İnsan “ ben ” diyerek kendini kâinattan ve Allah’tan göreceli olarak ayırabilme yeteneğine sahiptir.[1] Bu özelliğine Arapça’da “ ene ” denilir. Bu ben özelliğini kullanmaya     “ benlik ” denilir (Eymen AKÇA)

Mahiyeti bilinen bir şeyin varlık gayesi de bilinir. Hem onunla alakalı işlerin manası da bilinir. Evet insanın diğer canlılardan farklı olarak, bilinçli ve her şeyin farkında olan bir yapısı var. Ondaki her bir yönün kendisine has bir bilinci ve hüviyeti vardır. (Eymen AKÇA)

Nefis, Arapça kökü itibariyle, kirli ve kirlenen bir kana dayanan, nefes alıp veren ve ölümü mukadder olan canlı yapı demektir. Nefis kelimesi ile, nefes lafzı aynı köktendir. (Eymen AKÇA)

Ahlak, sanatın en güzel ve en mükemmel hâlidir. İnsan iradesinin, kendi yapısını bilgi ile formatlamasıdır. Ahlak ile hakka ve kutsallığa bağlı bir hayatı yaşayan her insan, manevi bir güneş gibi olur (Eymen AKÇA)

Canlılıkla varlığı kıyasladığımızda çarpıcı hakikatler karşımızda arz-ı endam ederler. Mesela cansız bir varlık, dağ gibi büyük ve muhteşem bir yapıda da olsa bir yetimlik, gariplik, kimsesizliği sergiler. Bulunduğu mekâna çakılmış veya bir yörüngeye hapsolmuş vaziyetiyle bizlere bir mahkûmluğu gösterir. Fakat bir canlı, mesela bir karınca, küçücük olmasına rağmen bir hürriyet, bir serbestlik ve kendi kendine hareket etme kabiliyeti onda görünüyor. […]