Vakıfların gayelerinin; “İnsanlığa nasıl faydalı oluruz? Huzurun reçetesi, mutluluğun ilacı, kötülüğün, anarşinin, savaşların panzehiri olan islamiyeti insanlara nasıl götürürüz? İslamiyeti dünya insanlarına nasıl tanıtırız?” gibi manaların olduğunu gördüm ve ellerinden gelen her türlü gayreti gösterip hiçbir fedakarlıktan çekinmeden bu davada ilerlediklerine şahit oldum.

Bence Asım efendinin bu sözlerini hatırlamakta fayda var. Sokakta, işyerinde, trafikte ve hayatın her safhasında, hatta sataşmalara maruz kaldığınız her yerde!..Birileri müstahak olduğu musibeti sizinle bulmasın. Siz gerginliği artıran değil azaltan olmayı tercih edin her zaman. Bu tedbir ve temkin siz de bir huy haline gelsin. Kendi kendinize tembihiniz hep aynı olsun: “Ben gerilimi artıran değil hep azaltan olacağım!”

Çocukları cıvıl cıvıl oynayan, Mutfağında yemekleri kaynayan, Muhabbete ve sevgiye doymayan
İnsan dolu bir dünya istiyorum. İnsanları birbiri ile kardeş, Her biri diğerine dost ve de eş, Çevresini aydınlatan bir güneş, Işık saçan bir dünya istiyorum.

İnsanları zatı için değil, sıfatı için sevmek lazımdır. O halde önemli olan hangi kıymetli sıfatlara sahip olduğudur. Yani kişide bir tane olumlu sıfat dahi varsa, diğer olumsuz sıfatları için kin bağlamak ve ona düşmanlık etmek zulümdür.

Eğitim insanın bütün insani yönlerini karşılayacak şekilde olmalı, hem akla hem de kalbe yer vermelidir. Kalbin vazife görmemesi zulüm, aklın fen ilimlerinden geri kalması ise cehalet olarak tespit edilmiştir. Birisi iman hakikatlerinden mahrumiyet karanlığı, diğeri ise Allah’ın bir eseri olan bu kâinatı anlamama yahut yanlış değerlendirme cahilliğidir. Kalp aydınlanınca akla da ışık saçar, onu da aydınlatır; ona rehberlik eder.