Metabilim: Sihrin Yapısı
Bilimsellik Felsefesi; başlangıçta yola çıkarken, aksiyom olarak doğru önvarsaydığı: “Evrende Tanrı’nın olmadığı; varsa bile işleyişe karışmadığı ve hiçbir şeyin nedeni ve faili olmadığı” inancıyla tutarlı olarak; Bilimsel İfade ve Yayınlarında, “Tanrısız (ve Tanrıya dair hiçbir işaret ve delil de olmayan)” evren tasvirleri inşa eder. Bilim’in bu seküler ve lâik, hakikâtte ateizm ve inançsızlığı destekleyen bu “bilimselliği”; mâsum ve öylesine bir tercih olmayıp; Bilim’in kendisini de aşan sonuçları vardır.
Varsa bile, evrendeki işleyişe karışmayan; yani evrendeki fiil / faâliyetlerin, “faili” ve eserlerin, “müessiri” Allah olmadığını varsayan; yani Rabbimiz’i kabul etmeyen (üstelik; “bu işleyişte, faile mantıken zaruret ve ihtiyaç yok ve hem zaten ampirik olarak da böyle bir faili gözlemedik” diye ret ve inkâr eden) “Bilimsellik Feslefesi”; bu kabul etmeme veya reddininin kendisini götürdüğü zorunlu mantıkî sonuç olarak; evren içerisindeki bir takım “madde ve sebepleri”; (atom, kuvvet, mekanizma, kanun, uzun zaman, mutasyon gibi); evrendeki işleyiş ve sonuçlarının, bizzat “fail ve idare edeniymiş” gibi gösterir. Yani Bilimsel Cümle ve İfadeler içerisinde geçen bazı “nesne, madde, zaman, sebep, öğeler”; işleyişin faili ve öznesi ve bizzat yapanıymış gibi sunulur.
Böylece, Mantık ve Dil’de, cümle içerisinde “fail ve özneye” duyulan zaruret ve ihtiyaç; bir takım nesne ve sebeplerin, Rabbimiz yerine ikame edilmesiyle giderilir! Bu “failsiz” veya “sahte faillerle” yapılan evren tasvirleri neticesinde; evrende Rabbimiz’in, varlık ve ma’rifet ve muhabbetine giden / gidebilecek geniş bir yol; Bilimsellik Paradigması’nın ürün ve sonucu olan Bilim tarafından kapatılıp – köreltilmiş olur!
Böylece; varlığın, Rabbimiz’in varlık ve sıfatlarını gösteren “şeffaflık ve aynalık” vasfı olan “melekûtî boyutu”; Bilimsellik Sihriyle darlaşan zihinlerden gizlenir. Artık, iki boyutlu ve cansız, yani sahte Mona Lisa resmine bakınca, refleks olarak akla gelen “Da Vinci” gibi; evrendeki hakikî ve milyarlarca Mona Lisalar’a bakınca, sani’i olan “Allah” akla gelmez!
Evrendeki işleyişi anlatan “Bilimsel Bilgiler”in hemen hemen tamamı; “Bilim”in başlangıçta doğru önvarsaydığı bu “ateistik aksiyomunun” delil ve ispatı(ymış) gibi kullanılır. Yani Bilim’in keşif ve verilerinin, ateist zeminde kodlanıp – ifade edilmesi; güya “bu önvarsayım doğru ve ispatlanmışta; bu Bilimsel keşif ve teknolojik başarılar da, bunun delil ve sonucuymuş” algısıyla sunulur.
Bilimsel Bilgi ve İfadelerin arka fonunda saklı bu tür “manipülâtif altmesajlar”; cümlelerin yüzey anlamının altında (ikincil anlam olarak) ifade edildiğinden; bu tür kirli ve frekansı parazitli bilgiler; şuurumuzun dikkatine takılmadan, direkt bilinçaltımıza kodlanıp – işlenir. Bilimsel Bilgi / Bilim’in içinde saklı bu tür virüslü kod ve komutlarla, zihnimiz formatlanıp, programlanmış ve yönlendirilmiş olur.
Bilimsel Bilgi ve cümlelerde saklı, bu tür hipnotik dil kalıplarının telkin ve tekrarı neticesi, etkisi altına girdiğimiz “Bilimsellik Sihriyle”, zihin ve algı ve çağrışımlarımız bozulup, yeniden programlanmış olur. Bilim/sellik’in bu teshir ve illüzyonunun yazdığı senaryolara göre, evreni görmeye ve algılayıp, anlamlandırmaya başlarız.
Sebepler, binada kullanılan Araç ve Malzemelerdir; binanın İnşa Sebebi değil.
Şuuraltımızı elegeçiren Bilimsellik Virüsü neticesi, gerçeklik duygumuzu yitiririz. Hayâl ile gerçek arasındaki fark bulanıklaşıp – silinmeye başlar. Gerçekliğine inandırıldığımız, sahte ve kurgusal, sihirli bir evrende; evimizdeki “araç, alet – edevat” gibi, kendi kendine hareket etme kabiliyeti olmayan “madde ve sebepler”; yani etken olmayıp, “edilgen” ve fail olmayıp, “münfail” olan “nesne ve eşyalar”; tıpkı bir “çizgi film / animasyondaki” figürler gibi, kendi kendine hareket etmeye; canlı ve şuurlularmış gibi organize olup, birşeyler inşa etmeye başlarlar! Tıpkı, çizgi filmlerdeki, “çekiç – tahta – çivi – testerelerin”, havalanıp – uçuşarak, “masa – sandalye – ev” inşa etmeleri gibi.
Bilimsellik efsun ve illüzyonuyla; gerçek ve doğru olduğuna inandırıldığımız bu sihirli evrende; “atomların”, failsiz, sihirli bir şekilde uçuşarak, “tahta, ağaç, masalar” yapması; “gezegen – yıldızların”, boşlukta asılı durmaları ve dengeyi bozmadan sür’âtle dönmeleri; şapkadan tavşan çıkması gibi, yumurtalardan “kuşların” çıkması; topraktan türlü çeşitte “yemekler” çıkması; ağaçların dokuma tezgâhlarında, terzi ve tasarımcıların yaptıklarından daha mâhir, nakışlı ve desenli, “dokuma ve çiçekler” yapılması; topraktan çıkan boru ve musluklardan “incir, zeytinler” akması, tahta dalların içinden “çilek, elma, narlar” çıkması… Üzüm asmasındaki çubukların, iplik gibi incecik salkımlarından, (şişirilmiş balon gibi) üzümler çıkması… Anne karnında, göbeklerine çekilen bir kordonla bebeklerin beslenmesi; doğunca, dişşiz o bebeklerin, annelerinin sinesinden gönderilen sıvı gıdalarla, beslenmeye devam edilmesi…
Evrende olan bütün bu tuhaflıklar, bir film olarak oynatılsa; “böyle senaryo mu olur, hiç gerçekçi değil!” deyip, kanal değiştirmez miydik!? Halbuki “hayat”, kurgudan daha inanılmaz ve mu’cizevî!
Ne var ki, Bilim/sellik’in telkin ve hipnozlarının etkisiyle; bütün bu tuhaflıklar, garip ve esrarengiz olaylar; bize gayet mümkün ve ma’kûl, doğal ve olağan geliyor! Bu olanlar hakkında, Bilimsel kitaplarda “Büyüklere Masallar” tadında anlatılan; “bilimsel açıklama ve izah, tasvir ve hikâyeleri” gayet inandırıcı buluyoruz!
Bütün bunların “sebebini” bulunca, “sebep – sonuç şablonuyla tasvir edince”; sanki olayların sırrı çözülmüş; bütün bu tuhaflıklar, âdi ve sıradan hâle geliyor! Sonuçta “sebepler” de başka yerden gelmiyor; onları da Rabbimiz yaratıp – yönetiyor!
Hem “sebeplerin’, neden hiç mecburiyet yokken; bu sonuçlara, ‘sebep’ olduğu veya mecbur ve zorunlularsa; kimin zorladığı? Ve hangi sebepten ‘sebep’ oldukları” da merak edilmiyor. Merak edilmediği için de; “sebeplerin sebebi” olan; yani “madde ve sebepleri”, kudret elinde bir “alet” olarak kullanan; yani onları eserlerine “araç ve sebep” yapan Rabbimiz, hiç akla gelmiyor!
Halbuki “atom” gibi, ince ince dizilmiş bu sebeplerin; bir sürü sebep ve mâni varken, neden hiç kırılmaya uğramadığı; görünmez bir ipe dizilmiş bu tesbih tanelerinin, neden hiç kopup – dağılmadıkları sorusu, cevabı merak edilmeyecek bir soru değildir. “Madde ve sebepleri’; alet – edevat olarak kullanıp, bu şeylere ‘sebep’ yapan kim?” sorusu; ezbere “Allah’tır” denilerek, geçiştirilip – unutulacak bir soru da değildir!
Bilim’in; “şu, şu sebepten; bu, bu kuvvet neticesinde; o, o madde nedeniyle; şu da, şu kanun yüzünden; o, bileşikle; bu, çarpışmayla; şu, basınçla; bu, ısı ve yanmayla; öbürküsü de, uzun zaman geçmesi sonucu, adaptasyon ve mutasyonla, olmadı elenmeyle!” gibi verdiği Bilimsel Bilgi ve İfadeler; “ne olduğu” sorusunun cevabı ve “ne olduğunun, eksik bir tasviri” olabilir ancak; “nasıl olabildiği” sorusunun cevabı ve “nasıl olduğunun tasviri” de değildir; hele “nasıl olupta olduğunun, sebep ve açıklaması” hiç değildir! Bilim’in, olayları böyle “Yatay Deterministik Şablona” yerleştirerek, tasvir etmesi; olanların “açıklama ve izahı” değildir. Çünkü “tasvir ve betimleme” başka şey, “anlam ve açıklama” başka şeydir.
Bilim’in, gözlem – ölçüm – deney sonuçlarını, böyle Yatay Neden – Sonuç Bağlamlarıyla resmetmesi ve “sebep – sonuç artardalığıyla” modellemesi ve Rabbimiz’i de, “metafizik ve doğaüstü” diyerek; bilgi ve araştırma, evren ve fizik dışına çıkartması; bunları okuyanın zihninde, Rabbimiz’in fiil ve eserlerindeki icraatını kapatıp – keser! Halbuki biz O’nu göremesek bile; O’nun etki ve fiilleri, icraat ve eserleri “metafizik” değil; ortada, görünüyor!
Evet, “zaman ve mekân” gibi tüm boyutlardan ve “soyut ve somut” gibi tüm vücud mertebelerinden münezzeh ve bağımsız olduğundan, biz O’nu “göremeyiz” ama O “görünmez” değil! O, sınırsız ve sonsuz olduğundan, her ‘yerde’ “zahir, var ve görünür” olması başka; bizim, sınırlılığımızla O’nu “göremememiz” başkadır. Üstelik zıttı ve benzeri, misli de yoktur ki; oluşan kontrasttan, varlığını farkedebilelim. Ayrıca kâinatla münasebeti; (kâinatın) “içinde – dışında, uzağında – yakınında, bitişik – ayrı” gibi, madde ve boyut ve yaratılmışlara ait sıfatlar ve nisbetler ile tavsif edilemez ki, “maddî gözümüz” ile görebilelim. Elhasıl: O’nun mutlak vücud ve varlık, sonsuzluk ve sınırsızlığı; “göremememize” sebep olmuştur, “görünmemesine” değil. O’nun “Zahir” olması, “Bâtın” olmasının nedenidir.
Halbuki O, (eksik bir benzetmeyle); “Ressam – resim” ilişkisi ve “programcı – program / simülâsyon” illiyyeti gibi; evrenin hem her yerinde ve hem de hiçbir yerinde! Algılayıp – görememek, sınırlılığımızla bizden; varlık ve görmek ve görünmek ise O’ndan.
Bilimsellik Hipnoz ve İllüzyonu
Madde ve sebepleri, fiil ve eserlerinde bir “alet – edavat” olarak kullanan Rabbimiz; (gözümüze yaklaştırılan küçük bir kibrit çöpünün, arkasındaki koca dağı kapatması gibi); Bilim’in de, “sebepleri” gözümüze yaklaştırıp – büyütmesiyle; görünmez olur.
Bir illüzyonistin dikkatimizi belli bir yöne çekerek; buradan, asıl yapacağı şeyi gözümüzden kaçırıp, elçabukluğuyla yapması gibi veya bir hipnoz uzmanının, dikkatimizi belli bir noktaya veya sese yönlendirip, odaklamaya çalışması gibi; Bilim de, dikkatimizi evrendeki bazı “sebep ve maddî nesnelere” yönlendirip – zumlayarak; buradan, “asıl ve tek faili”; yani “madde ve sebepleri, icraatında alet olarak kullanan Rabbimizi” görüşalanımızdan kaçırıp – gizler!
Bu Bilimsel Cümle ve ifadelerin tekrar ve telkiniyle; dünyaya gözümüzü açtığımızdan beri maruz kaldığımız bu zihinsel bombardıman neticesinde, Rabbimiz’i bize unutturur. Bu zihinsel manipülâsyon ve programlama sonucu; artık “bir harf bile failsiz ve yazar/yazansız olamadığı hâlde; her ‘atom’ harfinde bile ayrı ve muhteşem bir kitap yazılmış bu kâinat, nasıl failsiz ve yazarsız olabilir!?” sorusu akla bile gelmez! Gelse de, merak edilmez. Merak edilse de; Bilim/sellik’in ona da “failsiz, yani otomatik, yani kendi kendine, yani çeşitli madde ve sebep ve kuvvetlerin etkisi ve itme – çekmesiyle, yani çeşitli tabiî ve deterministik fizik – kimya kanun ve mekanizmalarıyla işleyen” formatında, Bilimsel bir cevabı vardır!
Bilimsellik Felsefesinin ürün ve sonucu olan Bilim’in, zihin ve bakış açımıza yaptığı “etki ve sihir” ve olmayanı olur(muş) gibi gösteren “illüzyon ve hokkabazlığı” burada bitmez. Sonraki aşamada; Bilimsel Cümle ve tasvirler kanalıyla, bilinçaltımıza enjekte edip – gönderilen “subliminâl mesajlar” ve “kirli – virütik bilgilerle”; bilinçaltımız kodlanır ve programlanır!
Bunun için önce: Evrendeki faâliyet ve sonuçlarının, bizzat fail ve yönetici ve idare edeni olan Rabbimiz’in; örneğin “yağmur” fiil ve eser, sonuç ve ni’met, rahmet ve rızkı; Bilim’in elinde “yağmur nasıl oluşur, suyun çevrimsel döngüsü” gibi kavramsallaştırma ve başlıklarla, önce Rabbimizle olan irtibat ve çağrışımı kopartılır.
Bunun gibi; “yaratma” yerine, oluşum; “rızık / ni’met” yerine, gıda maddesi; “sevk-i İlâhî ve ilham” yerine, içgüdü ve sevk-i tabiî; “İlâhî kanun ve Sünnetullah” yerine, tabiât – fizik – kimya kanunu… gibi isimlendirme ve kavramsallaştırmalarla; kelimelerin ve işaret ettiği madde ve olayların, Rabbimiz’i gösteren “şeffafîyet ve aynalığı” giderilir!
Sonra, “yağmur”u Bilimsel olarak tasvir edip – nedensellerken kullandığı; “ısıyla buharlaşıp, yükselir; rüzgârla taşınıp, çarpışır; birleşir ve ağırlaşır; soğuk hava ve alçak basıncın da etkisiyle yoğunlaşır, soğur; sonra yerçekimi etkisiyle yere düşer” gibi Bilimsel ifadelerle; güya “otomatik bir makina ve mekanizma” ve “kendi kendine işleyen bir sistemden” bahsediyormuş da; bu sebepten, yağmurun yaratılma ve inşasında, herhangi bir “fail ve ustaya” ihtiyaç yokmuş altmesajı verilir.
Bilimsel Yöntem’in, cümlelerini, böyle “failsiz” veya “sahte faillerle” kurgulaması ve olayları sadece “neden – sonuç ilişkisiyle” şablonize edip; bu “yatay deterministik kalıplarla” ifade etmesi; kâinatın, Rabbimizle olan münasebet ve illiyetini, zihinde kesip; kâinatın, âyet ve delil ve mesaj olma vasfını kapatıp – köreltme işlevi görür.
Bu açıdan, “yağmur”la ilgili Bilimsel Bilgi ve Açıklama / İfadeleri; “Yağmur; İlâhî bir fiil / faâliyetin, İlâhî bir eser ve sonucu mu; yani O’nun icad ve ihsan ve ni’meti mi; yoksa evrendeki neden – sonuç ilişki ve işleyişinin, gayet tabiî ve olması gereken, doğal bir sonucu mu?” sorusuna; “inkâr” ve “şirk” lehinde verilmiş bir cevap olarak okuyabiliriz. Yani Rabbimiz’in fiil ve eserlerinde, “bazı sebep ve mekanizmalar” gibi; O’ndan bağımsız ve kendi kendine ayakta duran ve işleyip, çalışabilen ve eser / sonuçlar üretebilen “ortakları” olduğu iddiasını, delillendirme çabası olarak okuyabiliriz.
Yani Bilimsel Bilim’e göre, “yağmur”; hiçte “mu’cizevî” olmayan; yani Allah’ın işi ve fiili ve eseri gibi görünmeyen; (ve zaten Bilim’in yağmur için gösterdiği sebep ve mekanizmalar yeterli olup, ayrıca ek bir neden veya fail de gerekmeyen; yani yağmur için, öyle “Tanrısal çapta bir güç” ve müdahaleye de ihtiyaç olmayan); gayet doğal ve olağan bir sürecin, gayet normâl bir neden – sonuç ilişkisinin, tabiî ve zorunlu bir sonucudur!
Elhasıl: Bilim ve ders kitaplarında, “yağmur”; sanki “failsiz ve zaten, fail’e mantıken ihtiyaç ve gerekte olmayan”; yani “kendi kendine (“yerçekimi – güneş – buharlaşma – soğuma – basınç – rüzgâr” gibi doğal neden ve süreçler ve deterministik zorunluluklarla)”; yani “otomatik olabilmesi mümkün(müş) ve olan da, bu mümkün’ün gerçekleşip, vukû bulması(ymış)” inancına göre kurgulanıp, tasvir edilir!
Bu yetmezmiş gibi bir de; Bilim/sellik’in, “yağmur”u determine ederek Rabbimiz’den kopartan bu “ateist ve determinist, materyalist ve natüralist” isimlendirme ve tasvirleri; güya “yağmur”un, olgusal ifade ve objektif açıklama, tarafsız nedenselleme ve evrensel tasviri olduğu iddia edilir!
Üstelik; Bilim’in “varsa bile işleyişte fonksiyonu olmayan ve evrene karışmayan âtıl Tanrı(!)” inancına göre şekillenmiş bu “Bilimsel Bilgileri”nin; “inançtan ve taraftan bağımsız Bilim” tarafından, “nötr bilimsel yöntem ve gözlemler” sonucuyla elde edildiği iddia edilir!
Halbuki, “yağmur” örneğinde de görüldüğü gibi; “Bilimsel Bilgi” yani “bilim”in (science), madde ve evrenin faâliyet ve işleyişini anlatan ifadelerinin ekserisi; “bu faâliyet, işleyişlerin Tanrıyla ilgisi yoktur; hem Tanrı var olsa bile, bu otomatik sistem ve deterministik zorunlu işleyişe karışmamaktadır; yani bu olay İlâhî değil, tabiîdir; bu hâdise, İlâhî bir fiilin iradî bir eseri ve sonucu değil; doğal bir işleyişin zorunlu bir sonucudur; yani evrendeki işleyişi nedensellemek ve açıklamak için, doğaüstü herhangi bir fail ve nedene atıf yapmaya zaruret ve ihtiyaç yok; evrendeki hareket ve sonuçlarını nedensellemek ve açıklamak için, Tanrı boyutunda süper bir güce ihtiyaç ve zaruret yok” inanç ve felsefesine göre ve sanki bu aksiyom ve önkabül doğruymuş gibi; bu “ateist” zeminde kodlanır ve sunulur! Bu ateistik arka plâna göre kurgulanmış ve oluşturulmuş Bilimsel Bilgi ve ifade ve tasvirlerdeki, bu “subliminâl mesajlar”; bilincimizin işitemeyeceği desibelde, bilinçaltımıza fısıldanır!
Dahası: Bilinçaltımıza sessizce fısıldanan bu “subliminâl mesajlar”; Bilimsel jargon ve teknik terimlerle dizayn edilerek, cazibeli bir şekilde sunulan Bilim’in bu “virüslü tasvir ve cümleleri”; zihnimize çizdiği bu “ateistik senaryo ve hikâyeler”; şuurumuza direkt olarak ve açıkca “Allah yoktur; varsa bile, evrenin işleyişine etki ve müdahalesi yoktur; zaten varlığın, varlık ve işleyişinde O’na ihtiyaç ve zarurette yoktur(!) Yani O’na inanmak için, evrende, hiçbir mantıkî gerekçe ve neden, aklî ve gözlemsel delil yoktur” demekten, çok daha etkili ve yıkıcıdır!
Evrendeki olayları, Bilimsellik Felsefesinin “yatay deterministik neden –sonuç şablonlarıyla” tasvir edip – açıklamak; yani faile gerek yokmuş gibi, failden hiç bahsetmeden; “şu şu, şu sebepten oluyor” demek; “bu işi Allah yapmıyor,” demekten, çok daha te’sirli ve ikna edicidir! “Evrendeki işleyişe Allah karışmıyor” demekten çok daha aldatıcıdır!
Bilimsellik Felsefesine göre dizayn edilmiş Bilimsellik Kriterlerinin ürün ve sonucu olan “Bilimsel Bilgi / Bilim”in, altmesaj olarak bize empoze ettiği bu “ateistik varlık ve evren ve bilgi anlayışı”; şuurumuza direkt, inkâr ve şirkin reklâm ve progagandasını yapmaktan çok daha etkili ve ikna edicidir! Çünkü mesajlar, şuurumuza farkettirilmeden, direkt şuuraltımıza ilka ve şırınga edildiğinden; biz de herhangi bir tepki ve itiraz, savunma ve cevap verme ihtiyacı uyandırmaz.
İbret vericidir ki: “Tanrı’nın varlık – yokluğu ve evrenimizde etken olup – olmadığı, Bilim’in konusu değildir ve Bilimsel olarakta ispatlanamaz; bizim konumuz, sadece deney – gözlem yapabildiğimiz ‘madde” diyen Bilim’in; konu “Tanrı’nın olmadığı veya kâinatla münasebeti ve içindeki maddeye etki ve illiyetininin olmadığına” gelince; hemen “hayır, yok” diyerek, bunu konusu içine almakta bir sakınca görmemektedir! Yani Bilim; inanç ve dinden bağımsız ve ayrı ve konu olarakta farklı olduğunu söylerken; keşif ve gözlemlerini, “ateizm” (küfür ve şirk) lehine tanzim etmeyi, gayet “bilimsel” görmektedir!…
Sonuç olarak: Neredeyse dünyaya gözümüzü açtığımız günden beri; evde, okulda, sokakta, medyada ve okuduğumuz kitaplarda; sık sık ve tekrar tekrar maruz kaldığımız bu “Bilimsellik Sihri” ve programlamasının etkisinden kurtulmak çok çok zordur! Üstelik; Bilim’in bu “Gizli Ateist Subliminâl Mesaj”, bu virüslü bilgi ve kodlarının farkında bile değiliz! Bir şekilde farkında olsakta; bu kirli ve frekansı parazitli mesajlara karşı geliştirdiğimiz, hazır bir “antivirüs programımız” bile yok!
Bilim’in Bilimsellik Felsefesi, Lâik ve Nötr olamaz
Kabul etmeyi Bilim/selliğine aykırı görse bile, sonuçta Rabbimiz’in “fiil ve eserlerini” inceleyen Bilim’in; madde ve evren hakkındaki tasvir ve açıklamaları; ister istemez, Rabbimizin evrendeki icraat ve münasebetinin ne olduğunun da tasviri olmaktadır. Bu sebepten, Bilimsellik Felsefesi; “lâiklik ve sekülerlik” martavalllarıyla, kendini “din”den ne kadar ayırmaya çalışsa bile; (Rabbimizin icraat ve eserlerini incelediği için) kaçınılamaz bir zorunlulukla, dinimizin alanına girmekte; bazı itikadî ve amelî esaslarımızı tenkid ve ret veya te’yid ve kabul etmektedir.
Hem Bilim, ne kadar lâik ve seküler olmaya çalışsa bile; bizim dinimiz lâik ve seküler değil! Çünkü “din (İslâm)” zaten, dünyadaki davranış ve dünyevî amellerimizi düzenlemek için gönderilmiştir! Ve Rabbimiz bizi dünyaya gönderirken; “bazı kamusal alan ve zamanlarda ve ilmî çalışmalarınızda serbestsiniz, ne yaparsanız yapın, karışmıyorum” da dememiştir!
Varsa ve olsa bile “Tanrı”ya, sadece evrenin başlangıcında (domino taşlarında ilk hareketi veren gibi) “İlk Neden” olarak küçük bir rol veren “Bilim/sellik”in; artık evrenin ihtiyacı kalmadığı, şimdi âtıl ve gereksiz olan bu “İlk Neden Tanrısı”na, verdiği bu küçük rol de, kerhendir! Bu İlk Neden Tanrısını reddetmemesi de, bir süreliğinedir! Çünkü: “İleride Bilim; evrenin başlangıcını da çözüp – nedensellediğinde, bu karanlık noktayı da aydınlattığında; bu İlk Neden Tanrısı’na inanmak için de mantıkî bir gerekçe ve delil ve neden kalmayacak” derler!
Elhasıl: Bilimsellik Felsefesine göre konu ve yöntemini belirlemiş Bilim’in; tanım ve yöntem, amaç ve konu olarak kendini konumlayış biçimi “ateist ve materyalist, natüralist ve determinist”ken; kendinin halâ, tarafsız ve objektif; din ve inançlardan bağımsız ve ayrı olduğunu iddia eder! Evren hakkında verdiği Bilimsel Bilgilerin, (halâ) olgusal ve nötr, evrensel ve nesnel olduğu yalanını söyler!
“Alenî deist” veya “gizli ateist” olan; sıkıştırınca da “bunu gözleyip – bilemeyiz, dolayısıyle Tanrının varlık – yokluğu gibi meseleler Bilim’in konusu ve sahası değil” diyerek “agnostizme” kaçan Bilimsellik Felsefesi ve ürettiği “eser, müessirsiz ve fiilsiz; fiil de failsiz olabilir ve olur” gibi mantıksızlıklarını ve “evrende olanların neden ve nasılı; sebep ve mekanizma, madde ve kanunlarla nedensellenip – açıklanabiliyor olup; evrenin varlık ve işleyişinde, Tanrı gibi bir fail ve özne aramaya mantıkî veya gözlemsel bir zaruret ve neden yoktur” gibi inanç ve aksiyomlarını kabul etmek ve ölçüm – gözlemlerimizi de, bu “deist” veya “ateist” cümle ve kurgularla ifade etmek zorunda değiliz!
Ayhan KÜFLÜOĞLU / 20.Kasım.2017
