Ermeni meselesine dair tartışmalar, yaşadığımız ülkenin ve dünyanın gündeminde sık sık yer almaya başladı. Her ne kadar meselenin hakikatinin anlaşılması için ileriye doğru adımlar atılmış olsa da önyargıların olanca gücüyle hâkim olduğu ve kronikleştiği bir ortamda bu meselenin vuzuha kavuşturulması oldukça zor.

Peygamber’imizin, (a.s.v)dedesi artık çok sevinçli, İlahi olarak, zemzemi bulmak için, seçkin görevli,
Mekke halkından, Kureyş kabilesinden, Abdü’l-Muttalip(Şeybe) seçilmiştir, kader-i ilahiden (Bekir Özcan)

Yanmışım pişiyorum, Sonsuza koşuyorum,
Sarsıldım düşüyorum, Affet beni Ya Rabbim! (Ahmet TANYERİ)

Öğrencilerimin içinde radikal görüşlere sahip ve kendilerini özgürlükçü olarak tanımlayan Anadolu’nun dört bir yanından gençler var. 30 Marttan önceydi. Seçim atmosferinde olduğumuz için yanıma geldiler ve bana: -Ülke elden gidiyor Hocam, siz ne diyorsunuz? ..diye sordular. Ben; “..doğru, ülke elden gidiyor ama sizin ya da benim değil, bu ülkeyi gerçek sahiplerine rağmen ve onlara karşı yöneten, küçük bir zümrenin elinden gidiyor” (A. Raif Öztürk’ün yazısı..)

Herkes sürekli öğrenmeye mahkûmdur. Coşkun akarsuyun yolunda nasıl coşkun damlaların arkadaşlığı varsa, insanın hayat yolunun kaçınılmazında da bilgi vardır. Ancak sıradan insanla “öğrenici insan” arasında bazı farklar vardır. Eğer öğrenmenin dört altın kuralını bilirseniz öğrenme konusunda şikâyetlerinizden kurtulur, sevinçle, coşkuyla ve kolaylıkla öğrenmeye başlarsınız. (Ekrem Altıntepe’nin yazısı..)