Tefekkür (Şiir)

Tefekkür edebildiğimizden,  insan olduk,

Bundan, yaratıkların zirvesinde yer bulduk.

 

Ancak bu akıl dır ki, insanları yükseltti,

Yaradılışta, herşeyin önüne geçti .

 

Behaimden insanı ayıran, odur sebep,

Yeter ki, bunu takviye edebilse edep.

 

Mutludur o kimse ki, tefekkürü bırakmaz,

İnsanlığını, nahoş işleri ile yakmaz.

 

O akıl, insanı zirvelere ulaştırır,

Allahın yolunda, yürümeğe alıştırır.

 

Bizi odur, hayvanlıktan kurtaran alet,

Onun emrine uyamazsan, sonun dalalet.

 

Tefekkür, insani melekten üstün çıkarır,

Bu sayede, canlılarla yarışı kazanır.

 

Bu insane, nefsinin şerrinden kurtulabilse,

Mantığın istikametine, kendini verse.

 

O zaman, o şerefli necata  ermiş olur,

Her iki hayatta kurtuluşu, bulmuş olur.

 

Aklını çalıştırmayanın, ne olur hali,

Düşmanlardan kurtulmaya, yetermi mecali.

 

Çünkü her yanı, şer ve şerirlerle sarılmış ,

Nefsinin de yutmak için, ağzı açık kalmış.

 

Ey akıllı! Düşünerek, oyunlarına gelme,

Dikkat et, sakın her dost görünene güvenme.

 

Unutma! Bu imtihan ötekilere benzemez,

Asla gafil davranmaya,  işimize gelmez.

 

Sen ancak tefekkür ile, doldurursun sepet ,

Bunu her zaman, kendine etmelisin dert.

 

Senin tefekkürün, dertlerine derman olur,

Ondan sonra, bu vücudun ateşten kurtulur.

 

Düşünerek, Allahın emrine harfiyyen uy

Kulaklarını kapama, Rabbin emrini duy.

 

Duy ki, Rabbine karşı vazifeni yapasın,

Sonra Allahın azabından, necat bulasın.

 

Ondan sonra, cennetlerde tayeran edersin,

Orada ki ni’metlerden, telezzüz edersin.

 

Nihayet Rabbi Rahimle, mülaki olursun,

Bununla kendini, mutluluklarda bulursun.

 

Abdülkadir HAKTANIR

www.NurNet.org

Sende yorum yazabilirsin

%d blogcu bunu beğendi: