Bediüzzaman hadis ilmi konusunda derin bir vukufiyet sahibidir.
Onun eserlerinde hadislerin tefsiri, hikmetleri ve iman hakikatleriyle bağlantıları geniş bir şekilde ele alınmıştır. Ancak kendisi, hadis ravisi veya muhaddis sıfatıyla değil, daha ziyade hadislerin imanî, ahlâkî ve Kur’ânî hakikatlerle irtibatını kuran bir müfessir ve müceddid olarak tanınmıştır.
Risale-i Nur’da hadisler, 1071 tane mükerrerler hariç geçmektedir. Sadece nakil olarak değil, aklî ve mantıkî delillerle teyit edilerek ele alınmış, izahları yapılmış ve zamanımızın anlayışına uygun bir tarzda şerh edilmiştir. Özellikle “Mu’cizâtı Ahmediye Risalesi” bunun en güzel misalidir. Efendimiz’in (asm) mucizelerini hadis kaynaklarından aktararak iman hakikatlerine delil getiren mühim bir risaledir.
Bediüzzaman, hadislerin sıhhat derecelerine de önem vererek, mevzu (uydurma) hadislerden kaçınmış, sahih ve hasen hadisleri esas almıştır. Bazı hadislerin, zayıf dahi olsalar, manalarının hakikate mutabık olduğunu ifade etmiştir. Ayrıca, bazı müteşabih hadisleri tevil ederek mana derinliğini ortaya koymuştur.
Risale-i Nur’da geçen şu vecize de onun hadis ilmine verdiği ehemmiyeti gösterir:
“Sünnet-i Seniyye, saadet-i dâreynin temel taşıdır ve kemâlâtın madeni ve menbaıdır.”
Bu ifadeden de anlaşılacağı üzere, Bediüzzaman, hadisleri sadece rivayet boyutuyla değil, onların hayata tatbik edilmesi gereken birer nurlu rehber olduğunu da vurgulamaktadır.
Velhasıl, Bediüzzaman Hazretleri, hadis ilmine vukufiyeti ve onları iman hizmetine bir esas olarak işlemesiyle, hadisleri en kuvvetli delillerle savunan bir ilim adamı ve müceddid olarak temayüz etmiştir.
Cenâb-ı Hak, Sünnet-i Seniyye’yi en güzel şekilde yaşamayı ve yaşatmayı bizlere nasip eylesin. Âmin.
Selam ve dua ile..
Muhammed Numan Özel