Muğla’nın Marmaris ilçesine tatile gelen Norveçli ateist bir aile, camide dinledikleri Kur’ân’dan etkilenerek Müslüman oldu. Aile fertleri, Kur’ân’ı gözyaşları içinde dinlediklerini ifade etti.

Asrımıza damgasını vurmuş olan Bediüzzaman Hz.’nin şu “ÎMAN, insanı İnsan eder, belki de Sultan eder” sözünün de bir HAZİNE değerinde olduğunu geç yaşlarda anladım. Dolayısıyla, ateist (yani, inanmayan) ile inanan arasında dağlar kadar fark olduğunu da geç öğrenmiş oldum. Sadece bu nedenle bile ben çok şey kaybettim, fakat şu genç neslin daha erken fark etmesi ve daha iyi idrak etmesi için, diğer konuları erteleyerek, bugün öncelikli olarak bu konuyu ele almak istiyorum. (A. Raif Öztürk’ün yazısı..)

Ateist değilim Müslümanım deyip, Ataistik şekilde bir hayat döngüsü içinde yaşam standartlarını en tepeye çıkarmaya çalışırlar. Kimi zaman birilerinin sırtına kimi zaman ise başkalarının omuzuna basarak yükselirler. Ama hiçbir zaman bu kurgunun içinden çıkma gayreti içinde olmayı düşünmezler. Gaflette olduklarını inanmazlar. (Aytekin Coşkun’un yazısı..)

Mutlak Varlığı ret ve inkâr eden bir ateist kendi etik sistemini nasıl kuracaktır? Bilebildiğim kadarıyla verilen cevap, vicdan. Bir ateiste, niçin yalan söylemezsin, diye sorarsınız alacağınız “yalan söylemek kötüdür” şeklinde akli bir cevaptan ziyade, vicdana dayalı cevap olacaktır

Filipinlerden Rico isimli Hıristiyan iken ihtida etmiş kardeşimiz Sözler (Words) eserini ve İngilizce tercümeli Cevşen’i satın aldı. Bir hafta sonra standımıza tekrar geldi ve Risale-i Nur’dan çok etkilendiğini ve artık bu eserleri okuyacağını söyledi. Müslüman olmayanlar bile “Bir bülbülü yaratan, bütün kuşları yaratan olabilir ve bir insanı halk eden, ancak kainatı icad eden zattır.” sözünü okumuş ve Nurları hiç olmazsa duymuş oldular.