Bediüzzaman Said Nursi, Papa’ya mektup göndermişti. Peki Bediüzzaman neden mektup göndermişti? İşte cevabı…

Nurculuğun dikkat çeken iki yönü var. Birincisi; başından beri demokrasiye inanmaları ve demokratik misyonu desteklemesi. İkincisi de; özellikle kitap yayınına önem vermeleri. Nurcuların bu iki konuya verdiği önem nereden kaynaklanıyor? Bölünmeler, grublaşmalar Nurculuğu olumsuz etkiliyormu? Yoksa bunu hizmet farklılığı ve bir zenginlik olarak mı değerlendirmek gerekiyor?

Mustafa Sungur, köy enstitüsünden mezun olduktan sonra, köyde öğretmenlik yapmaya başladı. Öğrenciliği sırasında bilgi sahibi olmaya başladığı Bediüzzaman ve Risâle-i Nur’u, bu öğretmenliği sırasında, Emirdağ Lâhikası’nda “Hafız Ali’nin tam varisi” olarak vasıflandırılan ve ismi çok zikredilen Ahmet Fuat Efendi ile Safranbolulu Keçeci Mehmet Efendi vasıtasıyla 1946 yılında tanıdı. Çalışlar Köyü’nde öğretmenliğini sürdürürken Bediüzzaman Said Nursî’yi ziyaret etti.

Bir çınar gitti. Hem de koca bir çınar. Üstad’ı sanki bir kez daha uğurluyoruz. Bir kez daha Resulullah’a bir komşu gönderiyor gibiyiz. İpek Palas oteli 27 numaralı odanın bir benzeri var Sema hastanesinde. Koridorlarda sanki manevi bir ses “gel kardaşım” diyor. “Sungur! Yanıma gel”. “Vazifeni ifa ettin yanıma gel” diyor adeta. (Ömer Çelebi’nin yazısı..)

“Sen kimsin?” dedi. Ben de, “Risale-i Nur dağıtıyorum” diye cevap verdim. Bu sözümü duyan Bediüzzaman, dışarı çıktı. Koridorda onunla karşı karşıya geldik. Bediüzzaman’ın elini tuttum, öpmeye başladım. İki defa öptüm. Bu sırada Bediüzzaman gayet sinirli bir şekilde bağırdı: “Elimi öp, şekeri öpme!” (Hayrettin Soykan’ın Hekimoğlu İsmail İle yaptığı ropörtaj..)