İşte Üstadımız buna sadâkat diyor.

Üstadımızın ifadelerine göre; Risale-i Nur’a muhalif bir cereyana taraftar olmayan ve zıt bir mesleğe girmeyen ve hatta kalben taraftar olmadığı taktirde bid’a ile amel edenler, dost ya da talebe olabilir. Ehemmiyetli ve esrarlı meselelere teşrik edilmediği taktirde onları daire dışına atmak ve neticesinde düşman sınıfına iltihak etmeye sebep olmak son derece yanlıştır.

Risale-i Nur’da çok defa meşverete vurgu yapılıyor. “Esrarlı meselelere teşrik etmeyiniz” ifadelerinden de meşvereti anlamak mümkündür. Zıt bir mesleğe girmeyen ve Risale-i Nur’a muhalif bir cereyana taraftar olmayan her kişi meşverete katılabilecek kişidir. Daire içerisinde olanlara karşı üstünlük olarak telâkki edilebilecek türden kriterler, faydadan ziyade zarar getirir. Cemiyeti andıracak şekilde ölçüler belirlemek de o kabildendir. İstidatlara göre istişare zeminleri tesis etmek bu tür problemleri ortadan kaldırabilir. Taksimu’l-â’mal, meşverette “taksimu’l-istidat” olabilir. Eğitim alanında istidatları inkişaf etmiş birisine ille de neşriyatta ya da sosyal alanda da bulunacaksın ısrarı hikmete pek uygun düşmese gerek.

Cemaatin umumuna taalluk eden bir takım meselelerin istişaresini yapmak için her alandan biri ya da birileri ile “Meşveret” adı altında toplanılabilir. Bunu yaparken evvelâ gönüllü olanlar belirlendikten sonra kur’a çekilebilir. Böylelikle siyasî partileri andıracak tarzda seçimlere lüzum kalmaz. Meşveretler arası hiyerarşik bir sistem manâsında diğerleri üzerinde bir hâkimiyet kurmadan da bunu yapmak mümkündür. “Çok sıkı tutmayınız, herkes bir meşrebte olmaz” ifadelerini de fiiliyata dökmek önemlidir.

Şimdi Üstad Hazretleri’nin “sâdıkine” kelimesini kaldırmak meselesine tekrar dönelim.

Risale-i Nur mesleğindeki şefkat, bu zamanda her meseleden daha büyük olan iman kurtarmak vazifesine baktığı cihetledir. Her türlü kusur, iman kurtarmak mesleğinde çakıl taşları hükmündedir. Bu sebeple Üstad Hazretleri bir duâsındaki “sâdıkane” kelimesini kaldırıyor ki; hem onlar bu küllî duâların şümulüne dahil olsunlar ve hem de “acaba bizim bunda hissemiz yok mudur” şeklinde bir me’yusiyete kapılmasınlar. “Milletimin imanını selâmette görürsem, Cehennemin alevleri içerisinde yanmaya razıyım” dedirten de bu şefkat sırrıdır.

“Sâdıkine kelimesini kaldırdım” ifadesi Üstadın bir duâsı için geçerlidir. Bu duâyı da tesbihata dahil etmiş. Her sabah ve ikindi namazlarında ism-i âzamdan sonra okuduğumuz ‘subhaneke ahiyyen şerahiyyen’ ile başlayan duâ, bu duâdır. Elimizdeki mevcud tesbihatlarda bu duâ haricindeki bütün duâlarda “sâdıkine” kelimesi geçiyor ve elbette okumak lâzımdır.

Tesbihata dair kanaatlerimize bir başka yazıda değinmek ümidi ve duâsıyla..

Cenâb-ı Hak bizleri sâdık Nur Talebelerinden eylesin.

Süleyman YAPRAK
www.NurNet.Org