Her şeyin başladığı nokta…
Her şey olduğunu zannedersen hiç olursun da…
“Hiç”liğe boyun bükersen…
Olursun!

Gerçekti; yaşadık… Sonra hikaye ettik… Şimdi masal gibi; anlatanı da, dinleyeni de olmayan… Lügatın sözlük olduğu zamanlarda öldü heyecanımız… Çiğ, çıplak ve arsız bir aydınlığa gömüldü ışığımız…

Vakti vardır…
Ve can çeker. Ama berrak ve demli bir çaydan daha iyi olan şey, o çaya sohbet katan, lezzet katan dostlardır. Çay da, dost da, teselli makamında bir talihtir. Yalnızlığa hüzün taşır çay…

Kandırılma acısını ondan daha fazla kim yaşamıştır?

Ve bedeli cennetten çıkmak kadar büyük olmuştur?

Ve Kabil Habil’i, yani, bir evladı, diğer evladını kıskançlıktan katlederken, kim onun kadar üzülmüştür?…

Kapı çalar…
Sabahın erken saatlerinde… Açarsınız. Sütçünüzdür gelen. Sütçünün litreliğinden kabınıza dökülen beyazlıkta sabahın güzelliğine kavuşursunuz. Gözünüzde pırıl pırıl bir sabah kahvaltısı canlanır. İçinizden “Bugün kahvaltıyı bahçede yapalım” diye geçirirsiniz…