O bizim Hüseyin abimiz, milyonların ise Selim Gündüzalp’iydi…

…Allah’ım, vatan ve milletimizi şerlerden muhafaza eyle… Allah’ım, senin tuzağın her tuzağın üstündedir. Bizi bize bu kadar yakın ettin çok şükür…
(Selim Gündüzalp)

Bir gün yağız atlara binmiş, siyahlar giyinmiş ve yüzleri örtülü efendiler, kuyunun yanına yoksul iki insan bıraktılar. Pelerinlerinin altındaki silâhlarının üstündeydi bir elleri. Bir ellerini de tehditle sallayıp: “Yeriniz burası. Peşimizden gelmeyin. Yiyin birbirinizi. Burada yaşayın, burada ölün!” deyip gittiler… (Selim Gündüzalp)

Ruhumun penceresidir gözlerim.

Pencereler gözleridir evlerin…
Rabbim ne güzeldir günlerin, gecelerin.
Yaşamamız, sevmemiz.
Ölmemek için ölmemiz… (Selim Gündüzalp)

Ümit bir tohum gibi düşmüşse insanın içine, hangi kuyunun dibinde de olsa, rahmet oradadır, onunladır. Allah kuluna her yerde en yakındır…
(Selim Gündüzalp)