Dua; kulun Cenab-ı Hak’tan inayet istemesi, niyazda bulunması, O’na sığınması, kendi acizliğini ve fakirliğini her şeye gücü yeten Kadir-i Mutlaka mahviyet içinde arz etmesidir. Başka bir ifadeyle dua; küçükten büyüğe, aşağıdan yukarıya karşı yapılan niyaz ve temenni mânâsınadır. “Dua ubudiyetin ruhudur ve halis bir imanın neticesidir.”1 Bunun içindir ki dua eden her insanda bir huzur ve ferahlık meydana gelir. Dua fıtri bir hâldir ve bütün dinlerde de mevcuttur. (Mehmed Kırkıncı’dan, DUA hakkında çok geniş ve güzel bir yazı..)

Dua, Müslümanın şahsiyetinin gelişmesini ve sağlam karekterli olmasını sağlayan bir ibadettir.5 “Ben öyle sağlam bir imana sahibim ki, Sen’den başka kimsenin önünde eğilmem. Sen benim Allah’ımsın, beni Sen yarattın” duasını daha küçük yaştan itibaren kalb ve diliyle tekrarlayan Müslümanın karakterini sağlamlaştıran bu dua, onun Allah’tan başkası huzurunda eğilmesine izin vermez. Dua, kulun Allah nazarındaki değerinin bir ölçüsüdür: “Ey Muhammed! De ki; Sizin duanız olmasa Rabbim size ne diye değer ver­sin. (Do. Dr. Osman Cilacı’nın yazısı..)