Onlar geldiler ve gittiler. Gitmek istediklerinden gitmediler. Gitmek zorundaydılar. Çünkü onlarda görünen güzellik, başka başka aynalar istedi. Çünkü öyle bir güzellik bir güle, bir bülbüle, bir bahara razı olmazdı. Öyleyse sen de bir güle, bir bülbüle, bir bahara, bir dünyaya razı olma. Eskimiş aynalar, bırak, kırılsın gitsin. Sen yeni aynalarda seyret güzelliği.Hepsi de aynı yerden geliyor. Öyleyse giden yok, ölen yok, ayrılan yok, kaybolan yok… Ezelî Esmânın bir Müsemmâsının değişik tecellîleri var sadece. (Ümit Şimşek’in tefekkür yazısı..)

Bir zamanlar, camı kırık, penceresi açık, kışın soğuk günlerinde hücresinde ölüme terk edilen pîr-i fâni bir İslâm mütefekkirinin, bir peygamber vârisinin arkasında saf tutmuş, dâvâsına gönül bağlamış milyonları, o günün şartları ve ortamı dahilinde, “ben acele ettim kışta geldim, siz cennet-âsâ bir baharda geleceksiniz” hakikatına vâkıf O bahtiyar insandan başka kim tahmin edebilirdi?

Herşeyde, hattâ en çirkin görünen şeylerde, hakikî bir hüsün(güzellik) ciheti vardır. Evet, kâinattaki herşey, her hadise, ya bizzat güzeldir, ona hüsn-ü bizzat denilir; veya neticeleri cihetiyle güzeldir ki, ona hüsn-ü bilgayr denilir.