Allah’a Kul Olmak! (Şiir)

Ey insan! Seni kim yarattı onu bulacan,

Canu günülden Ona sımsıkı sarılacan.

 

Dünyada, Allah’ına karşı boyun bükecen,

Böylece, sen iki hayatta rahat edecen.

 

Sonra hak edebilirsen, cennete gidecen,

Burada ekebildiysen, orada biçecen.

 

Evet, Rabbine kulluk ederken eğilecen,

Alnın secdeye varırken, kibrini silecen.

 

Mahluka değil Allahına, secde edecen,

Senin alnın secdede iken, çok yükselecen.

 

İnsan secde-i şükran borcunu, bilecektir,

Gurura paydos, lüzumunu his edecektir.

 

Kulun yüce makamı, nedir öğrenecektir,

Allaha şükür borcunu, ifa edecektir.

 

Ona karşı eğilen o baş, yükselecektir,

Böylece, kêmale erdiğini bilecektir.

 

Çünkü, Allaha secde etmektir en yüce makam,

O, “Kusursuzdur”, demekten yoktur iyi kelam.

 

Bu yolla insan ala-i illiyyine çıkar,

Kul ibadetini yaparken putları kırar.

 

Bu işi, yoklukta varlığı bilenler yapar,

Kulluk zenginliğini, ancak müdrikler kapar.

 

Halis olan, insu cin şeytanlarını yıkar,

İnsana, çok lazım olan o yücelere çıkar.

 

Bugün, böylelere kalpten edilmeli hayran,

Muhlise, muhabbetle edilmez mi seyeran.

 

Çünkü, bu yalan dünyada hiç kimse kalamaz,

Maneviyattan başka şey, ahrete alamaz.

 

Buradaki maddi makam, oraya varamaz,

Sakın uyuma! Ora için hazırlan biraz.

 

Ey, huzuzat’tan ayrılmayan nâ-dân nefsim,

Ben sana söz geçiremedim, kesildi sesim.

 

Pişmanlık gönünde, aman ne yaptım demeden,

Burada kendini kandır, ol tövbe edenden!…

 

Ciddi tövbeyle, huzuru daimi’ye yönel,

Yünel ki, kalmasın Rabbın rızasına engel.

 

Yoksa, orda cayır cayır yanar sendeki ten,

Bunu anlarsın, seni örttü mü beyaz kefen.

 

Abdülkadir HAKTANIR

www.NurNet.Org