KAİNAT SENSİN {10}

 

17 şifreli hakikat-ı insanîye haritasının 17. Şifresi;

 

17.İSTİDADAT-I GAYR-I MAHSURAT

“İnsan, şu dünyaya bir misafir olarak gönderilmiş. Ve insana mühim istidadat ve o istidadata göre mühim vezaif tevdi edilmiş. 

Evet insan, çendan nefsinde ve suretinde hiçtir ve hiç hükmündedir. Fakat vazife ve mertebe noktasında, şu kâinat-ı muhteşemenin seyircisi ve şu mevcudatın lisan-ı nâtıkı ve şu kitab-ı âlemin mütalaacısı ve şu müsebbih ve âbid mahlukatın nâzırı ve ustabaşısı hükmündedir.” [132]

 

“Cenab-ı Hak tarafından mükerrem kılınan insanın cevher-i ruhunda ekilen ve rakamlara sığmayan istidatlar var. Bu istidatların altında, hesaba gelmeyen kabiliyetler var. Ve bunlardan neş’et eden hadde gelmeyen meyiller var. Ve bunlardan husule gelen gayr-ı mütenahî efkâr ve tasavvurat var.” [133]

 

“Beşerin cevher-i ruhunda derc edilmiş gayr-ı mahdut istidadat ve o istidadatta mündemiç olan gayr-ı mahsur kabiliyetler ve o kabiliyetlerden neş’et eden hadsiz meyiller ve o hadsiz meyillerden hasıl olan nihayetsiz emeller ve o nihayetsiz emellerden tevellüd eden gayr-ı mütenahî efkâr ve tasavvurat-ı insaniye, şu âlem-i şehadetin arkasında bulunan saadet-i ebediyeye elini uzatmış, ona gözünü dikmiş, o tarafa müteveccih olmuş olduğunu ehl-i tahkik görüyor.” [134]

 

“Bu dar dünya, beşerin cevherinde mündemiç olan istidadat-ı gayr-ı mahdude ve ebed için mahluk olan müyulat ve arzularının sünbüllenmesine müsaid değildir. Beslemek ve terbiye için başka âleme gönderilecektir. İnsanın cevheri büyüktür, mahiyeti âliyedir, cinayeti dahi azîmdir. İntizamı da mühimdir, sair kâinata benzemez; intizamsız olamaz. Evet ebede namzed olan büyüktür; mühmel kalamaz, abes olamaz. Fena-i mutlak ile mahkûm olamaz. Adem-i sırfa kaçamaz. Cehennem ağzını, Cennet dahi ağuş-u nazendaranesini açıp bekliyorlar.” [135]

 

“İnsan ebede namzeddir ve saadet-i ebediye için halk olunmuştur. Tâ gayr-ı mütenahî bir zamanda, gayr-ı mahdud ve geniş bir âlemde, gayr-ı mahsur olan istidadatını bilfiile çıkarabilsin.” [136]

 

“Mahiyet-i insaniyedeki istidadda dahi ondan daha ziyade meratib var. Belki zerreden şemse kadar dereceleri var. Bu istidadatın inkişafatı, elbette bir hareket ister, bir muamele iktiza eder. Ve o muameledeki terakki zenbereğinin hareketi, mücahede ile olur. O mücahede ise, şeytanların ve muzır şeylerin vücuduyla olur. Yoksa, melaikeler gibi insanların da makamı sabit kalırdı.” [137]

 

“Şu bürhan-ı enfüsî olan vicdana müracaat et.Göreceksin ki, kalb bedenin aktarına, neşr-i hayat ettiği gibi, kalbdeki ukde-i hayatiye olan marifet-i Sâni’dir ki,

istidadat-ı gayr-ı mahdude-i insaniye ile mütenasib olan âmâl ve müyul-ü müteşaibeye neşr-i hayat eder. 

Lezzeti içine atar ve kıymet verir ve 

bast ve temdid eder.” [138]

 

“İnsanlar içinde istidadı tamamıyla inkişaf eden, bütün masnuatta münteşir ve mütecelli kemalâtın nümunelerini gösteren ferd, en sevimlidir.” [139]

 

“Şu hulle-i vücûdu bize giydirerek ve şu sermaye-ı saadet olan istidadatı veren, cemî’-i evsaf-ı kemâliye ile muttasıf ve Vâcib-ül vücûd olan Hâkim-i Ezel’dir.” [140]

*****************

لَٓا اِلٰهَ اِلَّا  اللّٰهُ الْوَاجِبُ الْوُجُودِ الْوَاحِدُ الْاَحَدُ بِلِسَانِ الْحَق۪يقَةِ اْلاِنْسَانِيَّةِ بِكَلِمَاتِ حَيَاتِهَا وَ حِسِّيَّاتِهَا وَ سَجِيَّاتِهَا وَ مِقْيَاسِيَّتِهَا وَ مِرْاٰتِيَّتِهَا وَ بِكَلِمَاتِ صِفَاتِهَا وَ اَخْلَاقِهَا وَ خِلَافَتِهَا وَ فِهْرِسْتِيَّتِهَا وَ اَنَانِيَّتِهَا وَ بِكَلِمَاتِ مَخْلُوقِيَّتِهَا الْجَامِعَةِ وَ عُبُودِيَّتِهَا الْمُتَنَوِّعَةِ وَ اِحْتِيَاجَاتِهَا الْكَث۪يرَةِ وَ فَقْرِهَا وَ عَجْزِهَا وَ نَقْصِهَا الْغَيْرِ الْمَحْدُودَةِ وَ اِسْتِعْدَادَاتِهَا الْغَيْرِ الْمَحْصُورَةِ 

(Hülasat-ül Hülasanın 17.Mertebesi olan 17 şifreli hakikat-ı insaniye lisanıyle şehadet)

 

İşte bu tadat edilen her bir şifrenin açılımıyla imanımız kuvvet bulup tahkikleşecek, kökleşecek, gayr-ı mahdud duygularımız adedince ellerimiz;

Ve o eller ile hem dar-ı dünyada, hem dar-ı ahiretteki mat’umat sofrası genişleyecek, menbaından akıp gelen feyizden hisseyab olacağız.

Çünkü tadat ettiğimiz her bir şifrenin inkişafı ile afakta ve kesrette tatmadığımızı, enfüste ve vahdette tadacağız…

 

Afakta;

“fikir yoluyla sıfât ve esma-i İlahiyeyi ilmelyakîn ile iz’an etmek için akıl çok çabalıyor, sonra tam görür.” [141]

 

Fakat enfüste;

“Hakikat-ı insaniyeye baktığı vakit, o câmi’ mikyasta, o küçük haritacıkta, o doğru nümunecikte, o hassas mizancıkta, o enaniyet hassasiyetinde öyle kat’î ve şuhudî ve iz’anî bir vicdan, bir itminan, bir iman ile o sıfât ve esmayı tasdik eder. Hem çok kolay, hem hazır yanındaki âyinesinde, hiç uzun bir seyahat-ı fikriyeye muhtaç olmadan iman-ı tahkikîyi kazanır.” [142]

 

Çünkü enfüste bizzat hissedersin, zevkedersin, farkedersin, yaşarsın, tadarsın, lezzet alırsın, yanarsın, elem çekersin, telezzüz, tekeyyüf ve teneffüs edersin, bizâtihî ruhunda, kalbinde, nefsinde ve sair cihazatında müşahede edersin…

Kalıbın ile kesret tabakatında da dolaşsan, kalbin ile umman-ı vahdette olup her daim kendini mütalaa ile sigaya çekersin…

İşte bu şifreler  ruhunda inbisat, kalbinde inkişafa medar oldukça siretin güzelleşir, nezihleşir, letafet kesbeder, tenevvür edersin.

“اِنَّ اللّٰهَ خَلَقَ اْلاِنْسَانَ عَلٰى صُورَةِ الرَّحْمٰنِ “

sırrındaki murad tahakkuk eder…

 

Enfüste her an ve zaman vaki olan bu 17 cihette terakki ve teâli ettikçe vahdet daireleri ehadiyette temerküz edip bir Rabb’i Vahid’e hadim olmaklığın şeref ve liyakatına yükseliyorsun.

Aksi halde enfüsün cevelân sahası olan bu 17 cihette derinleşmedikçe erbab tevehhüm edilen esbab ile yaralanıyor, hadisat ve vukuat sahnelerinde manevî cerihalara ve mukavemetsûz rahnelere maruz kalıyorsun.

 

Amma insan; kendini mütalaa ettikçe mevzubahis edilen bu 17 şifrenin açılımı ile imanın şeksiz ve şüphesiz mertebesine ulaşır, iman-ı tahkikide yakîn hasıl eder…

Sırr-ı akrebiyete vüsul ile veraset-i nübüvvete bakan velayet yolunda çok perdelerden geçip meratib kat’eder. 

“Bir saat tefekkür, bazen bir sene ibadetten daha hayırlıdır” hükmünü ifa ve icra eder.

Dercâna mütefekkirâne teveccüh ettikçe kuvvet-i iman nisbetinde vicdanî firdevslerin kapıları açılır…

Akılda işarât, idrakta tuluât, kalbte sunûhat, letaifte ilhamat, ruhta inbisat, ef’alde nakş-ı enva’ı ibadât inkişafa başlar.  Nur-u iman sayesinde maziye hulûl, istikbale nüfuz hakikatı zuhur eder. İşte o zaman da zuhurata tebaiyet mukadderatın olur.

Bütün zerratın “Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler” der, rahat eder. 

 

İşte bütün mesele kendini okumakta, kendine okumakta…

Sır cevherinde saklı, 

Çünkü KÂİNAT SENSİN ..!

 

Cenab-ı Hâk her bir şifrenin hakkıyla inkişafına ve inkişafından meydana gelen intibah-ı ruhîye ve kalbîye medar hakikata eriştirsin. En büyük şeref olan abd ünvanına liyakat ihsan etsin. Enfüsî alemimizde hakikatın ziyasıyla yol almayı, aydınlanmayı ve nurlanmayı nasib etsin. Amin Allahümme Amin.

 

                                                                    ESRA ÖZEL 

 

KAYNAKÇA;

Risale-i Nur Külliyatından…

[132] Nur’un İlk Kapısı – 62

[133] İşârât-ül İ’caz – 55

[134] Sözler – 521

[135] Muhâkemat – 41

[136] Muhâkemat – 137

[137] İman Hakikatleri – 42

[138] Mesnevî Nuriye – 255

[139] Sözler – 572

[140] Âsâr-ı Bediiye – 289

[141] Emirdağ Lâhikası 1 – 145

[142] Emirdağ Lâhikası 1 – 146

 

KAİNAT SENSİN {9}

 

17 şifreli hakikat-ı insanîye haritasının 15 ve 16.  Şifresi;

 

15.ACZ

“Sol tarafıma bakıyorum görüyorum ki: Nihayetsiz bir acz ve o hadsiz aczden neş’et eden derin bir yaram var ki; o mutlak aczimle, kalb ve ruhumun ve aklımın cihetinden hadsiz darbeler bana vurulabilir. Şu elem ise, lezzet-i hayat-ı dünyeviyeyi cidden izale eder. Eğer teslimiyetle Kur’an-ı Kerim’in dersini dinlesem, o aczim, bir tezkereye döner. Beni sırr-ı tevekkül ile, öyle bir Kadîr-i Mutlak’a istinada davet eder. Ve öyle bir nokta-i istinadı buldurur ki; o noktada bütün a’dadan emn ü emanı temin eder. Evet emr-i kün feyekûn’e mâlik ve bütün eşya ona müsahhar ve hâdim olan bir Sultan-ı Cihan’a acz tezkeresiyle istinad eden adam, ne gibi şeyden perva eder. Yoksa müdhiş aczimle, merhametsiz ve hadsiz düşmanlar içinde pek çok ızdırab çekmeğe mecbur kalacağım.” [115]

 

“Evet emr-i 

كُنْ فَيَكُونُ e mâlik bir Sultan-ı Cihan’a acz tezkeresiyle istinad eden bir adamın ne pervası olabilir? Zira en müdhiş bir musibet karşısında  

اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّٓا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ 

deyip itminan-ı kalb ile Rabb-ı Rahîm’ine itimad eder. Evet ârif-i billah, aczden, mehafetullahtan telezzüz eder. Evet havfta lezzet vardır. Eğer bir yaşındaki bir çocuğun aklı bulunsa ve ondan sual edilse: ‘En leziz ve en tatlı haletin nedir?’ Belki diyecek: ‘Aczimi, za’fımı anlayıp, vâlidemin tatlı tokatından korkarak yine vâlidemin şefkatli sinesine sığındığım halettir.’ Halbuki bütün vâlidelerin şefkatleri, ancak bir lem’a-i tecelli-i rahmettir. Onun içindir ki: Kâmil insanlar, aczde ve havfullahta öyle bir lezzet bulmuşlar ki; kendi havl ve kuvvetlerinden şiddetle teberri edip, Allah’a acz ile sığınmışlar. Aciz ve havfı, kendilerine şefaatçı yapmışlar.” [116]

 

“İnsanın vazife-i asliyesi: Aczini ve fakrını ve kusurunu derkederek ubudiyetle ilân etmek ve hacatının celbi için dua etmek ve mevcudatın tesbihatını görüp müşahede ederek şehadet etmek ve nimetleri görüp tefekkür içinde şükretmek ve ibret içinde bakmaktır. En edna aklı olan anlar ki; şu cihazat, şu hayat-ı fâniyenin idamesi için verilmemiştir. Belki bir hayat-ı bâkiyenin sermayesidir.” [117]

 

“Hem insanı bütün hayvanatın madûnuna düşüren hadsiz za’f-u aczi, fakr-u ihtiyacatı ve bütün hayvanlardan daha bedbaht eden, vasıta-i nakl-i hüzün ve elem ve gam olan aklı, o nur ile nurlandığı vakit, insan bütün hayvanat, bütün mahlukat üstüne çıkar. O nurlanmış acz, fakr, akıl ile niyaz ile nazenin bir sultan ve fîzâr ile nazdar bir halife-i zemin olur. Demek o nur olmazsa kâinat da, insan da, hattâ herşey dahi hiçe iner.” [118]

 

“Acz-i beşerî ile beraber hadsiz musibetler ve onu inciten haricî ve dâhilî düşmanlara karşı istinad noktası; ve fakrıyla beraber, hadsiz ihtiyacata mübtela ve ebede kadar uzanmış arzularına meded ve yardım edecek istimdad noktası, yalnız ve yalnız Sâni’-i Âlem’i tanımak ve iman etmek ve âhirete inanmak ve tasdik etmekten başka, uyanmış beşerin çaresi yok!..” [119]

 

“Risale-i Nur, insan olan bir insana, acz  ve fakrını derk ettirir. Bedîüzzaman der ki: ‘İnsan, acz ve fakrını anlamakla, tam Müslüman ve abd olur.’ “ [120]

 

“Senin nihayetsiz aczin ve fakrın, seni nihayetsiz kudrete, rahmete rabtedip Kadîr-i Rahîm’in dergâhında aczi, fakrı en makbul bir şefaatçı yapar.” [121]

 

“Acz ve fakr derecelerinin emsaliyle, kudret-i Sâni’in ve gına-yı İlahiyenin derecat-ı tecelliyatını anlamaktır. Nasılki açlığın dereceleri nisbetinde ve ihtiyacatın enva’ı mikdarınca lezzet-i taamın enva’-ı derecatı anlaşılıyor. Öyle de gayr-ı mütenahî acz ve fakrın ile, Sâni’in gayr-ı mütenahî kudret ve gınasının derecatını fehmetmektir.” [122]

 

“Evet, ne zaman ki sen kendinde bir acz-i bilâ-nihayeyi gördün; o zaman Hâlıkının kudret-i bilâ-gayesini müşahede etmişsin.” [123]

 

16.NAKS

“Asıl mahiyetin kusur, naks, fakr, aczden yoğrulmuştur ki; zulmet, karanlığın derecesi nisbetinde nurun parlaklığını gösterdiği gibi, zıddiyet itibariyle sen, onlarla Fâtır-ı Zülcelal’in kemal, cemal, kudret ve rahmetine âyinedarlık ediyorsun.” [124]

 

“Nefsinde yalnız kusuru ve naksı ve aczi ve fakrı görüp; bütün mehasin ve kemalâtını, Fâtır-ı Zülcelal tarafından ona ihsan edilmiş nimetler olduğunu anlayıp, fahr yerinde şükür ve temeddüh yerinde hamdetmektir.” [125]

 

“Ve kat’iyyen bil ki, senden sana yalnız noksan ve kusur vardır. Çünki sû’-i ihtiyarınla, sana verilen kemalâtı bile tağyir ediyorsun. Senin hanen hükmünde bulunan cesedin bile emanettir. Mehasinin hep mevhubedir; seyyiatın meksûbedir.” [126]

 

“Malikiyet davasından ve mehasine masdariyet tevehhümünden teberri etmen lâzımdır. Hem sana senden ancak noksan ve kusur olduğunu itiraf etmen gerektir.” [127]

 

“Nefsini ittiham eden, kusurunu görür. Kusurunu itiraf eden, istiğfar eder. İstiğfar eden, istiaze eder. İstiaze eden, şeytanın şerrinden kurtulur. Kusurunu görmemek o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Ve kusurunu itiraf etmemek, büyük bir noksanlıktır. Ve kusurunu görse, o kusur kusurluktan çıkar; itiraf etse, afva müstehak olur.” [128]

 

“İnsandaki kusur sonsuz olduğu gibi, acz, fakr ve ihtiyacına da nihayet yoktur. İnsana tevdi edilen açlık ile nimetlerin lezzetleri tebarüz ettiği gibi; insandaki kusur, kemalât-ı Sübhaniye derecelerine bir mirsaddır. İnsandaki fakr, gına-i rahmetin derecelerine bir mikyastır. İnsandaki acz, kudret ve kibriyasına bir mizandır. İnsandaki tenevvü-ü hacat, enva’-ı niam ve ihsanatına bir merdivendir. Öyle ise fıtratından gaye ubudiyettir. Ubudiyet ise, dergâh-ı izzetine kusurlarına “Estağfirullah” ve “Sübhanallah” ile ilân etmektir.” [129]

 

“Ubudiyetin esası olan acz, fakr ve kusur ve naksını bilmek ve niyaz ile dergâh-ı İlahînin rahmet kapısını çalmak lâzım geldiğini; hem her amelde bir ihlas ciheti olduğundan, insan hareketinde rıza-yı İlahîyi düşünüp, vazife-i İlahiyeye karışmamasıyla a’lâ-yı illiyyîne çıkacağını yol gösteren mühim bir mes’eledir.” [130]

 

“Gaye-i insaniyet ve vazife-i beşeriyet, ahlâk-ı İlahiye ile ve secaya-yı hasene ile tahalluk etmekle beraber, aczini bilip kudret-i İlahiyeye iltica, za’fını görüp kuvvet-i İlahiyeye istinad, fakrını görüp rahmet-i İlahiyeye itimad, ihtiyacını görüp gına-yı İlahiyeden istimdad, kusurunu görüp afv-ı İlahîye istiğfar, naksını görüp kemal-i İlahîye tesbihhan olmaktır.” [131]

 

ESRA ÖZEL

KAYNAKÇA;

Risale-i Nur Külliyatından…

[115] Nur’un İlk Kapısı – 28

[116] Sözler – 31

[117] Nur’un İlk Kapısı – 59

[118] Sözler – 236

[119] Hutbe-i Şamiye – 23

[120] Sözler – 765

[121] Sözler – 6

[122] Nur’un İlk Kapısı – 80

[123] Mesnevî-i Nurîye(Bd.) – 637

[124] Sözler – 359

[125] Sözler – 477

[126] Mesnevî Nuriye – 66

[127] Mesnevî-i Nurîye(Bd.) – 118

[128] Lemalar 87

[129] Mesnevî Nuriye – 222

[130] Lemalar – 393

[131] Sözler – 540