Bu milletin 1400 senelik manevi mirası olan dini ve kültürü vardır. Bundan uzaklaştırmaya çalışmak kemik ve eti birbirinden ayırmak demektir. Onun için bu milletin terakki ve refahı için, din ve ahlakın ihmal edilmemesi ile mümkün olabilir.

Şarktaki Türk unsurundan olmayan vatandaşların Türklerle kardeşliğini hissetmesi için din derslerine ehemmiyet verilmesi gerektiği ihtarını yapan Bediüzzaman‘ın şu beyanı, şayan-ı dikkattir: Bir gün meb’uslar heyetine der: “Bütün hayatımda bu dârülfünunu takib ediyorum. Sultan Reşad ve İttihadcılar, yirmi bin altun lira verdiler. Siz de o kadar ilâve ediniz…” O zaman, yüz elli bin banknot vermeye karar verdiler. Bunun üzerine, “Bunu meb’uslar imza […]

… Bu oyunların hepsinin ortak noktası, bu insanları, bu bölgeyi, bu kültürü bahane ederek demokrasinin bu ülke için lüks olduğunun her fırsatta ifade edilmesiyle; bu topraklarda yaşayan insanlarımızın, insanlık şerefine yaraşır bir hayat sürmesine, özgürce düşünüp karar vermesini engellemek çabalarıdır.

Konağın kütüphanesi kitaplarla doluydu, Çalışma yapan Üstad’ın tam istediği buydu. Burada fen ilimleri dikkatini çekmişti, Onları öğrenmek için bir zemin oluşmuştu. Bu hükümet konağında kalıyor iki sene, Oradan da Van’a geçer talepler üzerine. Van’da Tahir Paşa ile dostlukları gelişir, Konağın bir bölümünde çalışmaya girişir.