Çocuğunuza bir takım öğretileri verirken serin kanlı bir şekilde, sekine halini bozmadan, onun biyolojik ritmi içerisinde, gözünden incecik bir delik bulup sanki kalbine doğru bir serumdan sıcacık mayi verir gibi akıtmanız çok önemli…
(Uzman Pedagog Dr. Adem Güneş)

Bir insan iken birkaç insan gibi yaşamaya başlıyoruz. Fakat Kur’an’da demiyor mu: “Allah, hiç kimseye gücünün yeteceğinden fazla birşey yüklemez.” Hem yine demiyor mu: “Allah sizin için kolaylık ister, zorluk istemez.” O halde birşeyler artık taşınmaz, hayat yaşanmaz geldiğinde omuzlarındakini sınaman gerekmez mi? Neden onları tenzih edip, kutsallaştırıp veya masumlaştırıp kendini suçluyorsun? Belki o yükün tamamı senin değildir? Belki sen başkalarınınkini yüklenmişsindir? (Ahmet Ay’ın yazısı..)

Makul bir insan, eşinden gelen bir sıkıntıdan dolayı “Acaba ben ne yaptım da böyle bir sıkıntı ortaya çıktı?” diye kaderin payını bir kenara, sonra bu olayda kendi kusurunu diğer kenara koyar. Geriye kalan suçu da affeder.

Doktor Bey, biz 17 yıllık evliyiz. Eşim öğretmen, ben ise ev hanımıyım. Son zamanlarda evliliğimiz bize ve çocuklarımıza zarar vermeye başladı. Geçenlerde boşanmaya karar verdik. Aslında ben eşimi seviyorum. Galiba o da beni seviyor. Ama bir türlü kavga etmeden duramıyoruz. Anlayacağınız kendimize ve çocuklarımıza zarar vermeye başladık.