Bugünün gençliğine baktığımızda teknolojinin parıltısında, hız ve haz asrında zamanın girdabında savrulan bir nesil görüyoruz. Bilişsel ve davranışsal olarak önümüzde çok absürt tablo görüyoruz maalesef. Ama unutulmamalı ki bu nesil yerden soğan gibi bitmedi, gökten taş olarak düşmedi.

Bedîüzzaman Said Nursî, insanın fıtratındaki muhabbet duygusunun yanlış yönlere sapmasıyla ortaya çıkan bir tehlikeye dikkat çekmektedir. “Adâvete muhabbet” ifadesi, bu noktada insanın düşmanlık hislerine duyduğu ilgiyi eleştirir. Çünkü insanlar muhabbet yerine kin ve adavetle bir nevi kendine adavet etmiş oluyor. Çünkü kâinat muhabbetle yaratılmıştır. Bu mayayı çıkartmaya çalışınca kendi sistemine zıt bir tutum sergilemiş oluyor. Bir süre sonrada ben merkezli bir anlayış türemiş oluyor.

Okunan dersler, mütalaalar, müzakereler ve talimlerde en temel maksadımız da budur. Bir iman hareketidir bu hizmetimiz. Tesanüt, ittihat, ittifak bu yolun temel harcıdır. Bu sebeple uhuvvetin tesisi, nur talebelerinin irtibatı çok ehemmiyetlidir. Bir araya gelerek yapılan derslerin de bir gayesi budur.

Risale-i Nur Külliyatı’yla tanışalı çeyrek asır oldu elhamdülillah. Bu zaman diliminde gençliğimiz Risalelerin talimi ve terbiyesiyle renk aldı. Bir çok ağabeyi görmek ve derslerini dinlemek ve okumalara katılmak nasip oldu. Tahdis-i nimet olarak bunları yazıyorum. (Muhammed Numan ÖZEL)

İnsanın bu dünyada istikâmet üzere yaşaması, ahiret saadetinin anahtarıdır. Çünkü dünya, ahiretin tarlasıdır ve burada yapılan her amel, sonsuz ebedî bir hayatın temel taşlarını oluşturmaktadır. Bu kolay bir şey veya alelade değildir. Sonsuzluk ve ebediyet var işin içinde. Yani çocuk oyuncağı değil.