Lisanımız bir asırdır sedmelerle sarsılıyor. Kırpıla kırpıla fakir bırakıldı, tefekkür dili olmaktan uzaklaştırıldı. Nur Risalelerin bir hizmeti de lisanı muhafaza etmek ve ortak bir dil kurmaktır.

Ey Mekke-i Mükerrem, Seni çok seviyorum, Emin Mekânsın, Sana çok değer veriyorum,
Senin o güven veren değerli toprağında, Sonsuz güven hissettim hiç unutamıyorum…

İman sayesinde, “Allah göklerin ve yerin nurudur” diye/biliyoruz. Yani, sadece misak-ı millî gibi sınırlara göre değil sevmemiz. Bütün bir dünyanın bile denizde kum tanesi kaldığı semâları seviyoruz. İmanın nuru sayesinde tanıdık, aşina ve sevimli oluyor bize siyasi sınırlarımızın dışında kalan yerler bile.. Hal böyle olunca, önce vatanımızı tanımlayıp sonsuz ve sınırsız imanımızı vatan sınırlarına göre mi tarif edelim? Yoksa, önce imanımızı tanımlayıp “vatan” bildiklerimizi imanın bize aşina ettiği yere göre tarif edelim? (Dr. Senai Demirci’nin güzel yazısı..)

Ama cemaatte olan kuvvet, fertte yoktur. Fert dâhî de olsa, cemaatin şahs-ı mânevîsine karşı sivrisinek kadar kalır. Şahıs ne kadar güçlü ve dâhî de olsa, şahs-ı maneviye (fertlerin bir araya gelmesinden hâsıl olan mânevî şahsiyete) karşı mağlûp düşebilir… Yaratılışımızın neticesi olan bu tesbitler, işlerimizi, hizmetlerimizi, meselelerimizi birlikte müzakere ve mütalâa etmeyi gerektirir. Zaten, “Yapacağın işi önce onlarla meşveret et.”, “Onların aralarındaki işleri, istişare iledir.” âyetleri ışığında istişare farz derecesinde bir emirdir. (Ali Ferşadoğlu’nun yazısı..)

Mü’min demek, feraset sahibi insan demektir. O, Allah’ın verdiği nur ile bakar. Ancak bu nura kavuşmanın bir bedeli vardır; o da, Allah’ın ve Resulünün öğütlerini ciddîye alarak çalışmak, çabalamaktır. (Ümit Şimşek’in yazısı..)