Yoğun baskılar neticesinde müslümanlar Habeşistan’a göçtüğünde o Peygamberimiz( sav) yanında kalan bir kaç müslümandan biri idi. Hz Ebu Bekir (RA) “Allahım! Ahiret günü benim vücudumu o kadar büyütki cehennemde benden başkasına yer kalmasın!” diye dua etmiştir. (Çetin Kılıç’ın yazısı..)

Hz. Peygamber’i (SAV) gören, O’na iman edip kendisiyle birlikte hareket eden ve bu inancını koruyarak vefat eden kimseye sahabe denir. “Essebebü ke’l fâil” (sebep olan yapan gibidir) hadisi şerifinden yola çıkarak Kur’anı kerimin ayetlerinin ve Peygamber efendimizin(sav) Hadis-i Şeriflerinin bize kadar taşınmasına sebep olan sahabe efendilerimiz, dünyadaki tüm müslümanların ibadetlerinde hisse sahibidir diyebiliriz. (Çetin Kılıç’ın yazısı..)

Hiç kimse O’nun kadar, dünyada sevilmedi, O’nun gibi bir insan, bu dünyaya gelmedi.
Bu kadar zaman geçti, sevgisi eksilmedi, Ancak bedbaht kişiler, kıymetini bilmedi.
Hala adı dipdiri, dolaşıyor dillerde, Çünkü “MUHAMMED” adı, şifadır gönüllerde.

Peygamberlerden sonra insanların en hayırlıları olan “Sahabe” sınıfına dahil olacaktı. Her cihetle alemde bambaşka bir inkişafa vesile olacak, “yıldız mahiyetindeki” sahabe efendilerimizden biri de o olacaktı. Ahiretteki mazhariyetleri ise tamamen aklın ihatası dışında. Peki neden Veysel Karanî Hazretleri o gün döndü geldi?

Gece abid, gündüz ise cesur bir cengaverdi. Şayet aralarına oturup da yanındakiyle konuşmaya kalksan, onların Kur’ân okuma sesinden arkadaşının ne dediğini anlayamazdın. Zira onlar sürekli Kur’ân okur ve Allah’ı zikrederler.