Oruç, bana daha çok manevi bir yolculuk gibi geliyor. Kendini, bedenini, nefsinin bazı arzularını eğitip daha iyi bir insan olmana yardım eden manevi bir yolculuk gibi

İftar zamanı yaklaşmış. Açız, susuzuz, halden düşmüşüz; sofra da hazır karşımızda duruyor… İstiyoruz ki yiyelim içelim. Fakat imkânı yok, çünkü oruçluyuz. Bizi tutan engel, imanımız… Ne kadar güzel bir engel!.. (Hekimoğlu İsmail’in yazısı..)

Hicri Muharrem Ayı, tam onuncu gününde, Çok çeşitli olaylar gerçekleşmiş o günde, Bütün yerler ve gökler o günde yaratılmış, Hazreti Yusuf o gün derin kuyudan çıkmış. (Ahmet Tanyeri’nin şiiri..)

Hz. Ebu Bekir’in şu sözleri midenin kalp ile araya giren en büyük engel olduğunun güzel bir tespitidir. “İbadetin zevkini almak için müslüman olduktan sonra doyasıya yemedim. Rabbime kavuşma iştiyakından dolayı kana kana su içmedim.” Kalp sırrına erilmezse ibadetten zevk alınmaz. Kalbi tahliyede önce mideden başlamak gerekir. Dolu mide kalp duvarı, nefis dostudur..

Efendimiz Hakka yürüdüğü gün arkasında ona kin ve nefretle bakan hiç kimse yoktu. Ramazan’ın yüzde 50’sini sürekli aktif geçirmişti. ‘Ramazan geldi hayatı biraz rölantiye alalım’ demedi. Bugün de biz aynı şuurda olmalıyız. Sıcaklık bahane ise Mekke ve Medine buradan daha sıcaktı. Günler o zamanda uzundu. Bugün bizim elimizde imkanlar o zaman yoktu. Sahur da bir zemzem ve hurma ile iktifa ediyordu.