Yılların ardından bir çok kişi Bediüzzaman’la tartışmak, fikir alışverişinde bulunmak ve bilgisinden istifade etmek maksadıyla görüşme talep etmeye başladılar. Hocaları onun karşısında talebe konumuna geçerek fikir danışıyor ve saygılarını nasıl ifade edeceklerini şaşırıyorlardı. Bir müddet sonra Said Nursi eğitimin ülke çapına yayılmasının son derece gerekli ve acil olduğunu fark etti. İnsanların büyük oranda cahil ve eğitimin son derece zayıf olduğu bir dönemde, bir dilekçe hazırlayarak hükümetin dikkatini bu konuya çekmiştir. Sırf bu maksatla İstanbul’ a gelmiş ve dilekçesini Abdülhamit’e sunmuştur. Dilekçenin içeriği özetle şu şekildeydi.. (Serap Akıncıoğlu’nun yazısı..)

Çocuklar size soru soracağım “la şerike leh “ ne demek? Efendim ben biliyorum dedi bir talebe, ne demek Efendim anlamı?“ Allah’ın ortağı, eşi, benzeri yok demek” bir delil verebilir misin, bazı ilimlerden coğrafya, kozmoğraya ve daha başkaları. Çocuklar sustular, herkes çözümsüz bir meselenin getirdiği hayret ile birbirlerine baktılar. Başlarındaki hoca; “Molla Said Hazretleri, bu sorulara cevap vermeleri mümkün değil“ dedi. (Ahmet Nebil Soyer’in yazısı..)