Dua ediyorum ediyorum..

Bir önceki yazımızda bize ihsan edilen nimetlerin bir “şükür ağacı” teşkil ettiğinden bahsetmiş ve “istediğimiz halde bize ihsan edilmeyen nimetler neden verilmiyor?” sorusuyla bitirmiştik.

İçimizden yükselen bir ses: “Dualarımda mükerrer defa istediğim bazı ihtiyaçlarım var, kimseye zararı olmayan bu isteklerim neden verilmiyor, neden dualarım kabul olmuyor?” sorusu ile kalb ve aklımızı meşgul eder.. Bir yanda “duaya devam et” diyen imanımız, diğer yanda hikmeti sorgulayan sabırsız nefsimiz, bizi iki arada bir derede bırakır.. Belki dua ile acizane fakirane Rabbimize dönen kırık gönlümüzün halet-i mahzunanesini rencide eder. Peki nedir duanın aynıyla, hemen kabul edilmeyişindeki hikmet?

İnsaniyetimize tercüman olan Üstad Bediüzzaman Hazretleri bu meseleyi Mesnevi-i Nuriye adlı eserinde şöyle dile getirir:

İ’lem Eyyühel-Aziz! Bazı dualar icabete iktiran etmez, diye iddiada bulunma.

Duama icabet edilmiyor iddiası hakikat değildir.

Çünki dua bir ibadettir. İbadetin semeresi âhirette görünür. Dünyevî maksadlar ise, namaz vakitleri gibi, dualar ibadeti için birer vakittirler. Duaların semeresi değillerdir. Meselâ: Şemsin tutulması küsuf namazına, yağmursuzluk yağmur namazına birer vakittir.” Mesnevi-i Nuriye ( 225 )

Ey aziz kardeşim ve sabırsız nefsim! Duan, yani Halık-ı Zülcelal’inden bir matlubunun tahsilini arz etmen, başlı başına bir ibadettir; duan ile “kulluğunun özü olan” iman şuurunu ifade edersin. Yani dersin ki “benim en gizli hatırat-ı kalbimi işiten ve alemin tamamında tasarrufa muktedir bir Halık’ım var; her hacetimi ben dile getirmeden, farkında bile olmadan imdadıma gönderen o Halık’ım bu isteğimi de elbette görüyor, işitiyor, vakt-i münasipte gönderecek” demiş olursun.

Halık’ı ile böylesine yakın bir münasebeti tesis eden, kuvvetli bir ibadettir dua. İbadet olduğu için de neticesi hususen dar-ı bekada görülür; duanın neticesi mutlaka bu alemde görülmez; ancak bizim uhrevi tarafımızı yani imanımızı, Rabbimize olan intisabımızı kuvvetlendirir. Dünyevi anlamdaki ihtiyaçlarımız bazı hususi duaları yapabilmemiz için gerekli halet-i ruhiyeye girmemize birer zemindir; bizi bazı acizlik ve fakirlik hissiyatına götüren vesilelerdir. O acz ve fakr haletleri ile bir dayanak, bir meded noktası aramaya başlarız; işte o zaman vicdanımız her durumda kendisine imdad ve rahmet edecek İlah’ını bulur ve itminana erer. Eğer o vesileler olmasa idi, nisyandan geldiğimiz için acz ve fakrımızı unutmuş olarak Merci-i Hakikimiz olan Rabbimize nasıl dönecektik? Arayış olmayınca bulma da olmayacak, Rabbini bulamayan bizler de dünya çölünde yapayalnız kaldığımız halet-i vahşiyanesi içinde saadetimizi belki de –Allah muhafaza- iç muvazenemizi kaybedecektik. Bugün duadan uzak olan batı toplumlarındaki psikolojik rahatsızlıklar duanın ve dua vasıtasıyla Halık’ı ile intisab peyda etmenin insan için ne kadar büyük bir ihtiyaç ve nimet olduğuna en zahir bir delildir.

Duamızın aynıyla kabul edilmeyişindeki ilk hikmetin bizi dua ettiğimiz “merciye döndürmek” ve nazarımızı O’nun Kudret, Samediyet vasıflarına çevirmek olduğunu anladık.

Mesnevi’deki kısmın devamında Bediüzzaman Hz. diğer hikmetlere işaret ediyor:

Ve keza zalimlerin tasallutu ve belaların nüzulü, bazı hususî dualara vakittir. Bu vakitler bâki kaldıkça, o namazlar, o dualar yapılır. Eğer bu vakitlerde dünyevî maksadlar hasıl olursa, zâten nurun alâ nur. Ve illâ, icabet duaya iktiran etmedi, diyemezsin. Ancak, henüz vakit inkıza etmemiş, duaya devam lâzımdır, diyebilirsin. Çünki o maksadlar duaların mukaddemesidir, neticesi değillerdir. Cenab-ı Hakk’ın duaların icabetine va’detmesi ise, icabet ayn-ı kabul değildir. Yani, icabet kabulü istilzam etmez. Duaya her halde cevab verilir. Cevabsız bırakılmaz. Matluba olan is’af ise, Mücîbin hikmetine tâbidir. Meselâ: Doktoru çağırdığın zaman, herhalde: “Ne istersin” diye cevab verir. Fakat: “Bu yemeği veya bu ilâcı bana ver” dediğin vakit, bazan verir, bazan hastalığına, mizacına mülayim olmadığından vermez.” Mesnevi-i Nuriye ( 225 )

İcabet duaya iktiran etmedi, duama icabet edilmiyor diyemeyiz; çünkü “اُدْعُونِى اَسْتَجِبْ لَكُمْ ” ayet-i kerimesi ile sabittir ki her duaya cevap vermek vardır; ancak aynını vermek  Rabbimizin hikmetine tabidir. Burada fark etmemiz gereken en mühim nokta şu ki: bizim istek ve heveslerimiz umum kainatın kaderini çizen programın mühendisi değildir.. yani  aleme bizim isteklerimiz değil Rabbimizin hikmeti şekil verir. O zaman “isteklerimizin hayatımıza yön vermesini beklemek” yanlışından kurtulmamız gereklidir. İrademiz yani cüz’i ihtiyarımız kainatta hiçbir şeyi yaratamaz, ancak istemek ve seçmekle bir dua yapar ama neticeyi verip vermemek, yaratıp yaratmamak yine Halık-ı Alemin kudret ve hikmetine tabidir. Bize düşen güzel şeyler istemek, Rabbimizin istediğini istemeye halî, fiilî dua etmektir. Acizlik ve fakirlik içinde yuvarlanan bizlerden beklenen sadece duanın lisanıyla acz ve fakrımızı Rabbimize ilan etmek, rızası dairesinde fiilî duaları yapmaktır. Dualara en muvafık cevabı vermek, hastalığımıza şifa ise neticeyi vermek, şifa değilse vermemek, Halık’ımızın hikmetine bakar.

Hem dua ettiğimiz halde vaktinin ne zaman kaza olacağını yani alemin ne zaman bizim isteğimize uygun vaziyet alacağını bilemediğimizden duaya her halukarda devam etmek gerekir. Bazen dua ile alem değişmez ama biz değişiriz.. Bakarız ki verilmesini istediğimiz şey bizim için uygun değilmiş ya da verilmemesinin çok faydaları varmış. Matlubu istemekten vazgeçip işi Rabbimizin tedbirine bırakmakla tevekkül haleti alırız. Böylece istediğimiz şeyden çok daha yüksek bir iman şuuruna çıkarız ki duanın bir semeresi de bu manevi kemalata vesile olmasıdır.

Duamızın aynıyla kabul edilmeyişinde bir hikmet de:

Adem-i kabul esbabından biri de, duayı ibadet kasdıyla yapmayıp, matlubun tahsiline tahsis ettiğinden aks-ül amel olur. O dua ibadetinde ihlas kırılır, makbul olmaz.” Mesnevi-i Nuriye ( 225 )

 Dua ederken nazarımızı neticeyi elde etmeye hasredip, Rabbimizle intisabımıza kıymet vermeyişimizdir. Böyle bir anlayış, dünyayı ahretten kıymetli; dünya menfaatini kulluğumuzdan ehemmiyetli zannetmek gibi halleri ihsas ettiği için imanımıza ve İslamımıza zıd haletlerdir. İhlası yani ibadetimizin Rabbimizle intisabımıza vesile olma keyfiyetini kırar, neticede o duamız batıl ve neticesiz olur. Eğer duamız makbul olsun istiyorsak en başta bu ihlas şartına riayet etmemiz, “Dünyanın hiçbir metaı Rabbimle olan intisabımdan kıymetli değildir” imani şuurunu kazanmamız gereklidir. Duaya devam ettikçe kalb ve aklımızın bu noktaya çıktığına şahit oluruz.

Çok boyutları olan dua ibadetinde şu noktaya da değinelim:

Mahlukat içinde en cami mahluk insan olduğu için, Rabbimiz bizden bütün dua nevleri ile dua etmemizi ister. Yani kal ile dua edip fiili duayı bir kenara bırakan tembelce bir bekleyiş makbul olmadığı gibi, sebeplere saldırıp neticeyi sebeplerden bekleyen bir fiili dua da makbul değildir. Rabbimizin bizden beklediği bazı çok yüksek dualar vardır ki kal ve fiil duaları da kafi gelmez; halimizle, ihtiyacımızla belki ızdırarla talep etmek gerekir.. Duamızın çeşitliliği, sürekliliği arttıkça Rabbimizle olan intisabımızın kıvamı da artar; imanımız inkişaf eder; neticenin elde edilmesinden ziyade Rabbimizle olan irtibatımız nazarımızda daha ehemmiyetli görünmeye başlar; böylece dua ibadeti bizi varmamız gereken noktaya çıkarmış olur.

Yazımızı makbul bir dua ile bitirelim:

“Yâ Rab! Kusurumuzu afvet, bizi kendine kul kabul et, emanetini kabzetmek zamanına kadar bizi emanette emin kıl. Âmîn”

Nabi

www.NurNet.Org

Sende yorum yazabilirsin