Büyük adamların endişeleri ne kadar büyük. Yavuz Sultan Selim anadoludaki meydana getirilen tefrika ortamını Uzun Hasan ile yaptığı savaşta bitirmiştir. Eğer o gün Anadolu birliği sağlanmasaydı bugün ortam çok farklı olurdu. Bu yüzden endişede Bediüzzaman onunla birleşir. Onu ittihad-ı islamda selefi olarak kabul eder.

Geç olmuş yatıyordum, Fakat uyku tutmadı ve kalkıp,
Yakıverdim şamdanı. Gecenin zülüfleri, seccademin püskülleri …

Ey Rahmeti bol Allah’ım, Sen’den rahmet istiyorum, Mağfireti çok Allah’ım, Ben mağfiret istiyorum

Peygamber aşkıyla yanmada başı çeken Osmanlı padişahı belki de Fatih Sultan Mehmed’dir. Öyle olmasaydı asırlar öncesinden Hz. Peygamberin övgüsüne herhalde mazhar olamazdı. O’na karşı tarifsiz muhabbetini, en güzel biçimde İstanbul’un Fethi’nde ortaya koymuştur. Rumeli Hisarı’nı, O’nun güzel ismi “Muhammed”in Arapça yazılışına göre inşa etmiş, fethin gerçekleşmesi için de O’ndan şöyle imdat dilemiştir: “Avn-ı ilâhî ve imdâd-ı peygamberi ile beldeyi düşman elinden alacağız!”

İnsanlar dünyaya neden gönderilmiş? Bu sorunun doğru cevabını bulamayanlar ölüp de melekler ona, “Hayatını neyle tükettin?” diye sorunca, “Eyvah!” diyecekler; “Biz neye çalıştık, sorular nereden çıktı!?.”