Yakını vefat eden kimselerin taziyelerinde bulunmak, onlara yemek götürmek hem dinimizin hem insanlığın hem de sosyal ve içtimai hayatın gereğidir. İnsanlığa rahmet olarak gönderilen Peygamberimiz (asm) Cafer bin Ebi Talib’in şehit olduğu haberi alınca, “Cafer’in ailesine yemek götürün” emredilmiştir.

İnsan hayatının da bir gayesi olmalıdır. Hayatın tam ve mükemmel saadeti bazı şeylerin anlaşılmasından geçer.

Ma’nâ cihetinde, Bursa’nın Uludağ’ına çıktın, Çünkü takliden değil, tetkik ederek Nuru seçtin,
Fâni dünyada nice meşru huzuzattan göç ettin, Burada büyük gayretle nurlanıp çoğunu geçtin.

Gazetemizde hep gençlerimizin okuma programlarını ve onların tefekkürlerini okuyorduk. Şevk dolar ve gençlerimizi tebrîk ederdik. Âhirzamânda genç olmak zordu, ancak gençlerimiz o zorluğa rağmen okumayı başarıyorlardı. Ne bahtiyar gençlerdi onlar.

Hep derler eskide ahde vefa vardı, aslında vefanın eskisi yenisi olmaz, her nedense yaşlılarımız tarafından genel olarak kullanılan bir söz, işin hakikatine bakılırsa doğruluk payı elbette var.