Bin dokuz yüz on bir yılının kışında geldi Şam’a, Âlimler ısrarla bir hutbe oku dedi Bediüzzaman’a,
Yüz âlim vardı on bine yakın cemaat içinde, Okudu o meşhur hutbeyi Emevi camisinde (Bekir Özcan)

İstanbul’da fazla kalmaz, beraatından sonra, Van’a gitmeye karar verir, Batum yoluyla,
Giderken yol üzerinde uğrar, Tiflis’e, Çıkar burada, Şeyh Sanan tepesine (Bekir Özcan)

Tek gayesi doğuda bir üniversite kurmak, Din ile fen ilimlerini birlikte okutmak,
Müracaat eder bir dilekçe ile Padişaha, Görüşme kabul edilir büyük ihtişamla (Bekir Özcan)

Meydana geldi meşhur otuz bir Mart hadisesi, Yatıştırmak için çıktı “Bediüzzaman’ın” gür sesi,
Bu sedaya kulak verenler erdi kurtuluşa, Söz dinlemeyenler mahkûm oldu idama (Bekir Özcan)

Yirmi üç Temmuz bin dokuz yüz sekizde, Osmanlı halkı ayakbastı meşrutiyete,
Hürriyet meydanında şöyle konuşma yapar, Halk heyecanla üstadı alkış tufanına tutar (Bekir Özcan)