örüyoruz ki, âyette şu veya bu ırk ayırdedilmeksizin bütün kâfirler bir kavim olarak tavsif ediliyor. Bizde şu veya bu ırka mensup mü’minler olarak bu duayı birlikte okuyoruz. Müslüman bir İngiliz, hidayete ermiş bir Fransız, aynen bir Arap ile, bir Türk ile, bir Kürt ile, bir Endonezyalı ile ağız birliği etmişçesine aynı duayı okuyorlar. Biz bir milletiz, kâfirler de ayrı bir millet.

Bu durumda ne yapacağını bilemeyen Muaz bin Cebel sorma gereği duyar: – Ya Resulallah, der, öyle ise ne yapayım aramıza ırkçılık fitnesi sokmak isteyen bu adamı?.. Efendimiz bu soruya, pek kullanmadığı ağır bir cümleyle cevap verir. Ne der biliyor musunuz ırkçı adama? – Da’hü ilennar!.. Bırak o ırkçı adamı, cehenneme kadar yolu var!(Ahmed Şahin’in yazısı..)