Peygamberler(Aleyhimüsselam) bize kulluğu öğretmek için geldiler. Yaşadıklarımızın hakikati nedir? Biz de Yunus(AS) gibi balığın karnında mıyız? Ya da Eyyub (AS) gibi bütün vücudumuzu kurtlar mı kaplamış..?

Çünkü Bediüzzaman, bu milletin evlatlarına ağladı, kendisini, onların dünya ve ahiret ateşinden kurtulmasına adadı. O bu milletin evlatlarının sadece dünya istikbalini değil, ebedî istikballerini korumayı hedefledi.

Biz Kur’an Şakirtleri olan Müslümanlar, bürhana(delillere) tabî oluyoruz, akıl ve fikir ve kalbimizle hakaik-ı îmaniyeye(iman hakikatlerine) giriyoruz. Başka dinlerin bazı efradları(fertleri) gibi ruhbanları taklit için bürhanı(delilleri ve aklı) bırakmıyoruz. Onun için, akıl ve ilim ve fen hükmettiği istikbalde(gelecekte), elbette bürhan-ı aklîye istinad eden(dayanan) ve bütün hükümlerini akla tesbit ettiren Kur’an hükmedecek. (Hutbe-i Şamiye’den)

Çocuk dükkâna girince mütemadiyen tavandaki balonlara bakarak, ‘Baba ben bu balonlardan isterim’ diye tutturmuş, başlamış ağlamaya. Adam, ‘Oğlum, ben sana çok pahalı ve kıymetli, elmas, mücevher alacağım’ diyormuş, Çocuk ise, ‘Ben balon isterim’ diye ağlayıp duruyormuş.

Hakikatte ise, gaflet ve dalalet denizlerinin mâneviyat alemimizdeki karanlığından, dehşetinden ve korkulu dalgalarından habersiz, ebedî hayatımızın mahvına çalışan heva-yı nefsimizin esiri olmak, Dumlupınar gibi bir denizaltının içinde Çanakkale Boğazı’nın derin sularına batıp boğulmuş olmaktan binlerce defa daha tehlikeli bir haldir!…