Geç olmuş yatıyordum, Fakat uyku tutmadı ve kalkıp,
Yakıverdim şamdanı. Gecenin zülüfleri, seccademin püskülleri …

Ey Rahmeti bol Allah’ım, Sen’den rahmet istiyorum, Mağfireti çok Allah’ım, Ben mağfiret istiyorum

Peygamber aşkıyla yanmada başı çeken Osmanlı padişahı belki de Fatih Sultan Mehmed’dir. Öyle olmasaydı asırlar öncesinden Hz. Peygamberin övgüsüne herhalde mazhar olamazdı. O’na karşı tarifsiz muhabbetini, en güzel biçimde İstanbul’un Fethi’nde ortaya koymuştur. Rumeli Hisarı’nı, O’nun güzel ismi “Muhammed”in Arapça yazılışına göre inşa etmiş, fethin gerçekleşmesi için de O’ndan şöyle imdat dilemiştir: “Avn-ı ilâhî ve imdâd-ı peygamberi ile beldeyi düşman elinden alacağız!”

İnsanlar dünyaya neden gönderilmiş? Bu sorunun doğru cevabını bulamayanlar ölüp de melekler ona, “Hayatını neyle tükettin?” diye sorunca, “Eyvah!” diyecekler; “Biz neye çalıştık, sorular nereden çıktı!?.”

Âl-i İmrân Sûresi’nin 64. âyet-i kerimesinde ehl-i kitabın ‘ortak bir kelime’ ye da’veti söz konusudur. Bu kelime, nev-i beşerin son kemal noktası olan tevhîd’dir. Tevhîd ise, peygamberlerin açıkladıkları ve ortaya koydukları tarzda olur.Tevhîd, kâinatın neticesidir. Cemâl ve kemâlin tezahür ettiği son nokta olup bir kudsî hakikattır.