Ey affı güzel Rabbim! Ne olur, affının serinliğini ve marifetinin halâvetini benim ruhuma da duyur ve beni onlarla doyur! (Cumamız mübarek olsun..)

Said-i Nursî (rh.a) hazretleri Rusya esareti akabinde İstanbul’a gelmiş Mevlevihane’de misafir kalmış, kendisi bekar idi, çeşitli zamanlarda tekkelerde kalmış. Bizlere el hayrı verirken Hüsrev ve Şeyh Melek dahil yedi sekiz kişi vardı.

O anda Hz. Pir Abdulkadir-i Geylani elini kalbimin üzerine koydu.

Bugün ömrünün son günü olsa ne yapardın?’ diye. Hiç tereddüt etmeden şu cevabı vermişti: ‘Bütün dostlarımı arar tek tek onları ne kadar çok sevdiğimi söylerdim.’ Bu basit bir görev mi sizce? Bence değil…

Birinci sınıfta refakat eden, okulun kapısına kadar getiren babaanne ya da yakın biri yok artık. Önce ilkokul iki de bu ilgiler azalıyor. Üçüncü sınıfta ise, tamamen yalnızlaşıyorsunuz. Eh okulu da tanıdığınıza göre, bir de sınıf başkanıysanız benim gibi, havanız değişiyor birden. Belki de bize güven duydukları için… Selim Gündüzalp