Bizim bir deremiz vardı. Duru akardı. İnce bir sancı gibi kıvranırdı vadilerin koynunda. Dokunulmamıştı. Kaynağından geldiği gibiydi. Sevmiştik. Sevindirirdi bizi her uğradığımızda. Kâğıttan gemilerimizi yüzdürürdük gölcüklerinde. Balıkları vardı. Ve küçük yengeçleri ve körpecik yosunları. Serinlik kokardı. Denize koşardı. Minnetsizdi. Almaz; verirdi… (Senai Demirci’nin yazısı..)

Beraber yediğimiz maklubenin tadı damağımda…

Gel, sakince konuşalım.

Oldu bir kere…

Geldi, geçecek inşaAllah.

Hz. İbrahim’in (a.s.) Nemrud karşısındaki duruşu, Allah’la bir olmanın, Allah’ı yanında bilmenin ete kemiğe bürünmüş halidir. Hz. Musa’nın (a.s.) Firavun’un tüm çabalarına rağmen yine Firavun’un sarayında ve kucağında büyümesi, hakikatin serpilmek için kimseye muhtaç olmadığını resmeder. İblis’in Hz. Âdem (a.s.) için “topraktan” diye secde etmeyi reddetmesi, yeryüzünü kana bulayan ırkçılığın işaret fişeğidir. (Senai Demirci’nin yazısı..)

Evvelâ, insaf çağrısı yapıyorum kendime. Bu satırları yazarken, hiçbir yazıda olamadığım kadar insaflı olmayı telkin ettim kendime. Said Nursi’nin kimliğine dair bir perde açıldı: Ben hiç şaşırmadım. “Kan”ca peygamber soyundan geldiğini öğrendiğim gün kalbimi yokladım; Said Nursi’ye muhabbetim kıl kadar artmamış! Aksi olsaydı, kıl kadar azalmayacaktı muhabbetim. Bu böyle biline… (Senai Demirci’nin yazısı..)

Cenazeme gelir misiniz dostlarım? Biliyorum, hiç beklemiyordunuz bu daveti. Ansızın geliverdi değil mi? Ansızın vurdu şakağınıza; saçaktan düşen buzdan kılıçlar gibi. Şaşırdınız!… Şimdiye kadar hep başkalarıydı ölen. Hayret! Ben öldüm bu defa…