Üstad’ın İnsanlara Verdiği Önem (Şiir)
Toplumsal hayattan uzak tek başına kalmıştı
İnsanlardan ayırarak yalnız bırakılmıştı
Fakat o yokluk içinde bir varlığa kavuştu
Rahmet-i İlahiye’den Nurlar ihsan olmuştu
Dünyada evlad-u iyal, malı ve mülkü yoktu
Ancak manevi evladı hadsiz hesapsız çoktu
O’nun hayatında yalnız Risale-i Nur vardı
Risaleyle meşgul olup onlar ile yaşardı
Üstad Bediüzzaman’ın iffeti hudutsuzdu
Gençlik döneminden beri terbiyesi sonsuzdu
Hayatında hanımlarla katiyen konuşmazdı
İffet ve terbiyesinden onlara hiç bakmazdı
Ahiret kardeşliğine kabul ettiği vardı
Bunlar masum çocuklar ve bir kısım hanımlardı
Onlara samimiyetle çok dua ediyordu
“Şefkat Kahramanı” diye onları övüyordu
Yanına gelen gençlere nasihatler ederdi
Nur dersleri okumayı o gençlerden isterdi
Gençlere namaz kılmanın önemini anlatır
Zamanın kötülüğünü onlara hatırlatır
Üstad masum çocukları merhametle severdi
Bazen bu masum çocuklar ile sohbet ederdi
Emirdağ civarındaki köyleri geziyordu
Görüştüğü çocuklara çok önem veriyordu
Diyordu ki: “Evlatlarım siz şimdi masumsunuz
Daha günahınız yoktur bana dua ediniz
Dualarınız makbuldür sizlerden istiyorum
Çünkü evlatlarımsınız sizi çok seviyorum”
O çocuklar muhabbetle O’nu selamlıyorlar
O’na saygı gösteriyor O’nu çok seviyorlar
Der ki: “Bunlar istikbalin Nur talebeleridir
Gelecekteki zamanın birer hizmet eridir
Yollarda karşılaştığı işçi ve memurlara
Namazı kılmalarını telkin eder onlara
Ahmet TANYERİ – DİYARBAKIR