Ben illâ ki Müslüman’ım mü’minler kardeşlerim,

Din kardeşlik bana yeter milliyetle yok işim,

Yolsuz kan kardeşime, dindarı tercih etmişim,

Kavmiyet hatırı için ben dinimden olamam.

(Abdulkadir Haktanır’ın şiiri..)

Bu durumda ne yapacağını bilemeyen Muaz bin Cebel sorma gereği duyar: – Ya Resulallah, der, öyle ise ne yapayım aramıza ırkçılık fitnesi sokmak isteyen bu adamı?.. Efendimiz bu soruya, pek kullanmadığı ağır bir cümleyle cevap verir. Ne der biliyor musunuz ırkçı adama? – Da’hü ilennar!.. Bırak o ırkçı adamı, cehenneme kadar yolu var!(Ahmed Şahin’in yazısı..)

Bir kimse Müslüman olduktan sonra hangi ırktan ve milletten olursa olsun onunla bir nevi kardeşliğimiz var. Din, iman ve Kur’an kardeşliği… Çünkü Allah’ımız bir, Dinimiz bir, Peygamberimiz bir, Kıblemiz bir Kitabımız bir ve hakeza… (İbrahim Yardım’ın yazısı..)

İslamiyet ırkçılığı reddeder. Irkçılıkta uğursuz bir zevk var. Irkçı insan, başka ırklara düşmanlıktan zevk alır. Türk ırkçılığı, Kürt ırkçılığını doğurur. Türk milliyetçiliği ve Türkçülük söylemleri, Kürtçülüğün temel dayanağını oluşturuyor. Bu sebeple acilen şu adımlar atılmalı.. (Ali Erkan Kavaklı’nın yazısı..)

Anadolu insanı; merttir, samimîdir, hasbîdir, dindardır. O, berrak ruhunu ürperten, rencide eden hâdiselerin arkasında kimler olduğunu bilir. O, dimağındaki aldatılmaz şuur ile kalbindeki yanardağlar gibi sönmez ve söndürülmez imanıyla her türlü menfi cereyanın karşısındadır. Bu yüzden hiçbir şeytan, hiçbir hile ve desiseyle bu volkan gibi imanı aşamaz, bu ülkeye giremez. (Mehmed Kırkıncı’nın yazısı..)