Üstad’ın İnsanlara Verdiği Önem (Şiir)

Toplumsal hayattan uzak tek başına kalmıştı

İnsanlardan ayırarak yalnız bırakılmıştı

 

Fakat o yokluk içinde bir varlığa kavuştu

Rahmet-i İlahiye’den Nurlar ihsan olmuştu

 

Dünyada evlad-u iyal, malı ve mülkü yoktu

Ancak manevi evladı hadsiz hesapsız çoktu

 

O’nun hayatında yalnız Risale-i Nur vardı

Risaleyle meşgul olup onlar ile yaşardı

 

Üstad Bediüzzaman’ın iffeti hudutsuzdu

Gençlik döneminden beri terbiyesi sonsuzdu

 

Hayatında hanımlarla katiyen konuşmazdı

İffet ve terbiyesinden onlara hiç bakmazdı

 

Ahiret kardeşliğine kabul ettiği vardı

Bunlar masum çocuklar ve bir kısım hanımlardı

 

Onlara samimiyetle çok dua ediyordu

“Şefkat Kahramanı” diye onları övüyordu

 

Yanına gelen gençlere nasihatler ederdi

Nur dersleri okumayı o gençlerden isterdi

 

Gençlere namaz kılmanın önemini anlatır

Zamanın kötülüğünü onlara hatırlatır

 

Üstad masum çocukları merhametle severdi

Bazen bu masum çocuklar ile sohbet ederdi

 

Emirdağ civarındaki köyleri geziyordu

Görüştüğü çocuklara çok önem veriyordu

 

Diyordu ki: “Evlatlarım siz şimdi masumsunuz

Daha günahınız yoktur bana dua ediniz

 

Dualarınız makbuldür sizlerden istiyorum

Çünkü evlatlarımsınız sizi çok seviyorum”

 

O çocuklar muhabbetle O’nu selamlıyorlar

O’na saygı gösteriyor O’nu çok seviyorlar

 

Der ki: “Bunlar istikbalin Nur talebeleridir

Gelecekteki zamanın birer hizmet eridir

 

Yollarda karşılaştığı işçi ve memurlara

Namazı kılmalarını telkin eder onlara

 

Ahmet TANYERİ – DİYARBAKIR