Oku Programımız Vardı “Aziz, sıddık kardeşlerim! Sizin tesanüdünüze benim ziyade ehemmiyet verdiğimin sebebi yalnız bize ve Risale-i Nur’a menfaati için değil, belki tahkikî imanın dairesinde olmayan ve nokta-i istinada ve sarsılmayan bir cemaatin kat’î buldukları bir hakikata dayanmağa pek çok muhtaç bulunan avam-ı ehl-i iman için dalalet cereyanlarına karşı yılmaz, çekilmez, bozulmaz, aldatmaz bir merci’, bir mürşid, bir hüccet olmak […]

“Hayat-ı beşeriye bir yolculuktur. Şu zamanda, Kur’anın nuruyla gördüm ki, o yol bir bataklığa girdi. Mülevves ve ufûnetli bir çamur içinde kafile-i beşer düşe kalka gidiyor. Bir kısmı, selâmetli bir yolda gider. Bir kısmı, mümkün olduğu kadar çamurdan, bataklıktan kurtulmak için bazı vasıtaları bulmuş.

İnsanın her işinde, her duygusunda, her hareketinde istikamet ve itidal üzere olması, yani dengeyi gözetmesi, Kur’anî bir hikmettir. Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri eserlerinde sık sık ifrat ve tefritten sakınmayı öğütler. Çünkü ifrat da tefrit de hem bireysel hem toplumsal hayatta ciddi zararlara sebep olur.

Bugünün gençliğine baktığımızda teknolojinin parıltısında, hız ve haz asrında zamanın girdabında savrulan bir nesil görüyoruz. Bilişsel ve davranışsal olarak önümüzde çok absürt tablo görüyoruz maalesef. Ama unutulmamalı ki bu nesil yerden soğan gibi bitmedi, gökten taş olarak düşmedi.

Bedîüzzaman Said Nursî, insanın fıtratındaki muhabbet duygusunun yanlış yönlere sapmasıyla ortaya çıkan bir tehlikeye dikkat çekmektedir. “Adâvete muhabbet” ifadesi, bu noktada insanın düşmanlık hislerine duyduğu ilgiyi eleştirir. Çünkü insanlar muhabbet yerine kin ve adavetle bir nevi kendine adavet etmiş oluyor. Çünkü kâinat muhabbetle yaratılmıştır. Bu mayayı çıkartmaya çalışınca kendi sistemine zıt bir tutum sergilemiş oluyor. Bir süre sonrada ben merkezli bir anlayış türemiş oluyor.