Kuranın Emrine Uy Ve Yaşa

İnsan yenilmez,  ne yazıyla ne de tüfekle;

Onun gözü doymaz, ne mal la ne de ekmekle.

Eğer bir insan yaşarsa manevi yürekle,

Allah ona vekildir, Kur’ȃnı yaşadıkça…

 

Öyle iman olacak, sökemesin kasırga;

O güçlenir  sabırla  ve müthiş imtihanla.

Bu insan, yükselebilir kavi bir imanla,

Hedeflere kavuşur, Kur’ȃnı yaşadıkça…

 

Müslüman düşmeden şerrin tuzağına;

Dayansın imanına, yürüsün  Allahına…

Düşmemesi için, düşmanların kucağına,

O kendini rahatlatır, Kur’ȃna uydukça…

 

Bir gönül ki sahip çıkar, ezik mazlumlara;

Kalbi de sevinir, yardım ederse  canlara.

O temizlenir, sahip çıkınca muhtaçlara,

Gönlü cuşu huruşla, Kur’ȃnı yaşadıkça…

 

Tahkiki iman, asla bozulmaz şüphelerle;

Ne dünya sıkıntısı, ne de herhangi şerle…

İnsan rahat olabilir, İlȃhi kederlerle,

Şahıs huzur bulur, Ku’ȃnı yaşadıkça…

 

Müslüman, utanma duygusu ile korunur,

Şeref ve ahlak, onun koruyucusu olur…

Pak edep, sahibine büyük bir servet olur;

Hayattan memnun olur, Kur’ȃnı yaşadıkça…

 

Allah aşkıdır ki, şuurluya şifa veren,

O zaman ona rahatlıklar gelir, her yerden…

Mutluluğun kaynağı, ona akar serverden,

Nuru Muhammedi’yi, Kur’ȃn’la yaşadıkça…

 

Yaşanır bir hayat ki, ne bele ne kanlı baş,

Ne yaralı mazlum, nede gözünden akan yaş.

Müslüman’ın cevher hayatına, durmadan şaş

Onu şafaklar bulur, Kur’ȃn’ı okudukça…

                            

Abdülkadir Haktanır