Ramazan ayının da içinde bulunduğu üç ayları geride bıraktığımız şu günlerde bizleri bekleyen en büyük tehlikelerden birisini Bediüzzaman Hazretleri “yorgunluk ve şevkte bir fütur” olarak ifade eder.

Ümittir insanın azm-u gayreti, Ümitle kırarız engeli seti.

Ümitsiz kalırsan hayatın durur, Bütün emellerin söner ve kurur.

Ümittir her zaman kurtaran seni, Sayamam, kaç defa kurtardı beni. (Abdulkadir Haktanır’ın şiiri..)

Asıl olanın kemiyet değil; keyfiyet olduğunu dikkate almadığımız zaman, anlayışımızda tersine bir durum hâsıl oluyor. Bu durum da çoğu zaman bizi yeise, karamsarlığa sürüklüyor.

Gevşeme, rahatlık ve gaflet olan; yapılan, ortaya konan işlere hizmet adına kanaatkârlık bizlere ancak tembelliği ve gafleti getirebilir. Ümidin çalışmanın şevkin kaynağı olan öğrenmek bilmek istediği ve okumak bizim vazgeçilmez üçlümüz olarak bizleri daima muharrik bir vaziyette tutabilmeli.

Şevk; daima yenilenen, kuvvetlenen ve inkişaf eden bir iman ve idrakin tezahürüdür. Şevk bir yerde şükrün tatlı meyvesidir. İnsanı ibadette daim kılan bir unsurdur.Hiç bir peygamber yoktur ki şevkle çoşmuş olmasın. İşte bu şevk unsuru idi Peygaberimizle (asm) bir saat görüşüp iman ettikten sonra Çin’e, Hind’e arakasına dönüp bakmayı erlik saymadan giden güzide sahabe Efendilerimizdi.