Bir yaprak düştü toprağa. Sonra bir başkası. Sonra peş peşe döküldü bütün yapraklar. Ağaçlar soyundukça toprak giyindi: Önce altın sarısına döndü, sonra altınlarıyla beraber beyaz kefenine büründü… (Ümit Şimşek’in yazısı..)

Bu defa gökte çiçekler açtı. Bulutlarda nakışlar işlendi.
Herbiri ayrı bir desenle süslenmiş beyaz çiçekler usulca inmeye başladı yeryüzüne.
Ve yerde uyuyan çiçeklerin üzerini örttü incitmeden.
Donmasınlar diye, onları toprağın sıcaklığıyla baş başa bıraktı. (Ümit Şimşek’in şiiri..)