Adavet, Sünnilerin de Şia’nın da damar ve hislerine kadar yerleşen bir hastalık olmuş. Her hatadaki ilk tepki, kalpten çıkan bir adavet, bir intikam, ‘zaten böylelerdi’ şeklinde olmuş. Demek herkes birbirini riyakârane seviyor! Sizlere ‘Düşmanlık zevkinin müptelaları’ deseler ne deriz, o müptelalara ne yaparız? (M. Fatih Özbilen’in yazısı..)

Fikr-i milliyet şu asırda çok ileri gitmiş. Hususan dessas Avrupa zalimleri, bunu İslamlar içinde menfi bir surette uyandırıyorlar, ta ki parçalayıp onları yutsunlar.

Aynı taburda bulunduğun insana dostane bir bağla yaklaşırsın ve aynı kumandanın emri altında bulunduğundan arkadaşane anlayışla yaklaşırsın. Ve bir memlekette beraber bulunmakla, kardeşce bir ilişki hissedersin. Halbuki imanın sana verdiği nur ve şuurla…

İnsanları zatı için değil, sıfatı için sevmek lazımdır. O halde önemli olan hangi kıymetli sıfatlara sahip olduğudur. Yani kişide bir tane olumlu sıfat dahi varsa, diğer olumsuz sıfatları için kin bağlamak ve ona düşmanlık etmek zulümdür.

Dostumuzun dostu bize de dost olmaktadır. Muhabbet insanlar arasında iyilik ve yardımlaşmayı had safhaya çıkarırken, insanların şahsi hayatında da maddi-manevi huzuru yeşertir.