Bediüzzaman 1876 civarında doğdu, o tarih muhataralı bir tarih, doksan üç harbi denen umumi felaket, Beşinci Murat, Sultan Hamid, imparatorluğun yıkıma doğru gittiğinin büyük ayak sesleri o tarihte. Bir güneş batar bir güneş doğar (Prof. Dr. Himmet Uç)

Kolum bandajla, askıda, ailece Akif Filmine gittik, Isparta’da dedim her halde bize, yer kalmaz ama bir baktım ki salonda kimse yok bizden başka. Mehmet Akif gibi kendisine bu günleri borçlu olduğumuz  insanlardan birine bile bu harika günde ve filimde izlemeye gelen insanların neredeyse yok kelimesiyle tavsifi beni derinden yaraladı (Prof. Dr. Himmet Uç)

Tırabuzan tekürü Han kazan’a bir şahin gönderir. Kazan şahinci başına yarın sabah ava çıkalım, der. Şahin bir grup kazdan alamaz, Toman kalesine gider. Kazan şahinin peşine düşer, giderken gözünu uyku bürür (Prof. Dr. Himmet Uç)

Çirkin estetik tarihinde ondokuzuncu yüzyılın son çeyreğinde ve daha sonra anlaşılmıştır. Charles Lalo isimli faransız estetikçisi tıpkı Bediüzzaman gibi çirkinin güzelin meratibini ortaya çıkardığını söyleyerek hep banal telakki edilen çirkini kategorize edip güzelin yanına ve onsuz olmazına koymuştur. (Prof. Dr. Himmet Uç)

Akif herşeyden önce bir kahramandı, bir mücahitti. Peyami Safa’nın dediği gibi “Bütün ömrünü Türk bayrağındaki hilalin şerefini  müdaafaaya adamış, iyi vatansever ve iyi bir Müslümandı. İnanan, inandığından dönmeyen ve öyle ölen bir karakterdi. Fakat ne üzücüdür ki  bu inancından ve anlayışından dolayı Akif hep yalnız yaşadı (Prof. Dr. Himmet Uç)